Η οδυνηρή αυτονόμηση της «Τρόικας» του Μαξίμου

Ήταν απολύτως διασκεδαστική η τηλεοπτική υπερπαραγωγή σε ένα από τα κατ’ εξοχήν κανάλια της αποκαλούμενης διαπλοκής κατά ΣΥΡΙΖΑ με το χαρακτηριστικό τίτλο «Η εξομολόγηση ενός πρωθυπουργού». Ο παρουσιαστής, εύχαρις και προσηνής, γνώριζε ότι μάζευε όλα τα τηλεοπτικά ρέστα από την τσόχα των ΜΜΕ. Η μιντιακή συγκυρία ήταν κάτι σαν την ευθυγράμμιση των πλανητών ή την πανσέληνο του Αυγούστου. Ο Βαρουφάκης, αιωνία η μνήμη των απανταχού Κόπερφιλντ των οικονομικών θεωριών του καφενείου, είχε μόλις «ψαλιδιστεί» από την ηγετική ομάδα του Μαξίμου. Ο σιωπηλός, ενδεχομένως και «μουλωχτός» Ευκλείδης Τσακαλώτος, άριστος χρήστης της αγγλικής, αναδύθηκε και ανέλαβε χρέη διεκπεραιωτή με βασικό υπομόχλιο τον άνθρωπο του Στουρνάρα, μαθητή και πνευματικό του τέκνο, τον κ. Χουλιαράκη Γεώργιο, τεχνοκράτη λαμπρό. Ο Δραγασάκης «άδειασε» τον αστό γαμπρό του κ. Στράτου κοινή συναινέσει μετά του Νίκου Παππά. Παρέμενε ανεκτέλεστη μία λεπτομέρεια, αυτή του «σερβιρίσματος». Τα χρέη Αμφιτρύωνος ανέλαβε ο Νίκος Χατζηνικολάου, προκαλώντας μερικό εγκεφαλικό στο ανταγωνιστικό δίδυμο Τρέμη-Ευαγγελάτου αλλά και στον έως σήμερα θεσμικό εξομολογητή των ενοίκων του Μαξίμου Γιάννη Πρετεντέρη.

Στα σιωπηλά δώματα της Αριστερής Πλατφόρμας επικρατούσε κάτι σαν οργασμός, καθόλου ερωτικής φύσεως, πώς θα συνέβαινε άλλωστε, αλλά λενινιστικής υστερίας. Την εισαγωγή στη σύγχρονη ελληνικής εκδοχής «ΝΕΠ» (Νέα Οικονομική Πολιτική) με την οποία ο Βλαδίμηρος είχε επιτέλους «αδειάσει» τους Ταλιμπάν των Μπολσεβίκων (πρόκειται για την επιτομή του σαρκασμού της Ιστορίας) ανέλαβαν οι κ.κ. Λεωτσάκος και Λαπαβίτσας, προκειμένου να ολοκληρωθεί η προετοιμασία της πολιτικής πλατφόρμας που ο κ. Λαφαζάνης προσωπικά αναμένεται να καταθέσει επισήμως την εβδομάδα που μας έρχεται στα όργανα του κόμματος προκειμένου να καταγραφεί η εσωκομματική αντιπολίτευση στον κ. Τσίπρα. Η νέα αυτή πλατφόρμα θα καταλήγει στην πρόταση για βελούδινο διαζύγιο με την Ευρωζώνη, την έξοδο από το ευρώ, την υιοθέτηση της δραχμής. Το ποσοστό έγκρισης που αναμένεται να λάβει η πρωτοβουλία Λαφαζάνη θα αγγίζει το 40% του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο του κ. Λεωτσάκου στην ιστοσελίδα «ISKRA» δεν ήταν παρά το πρελούδιο. Οι μακρές έως και κουραστικές τηλεφωνικές παρεμβάσεις του κ. Λαπαβίτσα σε δημοσιογράφους που καλύπτουν το χώρο, στόχευαν στη διαμόρφωση κλίματος. Η τελική επίθεση της Αριστερής Πλατφόρμας βρίσκεται εν πλήρη εξελίξει.

Η εσωτερική «Τρόικα» του Μαξίμου λοιπόν, Τσίπρας, Παππάς, Δραγασάκης, αποφάσισαν να παρέμβουν καταλυτικά πιεζόμενοι εξουθενωτικά από τα δύο μέτωπα. Το εσωτερικό της Κουμουνδούρου και το εξωτερικό του Eurogroup. Παραμένει άγνωστο εισέτι το εάν και κατά πόσο ο έμπιστος κ. Φλαμπουράρης αντελήφθη το σύνολο των τεκταινομένων. Μικρό το κακό, αφού σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι ταγμένος να συμφωνεί με την «Τρόικα». Για τους υπολοίπους του «πρωινού καφέ» στο Μαξίμου, κ.κ. Γαβριηλίδη, Φίλη κ.λπ., τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η ηγετική ομάδα πρέπει να στηριχτεί πάση θυσία αλλά και πάση δυνάμει.

Η κατάληξη είναι πλέον πασίγνωστη. Ο ΕΝΦΙΑ ενδεχομένως να παραταθεί, οι «υψηλές» επικουρικές θα κουρευτούν, το ασφαλιστικό στην πρώτη φάση του θα ενσωματωθεί στην ενδιάμεση συμφωνία αλλά με τρόπο μη προκλητικό ώστε να ανοίξει ο δρόμος πλήρους ενσωμάτωσής του στη συμφωνία του Ιουνίου, οι ιδιωτικοποιήσεις θα προχωρήσουν, η αύξηση του μεροκάματου κατά Σκουρλέτη θα αργήσει πολύ, ίσως και να μην υλοποιηθεί παρά μετά το 2016, με λίγα λόγια το 70% του email Χαρδούβελη θα υιοθετηθεί. Γιατί όμως φτάσαμε στο παραπέντε για τη δημοσιοποίηση της «εξομολόγησης» του κ. πρωθυπουργού από τα μισητά ΜΜΕ της σιχαμένης διαπλοκής κατά την Κουμουνδούρου;

Όταν ο Ανδρέας Τσίπρας μιμείται τον Αλέξη Παπανδρέου

Εδώ και αρκετές εβδομάδες διαμορφώθηκε βαθμιαίως το σκηνικό άσκησης «προσωπικής πολιτικής» από την «Τρόικα» του Μαξίμου, πολιτική αυτονομημένη από το βασικό κέντρο στήριξης που είναι η Κουμουνδούρου. Για την πολιτική ηγεμονία του σαραντάρη κ. Τσίπρα, με ορίζοντα τις επόμενες δύο δεκαετίες, δύο είναι τα προαπαιτούμενα. Η διαμόρφωση ενός πολιτικού σκηνικού συνδιαλλαγής στο εσωτερικό με την αναμόρφωση νέων συσχετισμών εντός των οποίων ο νέος πρωθυπουργός θα πρέπει να ελίσσεται και η διαμόρφωση ενός διεθνούς δικτύου προστασίας στο εξωτερικό. Η ιστορική συγκυρία στην Ελλάδα διαμορφώνει συνθήκες πολιτικής ηγεμονίας του Αλέξη Τσίπρα, αρκεί να διασφαλιστεί ο πολιτικός έλεγχος της καθοριστικής κοινωνικής φέτας που χαρακτηρίζεται από τον όρο δημοκρατικός σοσιαλισμός - σοσιαλδημοκρατικός φιλελευθερισμός. Πρόκειται για το κυρίαρχο σώμα της κοινωνίας που εκτείνεται από το εναπομείναν 60% του ΣΥΡΙΖΑ, το χώρο που εκπροσωπείται από το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ, το 2,1% του ΓΑΠ, το 0,9% της Δημοκρατικής Αριστεράς και… το τμήμα του κεντρώου φιλελευθερισμού της μητσοτακικής - εκσυγχρονιστικής τάσης της Νέας Δημοκρατίας. Με λίγα λόγια πρόκειται για το 50-60% της κοινωνίας. Σε αυτό το χώρο οφείλει να κυριαρχήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αν επιδιώκει την πολιτική του ηγεμονία κατά την επόμενη εικοσαετία. Οι συνομιλητές του σε αυτή τη διαδικασία είναι αρκετοί. Από τον Κώστα Καραμανλή έως τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Γιώργο Παπανδρέου κ.λπ. Ο καθένας από αυτούς θα είναι «χρήσιμος» όταν έλθει η ώρα.

Η αυτονόμηση του νέου πρωθυπουργού πέρασε κατ’ ανάγκη από τις Συμπληγάδες του ευρωπαϊκού κέντρου λήψης αποφάσεων, που είναι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Η Άγκελα Μέρκελ διαμορφώνει πλέον τη δική της προσωπική ατζέντα στην Ευρώπη, οι Βρυξέλλες βρίσκονται στο μεταίχμιο θεσμικών αλλαγών, ο Ντράγκι διαμορφώνει συνθήκες ομοσπονδιακού προσανατολισμού του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, οι εκτός Ευρωζώνης εταίροι θα αναγκαστούν εντός της επόμενης δεκαετίας να ενταχθούν ή να αποχωρήσουν από το project της Ομοσπονδιακής Ένωσης. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πολιτικό-οικονομικό project της σύγχρονης Ιστορίας – κάτι ανάλογο συνέβη σε συνθήκες ιστορικού βρασμού με την εγκαθίδρυση της Νέας Ρώμης στην πόλη του Βυζαντίου. Με λίγα λόγια η Ευρώπη οδεύει μεσοπρόθεσμα σε ένα νέο Μάαστριχτ. Βιώνουμε τώρα τη διαπάλη και την ωρίμανση των συσχετισμών προκειμένου να καταλήξουμε σε μία κοινή αντίληψη του ευρωπαϊκού μέλλοντος. Ενδεχομένως και διά πυρός και σιδήρου ως προς τη διαχείριση των δύο μειζόνων κρίσεων, αυτή της Ουκρανίας και εκείνη της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της έντονης έως και άκρως επικίνδυνης διαπάλης μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας στα δυτικά Βαλκάνια. Ένα παράλληλο ηφαίστειο σε συνθήκες κλιμακούμενου βρασμού.

Ο Νίκος Παππάς, άνθρωπος ευέλικτος, έχει αναλάβει ρόλους διακινητή των σκέψεων του σημερινού Μαξίμου συνομιλώντας με παράγοντες από το ΔΝΤ έως το Λονδίνο και από το Παρίσι έως το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Το περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών δεν έχει να κάνει βέβαια με τις ζυμώσεις στην Κουμουνδούρου, αλλά με τις μύχιες σκέψεις της «Τρόικας» προκειμένου να διασφαλιστούν οι συνθήκες πολιτικής ηγεμονίας του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα με τη συγκατάθεση, αν όχι την ενεργό στήριξη της ευρωπαϊκής Τρόικας, Βερολίνου-Βρυξελλών-Φρανκφούρτης. Το εγχείρημα είναι απαιτητικό, το οδοιπορικό είναι μακρύ και επίμονο και η αυτονομία του Μαξίμου από την Κουμουνδούρου προϋποθέτει ακροβασίες υψηλής ικανότητας. Με λίγα λόγια η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται από πολλές συνιστώσες και πάντως όχι αποκλειστικά από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιλαμβάνεται και ο κάθε πικραμένος πως εκτός της «Τρόικας» του Μαξίμου, όλοι οι άλλοι είναι απολύτως αναλώσιμοι. Ο κ. Βαρουφάκης απλά άνοιξε το χορό του σύγχρονου Ζαλόγγου. Η Real Politik προϋποθέτει ανθρωποθυσίες.