Η παλίρροια κορυφώθηκε στις 25 Ιανουαρίου. Από τότε και μετά το νερό υποχωρεί και παρασύρει και τη χώρα, μας ρουφά πάλι. Ζήσαμε την ανάσα αξιοπρέπειας για λίγο, αλλά μας κόβεται η ανάσα της ρευστότητας λίγο-λίγο. Ζητήσαμε να αλλάξει η Ευρώπη. Εκείνη αλλάζει, αλλά η Ελλάδα βουλιάζει.
Γράφαμε πριν από 2 μήνες ότι ο Σύριζα θα κοιταχθεί στον καθρέφτη της πραγματικότητας και όχι στον παραμορφωτικό της προεκλογικής πομφόλυγας. Μία δύσκολη και απαιτητική διαδικασία. Ευχόμασταν να ήταν σύντομη και να προσανατολιστική για την κυβέρνηση. Μάλλον δεν είναι.
Πλησιάζουμε στις 100 μέρες της νέας κυβέρνησης. Ένα χρονικό ορόσημο για την ίδια και για τη χώρα. Τότε κοντά είναι και το Eurogroup της 11ης Μαΐου. Το θέμα είναι πώς θα φτάσουμε ως εκεί…
Ρήξη μέσα ή ρήξη έξω;
Το ουσιαστικό είναι δεδομένο. Το διαζευκτικό μπαίνει γιατί ακόμα δεν ξέρουμε πού θα γύρει η πλάστιγγα. Το ότι ο πρωθυπουργός, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, θα πρέπει να διαλέξει με ποιους θα συγκρουστεί είναι μονόδρομος για εκείνον. Θα προτιμήσει την εσωτερική ρήξη με θύλακες του Σύριζα και τους ΑΝΕΛ ή με τους Ευρωπαίους;
Αν διαβάζει δημοσκοπήσεις, προφανώς, θα προτιμήσει να δυσαρεστήσει τους «μέσα». Αν όμως η «μέσα» δημοσκόπηση, η εσωτερική δηλαδή ισορροπία στο κόμμα, κλίνει προς τη ρήξη με τους έξω, τότε ίσως κληθεί να κάνει το μεγάλο βήμα… στο κενό.
Οι εκλογές και το δημοψήφισμα δεν έχουν κανένα νόημα. Δεν θα δώσουν καμία λύση στα προβλήματα της χώρας. Εκλογές κάθε τρίμηνο είναι πολυέξοδες λογιστικά και ανέξοδες πολιτικά. Άλλωστε, το Σύνταγμα, ακριβώς επειδή αναγνωρίζει το ανώφελο των αλλεπάλληλων εκλογών, ορίζει συγκεκριμένο πλαίσιο για τις εκλογές εντός 1 έτους από τις προηγούμενες, που περιλαμβάνει παραίτηση κυβέρνησης, αδιέξοδες προσπάθειες για νέα, υπηρεσιακή και... χάσαμε το τρένο.
Οι φωνές όμως υπέρ των εκλογών ίσως έχουν αρχίσει να πληθαίνουν στο εσωτερικό του Σύριζα, αν κρίνει κανείς και από το πρωτοσέλιδο κείμενο της «Αυγής» της 26ης Απριλίου: «Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και οι ακραίες δυνάμεις της ευρωδεξιάς καλούνται να σεβαστούν την εντολή του ελληνικού λαού, ο οποίος θα έχει και τον τελικό λόγο για τις εξελίξεις». Πρόφαση, πυροτέχνημα ή προπομπός για έξοδο διαφυγής; Ίδωμεν.
Η πιο σοβαρή συνέπεια
Ναι, είναι πρόβλημα η ρευστότητα. Ναι, είναι ζήτημα η μεγέθυνση του ανύσματος ανάμεσα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ναι, έχουμε χάσει χρόνο ανεπίστρεπτο. Όμως, το πιο μεγάλο κακό που έφερε αυτή η 3μηνη κυβερνητική αποτελμάτωση είναι η εξάτμιση και της τελευταίας ελπίδας του πολιτικού συστήματος να αποτελέσει έστω και στοιχειωδώς κρίκο σύνδεσης με τους πολίτες. Ο Σύριζα, καταρχάς με την ψεύτικη προεκλογική του ατζέντα και κατόπιν με την εκκωφαντική έλλειψη σχεδίου, έδωσε τη χαριστική βολή στο πολιτικό σύστημα. Καταπάτησε την εμπιστοσύνη που το έδειξαν οι πολίτες. Ανέβηκε από το 4 στο 36%, αλλά έπαθε ίλιγγο. Οι πολίτες πίστεψαν σε ένα άλλο σχέδιο, αλλά δεν το είδαν. Ο Σύριζα αυτοκτόνησε την ελπίδα του.
13°
