«Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από το 50ο όροφο.
Ο τύπος καθώς πέφτει, για να καθησυχάσει τον εαυτό του επαναλαμβάνει:
ως εδώ όλα καλά
ως εδώ όλα καλά
ως εδώ όλα καλά...
Σημασία όμως δεν έχει η πτώση... αλλά η πρόσκρουση» από «Το Μίσος» του Ματιέ Κασσοβίτς
***
Επί 60 μέρες, τις οποίες τις μετράμε με κομμένη την ανάσα μέρα τη μέρα όλοι οι πολίτες, η κυβέρνηση παριστάνει ότι δίνει μάχες με ποικίλους εχθρούς. Στην πραγματικότητα απλώς ροκανίζει το χρόνο, με στόχο να προλάβει να καταλάβει το κράτος και έτσι ουδείς να μπορεί να αμφισβητήσει την εξουσία της ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια.
Μοναδικό τους μέλημα είναι η πλήρης και ολοκληρωτική κατάληψη της εξουσίας. Εξού και με μεγάλη ταχύτητα στελεχώνουν το κράτος με κομματικά στελέχη, που δεν έχουν μήτε τα τυπικά προσόντα. «Η δύναμη δεν είναι το μέσο, είναι ο στόχος» όπως γράφει ο Όργουελ στο «1984», το οποίο μοιάζει να έχουν μελετήσει (όχι και τόσο) προσεκτικά στην κυβέρνηση καθώς εφαρμόζουν όλα τα δοκιμασμένα εργαλεία προπαγάνδας.
Λέξεις εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από άλλες λέξεις, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα σκέψης. Οι λέξεις έχουν μνήμη, κι αλλάζοντας αυτές σβήνεις τη μνήμη και δίχως μνήμη δεν υπάρχει αντίληψη. Τίποτα άλλο δεν αλλάζει παρά μόνο η αντιληπτική δυνατότητα των πολιτών, την οποία και θέλουν να ελέγχουν. «Ο στόχος της νέας αυτής γλώσσας, της newspeak, ήταν να μειώσει το πεδίο της σκέψης... ώσπου στο τέλος δεν θα υπάρχει καθόλου σκέψη» γράφει ο Όργουελ.
Τι άλλαξε αλήθεια στις διαπραγματεύσεις από το γεγονός ότι η τρόικα δεν λέγεται τρόικα αλλά λέγεται «θεσμοί» ή Brussels Group; Απολύτως τίποτα προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο, ναι, διότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, αλλά αυτό δεν φαίνεται να αφορά την κυβέρνηση. Αυτό που την αφορά είναι να βγάζει non papers –τα οποία οι δημοσιογράφοι υποχρεούνται να τα μεταφέρουν κρατώντας ακόμα και τη στίξη– στα οποία να δηλώνει αυτάρεσκα πως «τερμάτισε οριστικά την προκλητική παρουσία της τρόικα». Α, ναι .. από την στιγμή που δεν λέγεται πια τρόικα, άρα τερμάτισε την τρόικα.
Ομοίως, κάποτε υπήρχε η ανθρωπιστική κρίση, δικό τους δημιούργημα η εισαγωγή της έννοιας αυτής για την περιγραφή της κατάστασης στην Ελλάδα. Όπως δημιούργησαν την έννοια αυτή έτσι και την ξέγραψαν. Τόσο απλά. Τώρα δεν υπάρχει πια «ανθρωπιστική κρίση». Αντιμετωπίστηκε διά μιας με νόμο που ψηφίσαν, σύμφωνα με τα non papers. Κι έτσι μπορούνε πλέον να εισάγουν αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα με «υψηλά λιπαρά», δηλαδή στα τρόφιμα πρώτης ανάγκης, στο περίφημο καλάθι της νοικοκυράς. Ονοματίζοντάς τα όμως «τρόφιμα με υψηλά λιπαρά» κι όχι καλάθι της νοικοκυράς, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλάζεις την έννοια, σκοτώνεις την σκέψη, ακυρώνεις τις αντιδράσεις.
Και φυσικά το μνημόνιο το σκίσανε και δεν υπάρχει πια. Διότι από τη στιγμή που δεν έχει αυτό (η παράταση αυτού) εμφανιστεί στα ΜΜΕ και δεν έχει ψηφιστεί στη Βουλή, διότι επιμελώς το κρύβουν, το μνημόνιο δεν υπάρχει πια. Και το επόμενο που ετοιμάζουν δεν θα λέγεται μνημόνιο 3, αλλά «Συμβόλαιο για την ανάπτυξη» ή κάτι τέτοιο.
«Κι όταν όλοι αποδεχθούν το ψέμα που το κόμμα επιβάλλει, τότε το ψέμα περνά στην ιστορία και γίνεται αλήθεια» γράφει ο Όργουελ.
Απαραίτητο εργαλείο βέβαια για τη διαδικασία αυτή είναι η φίμωση των δημοσιογράφων, των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Έτσι όποιος δημοσιογράφος δεν μεταφέρει αυτά που ακριβώς λέει η κυβέρνηση ή της ασκεί κριτική δέχεται απειλές από κυβερνητικά στελέχη και αγανακτισμένους ανώνυμους πολίτες, και στη συνέχεια αγωγές και μάλιστα από υπουργούς! Ώσπου κανείς να μην τολμά.
Φαίνεται η κυβέρνηση να έχει κατανοήσει απολύτως τη φράση «όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον: όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει και το παρελθόν».
Στο νέο αυτό καθεστώς δεν απαγορεύεται τίποτα για τους κυβερνώντες, μια και δεν υπάρχουν πια νόμοι. Οι νόμοι ήταν των «παλαιών» που βαφτίστηκαν εθνοπροδότες και σιγά-σιγά εξαφανίζονται, αρχικά από την δημόσια σφαίρα. Το ιδανικό δελτίο ειδήσεων είναι αυτό που δεν θα δίνει καθόλου βήμα στους «παλαιούς» που ασκούν κριτική... που τολμούν να πουν πως δύο συν δύο κάνει τέσσερα* ... και πράγματι κάποια δελτία ήδη τείνουν να αγγίξουν αυτή την τελειότητα. Έτσι μπορούν υπουργοί ανενόχλητα να αναθέτουν δουλειές του υπουργείου τους στην εταιρεία τους ή στους συνεργάτες τους, ακόμα και δουλειές που στρέφονται κατά του ίδιου του δημοσίου!
Και η Βουλή υπολειτουργεί. Η ολομέλεια ανοίγει σπανίως – τον πρώτο μήνα άνοιξε μόνο για να φωτογραφηθεί η Πρόεδρος της Βουλής. Ενώ το κανάλι της Βουλής, το δημόσιο forum μέσα από το οποίο οι πολίτες μπορούν να παρακολουθούν τις εργασίες της ολομέλειας και των επιτροπών, έχει μετατραπεί σε προσωπικό κανάλι της Προέδρου της Βουλής που δίνει συνεντεύξεις.
Τα, κατά τα κάποτε λεγόμενά τους, «εργαλεία της μνημονιακής χούντας» (κατεπείγοντα νομοσχέδια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) είναι πλέον στην υπηρεσία της κυβέρνησης για εξυπηρέτηση συμφερόντων της, στη λογική: «η δημοκρατία είναι αδύνατη και άρα το κόμμα είναι ο φρουρός της δημοκρατίας».
Οι δε συνεδριάσεις του κόμματος γίνονται κεκλεισμένων των θυρών και μοιάζουν με τη διαδικασία που περιγράφει ο Όργουελ ως «δύο λεπτά μίσους» όπου τα στελέχη συγκεντρώνονται και εκτονώνουν το θυμό τους ώσπου ο κρυφός θυμός μετατρέπεται σε λατρεία προς τον ηγέτη, που άγρυπνος τους προστατεύει.
Και φυσικά όλα αυτά διανθίζονται με τον απαραίτητο εθνικισμό που διαμορφώνεται από τη ρητορική ότι μας πολεμάνε οι ξένοι. Άλλωστε όποιος διαφωνεί με την κυβέρνηση είναι εχθρός της πατρίδας! «Με την Ελλάδα ή με τους δανειστές» κραυγάζει στο ακροατήριο του ο πρωθυπουργός!!! Ξένοι είναι παραδόξως οι Ευρωπαίοι που μας δίνουν τα λεφτά. Υποστηρικτές μας είναι οι ΗΠΑ (κι έτσι ο κ. Καμμένος με χαρά προσέφερε στο αμερικανικό δημόσιο ή σε αμερικανικές εταιρείες το 30% του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου!), αλλά και η Ρωσία και Κίνα!
Κι ενώ όλη αυτή η προσπάθεια καταβάλλεται μεθοδικά –αν και συχνά ιδιαιτέρως κωμικά– στο εσωτερικό της χώρας, στο εξωτερικό της χώρας που αφορά το πεδίο της εθνικής οικονομίας οι δανειστές μας μένουν ανεπηρέαστοι. Η προσέγγισή τους γίνεται όλο και πιο σκληρή διότι επιδεινώνονται τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και μεγαλώνουν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας με το χρόνο που χάνεται από τα κόλπα της κυβέρνησης στο εσωτερικό, ενώ η πραγματική οικονομία σπαράσσεται, οι καταθέσεις αποσύρονται, το τραπεζικό σύστημα βουλιάζει, τα ταμεία αδειάζουν από το πλιάτσικο της κυβέρνησης για να πληρωθούν οι δόσεις και να μην γίνει πιστωτικό γεγονός έως ότου ολοκληρωθεί η επιβολή στο κράτος.
Καθόλου δεν επηρεάζονται ούτε η εγχώρια αγορά, ούτε η διεθνής αγορά, ούτε οι δανειστές μας από τα προπαγανδιστικά εσωτερικά κολπάκια της κυβέρνησης, και το τέλος μοιάζει να πλησιάζει. Η προπαγάνδα στο μόνο που ωφελεί εν τέλει την κυβέρνηση είναι στο να διατηρεί σιωπηλούς τους πολίτες, διαβεβαιώνοντάς τους πως... «ως εδώ, όλα καλά»... εν όσο η πτώση συνεχίζεται... όμως η ώρα της πρόσκρουσης πλησιάζει.
10°
