1. Η μοναξιά της ασφάλτου. Δημήτρης Μαμαλούκας. Εκδόσεις Λιβάνη.
Γράφονται θρίλερ με φόντο την Αθήνα; Με Ford Mustang Fastback του ’68, τη Raven black, με Jaguar Xj6 του ’84, τη Racing green, να κυλάνε σιωπηλά στους αθηναϊκούς δρόμους με σβηστά τα φώτα, κατά συρροή δολοφόνους, διεφθαρμένους αστυνομικούς, κυνηγητά στην Εθνική οδό, σπίτια στο Ψυχικό με κρυφά υπόγεια, μυστικά περάσματα και κατακόμβες στο κέντρο της πόλης; Από το συγγραφέα τού «Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα», γίνεται. «Πράσινες πινακίδες, οδόστρωμα που χορεύει, αυτοκίνητα με σχάρες, κόκκινα φώτα, μια μπετονιέρα αλλάζει λωρίδες, μάτια της γάτας, μια μπετονιέρα που τρέχει σαν τρελή στην εθνική, μηχανόβιοι, 5,5 μέτρα ανώτατο ύψος, τσιμέντο, στηθαία ασφαλείας, τσιμέντο, κόπωση του οδοστρώματος, οπλισμένο σκυρόδεμα, μπετόν αρμέ, βρόμικο, σκληρό, αδιαπέραστο, η Χαιρέκακη Πόλη, σκληρό, δίχως ίχνος οίκτου, κάποιοι πηγαίνουν, κάποιοι μέσα στ’ αυτοκίνητα, κλεισμένοι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι, ξεχασμένοι, ηττημένοι, πηγαίνουν».
2. Αναπάντητη κλήση. Κώστας Σωτηρίου. Εκδόσεις Μελάνι.
Ένας πολιτικός μηχανικός γράφει για αναπαλαιώσεις, διατηρητέα, αποτυπώσεις, εσωτερικά επιχρίσματα και αστοχία υλικών. Δηλαδή για ζωές που κυλάνε, χάνονται, στο Πολυτεχνείο και τη δικτατορία, στο Παρίσι, στη σημερινή Αθήνα, σε αρχιτεκτονικά γραφεία. Ζωές κρυμμένες πίσω από ψευδώνυμα, γενιές που συναντιούνται, μιλάνε άλλες γλώσσες και επικοινωνούν μόνο με φιλιά και ποτέ με λόγια. «Τα χρώματα, ο αέρας της και τα νερά που άλλοτε φουρτουνιάζουν κι άλλοτε μοιάζουν γαλήνια και μαγευτικά, μου φέρνουν στο μυαλό την Ελένη. Γιατί η θάλασσα μοιάζει μ’ εκείνη· μόνο όποιος έχει πνιγεί, καταλαβαίνει τι θέλω να πω».
3. Όλυα. Βασίλης Παπαδόπουλος. Εκδόσεις Περίπλους.
Ένας Έλληνας διπλωμάτης, το Κίεβο, οι ξένοι που προσπαθούν να καταλάβουν τη μετασοβιετική Ουκρανία. Η Όλυα, η δεκαοχτάχρονη με τα γαλάζια μάτια και το λευκό δέρμα που προσπαθεί να επιβιώσει στην άγρια, κυνική, φτωχή, σημερινή πραγματικότητα. Μεσαία στελέχη της μαφίας, μπράβοι, έμποροι όπλων και ναρκωτικών, κορίτσια με λεπτό σώμα και άδειο βλέμμα. «Η Όλυα αισθανόταν το πελώριο σώμα του πάνω της, το δυνατό του χέρι που την ακινητοποιούσε, τη ματιά του να τη διαπερνά με την ένταση που έδινε ο πόθος. Κατάλαβε. Αντί να πανικοβληθεί ένιωσε μεμιάς τους χτύπους της καρδιάς της να ηρεμούν, το φόβο να υποχωρεί. Είναι όλοι τους ίδιοι, σκέφτηκε. Ένα γρήγορο σμίξιμο, ένα χόρτασμα της ηδονής τους αρκεί, είναι το τίμημα για όλα, για να μ’ αφήσει να φύγω. Ο Μπόρις έμεινε ακίνητος κρατώντας την πάνω στο σώμα του, νιώθοντας τα στήθη της. Είναι όλες ίδιες, σκέφτηκε. Έτοιμες για ένα γρήγορο σμίξιμο, έτοιμες να δοθούν στους άντρες, προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν».
4. Είχαμε ένα όνειρο. Jake Lamar. Εκδόσεις Πόλις.
Η απαισιόδοξη ματιά στην ιστορία. Η Αμερική του προσεχούς μέλλοντος, κυβερνητικά προγράμματα ευγονικής, εκτελέσεις στην πυρά σε πανεθνική μετάδοση από τα μεγάλα στάδια, φυλετικοί πόλεμοι, η ανθρώπινη ηλιθιότητα, μια χώρα διαβρωμένη από την οργή και το μίσος. Η Έμα Πέρσον προσπαθεί να επιβιώσει, χωρίς να μπορεί να συνεννοηθεί, χωρίς να θέλει να δεχτεί κανένα στερεότυπο, καμία απαίτηση που επιβάλλουν τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα. «Το αίμα και το δέρμα δεν σκέφτονται. Πρέπει να ξέρεις, να βλέπεις, να καταλαβαίνεις». Εσύ, όχι το χρώμα σου. Το μέλλον θα είναι ένας μιγάς. Έπειτα ήρθε ο Ομπάμα…
5. Πληγωμένοι. Percival Everett. Εκδόσεις Πόλις
Ο συγγραφέας που έχει γράψει το ειρωνικό και αυτοσαρκαστικό «Σβήσιμο» πάνω στις φυλετικές διαμάχες και την πολιτική ορθότητα, επιστρέφει στο ίδιο θέμα μ’ ένα περίεργο γουέστερν. Μαύροι καουμπόηδες στην Αριζόνα, άλογα, ράντσα, συμμορίες νεοναζί, δολοφονίες ομοφυλόφιλων, το φυλετικό και σεξουαλικό μίσος που πάντα πληγώνει την Αμερική. Εδώ όμως είναι άγρια Δύση, δεν είναι πανεπιστημιακές διαμάχες και media. Ινδιάνοι και μαύροι, σερίφηδες που δεν θέλουν να δουν, νεαροί ομοφυλόφιλοι της πόλης και νεοναζί της βαθιάς Αμερικής, συναντιούνται και πεθαίνουν, στα απέραντα βοσκοτόπια υπάρχει τιμωρία. «Τέρμα οι κουβέντες. Εδώ είναι άγρια Δύση, καουμπόη, μου είπε ο Έλβις. Παντού είναι άγρια Δύση».
6. American Darling. Ράσελ Μπανκς. Εκδόσεις Πόλις.
Ένα μεγάλο μυθιστόρημα, ένα πολιτικο-ιστορικό ταξίδι που κρατάει 20 χρόνια, από την αμερικάνικη αριστερά των πανεπιστημίων, τη Weatherman, τους yippies και τους Μαύρους Πάνθηρες, στην τριτοκοσμική Αφρική, τη Λιβερία, την τρομοκρατία, την πολιτική βία, τους εμφυλίους, τις γενοκτονίες, τη σύγκρουση πολιτισμών και φυλών. Μια ιστορία που ξεκινάει το 1975 και τελειώνει το 2001, όταν καταρρέουν οι Δίδυμοι Πύργοι. «Πήρα μια πτήση της Γκάνα Airways για Ν. Υόρκη κι από ’κει για το σπίτι μου, σε μια χώρα τρομοκρατημένη και θλιμμένη, σε μια χώρα που ολόκληρη η ιστορία της ξαναγραφόταν ταχύτατα. Στους μήνες που ακολούθησαν κατάλαβα πως η ιστορία της ζωής μου δεν έχει καμία σημασία για τον κόσμο γενικά».
7. Στρατιώτης του Χριστού. Δημήτρης Φύσσας. Εκδόσεις Γνώση.
Όταν ο «Συμεών Συντυχάκης», το χέρι του θεού, επιχειρεί να δολοφονήσει τον εχθρό της ορθοδοξίας πρωθυπουργό που αφαίρεσε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, ο συγγραφέας ανακαλύπτει το ημερολόγιό του και το δημοσιεύει για να διαβάσουμε και να ξαναθυμηθούμε όλο τον πολτό θρησκοληψίας, πατριδοκαπηλείας, φανατισμού, τύφλωσης και ηλιθιότητας που μολύνει την ελληνική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί αυτά που στο μυθιστόρημα φαίνονται ένα παραλήρημα διαταραγμένου μυαλού, είναι ωστόσο εκφράσεις και θέσεις διατυπωμένες από γνωστές φωνές του ελληνικού δημόσιου λόγου. «γ.φ. καθαρός και απροκάλυπτος νεοταξίτης, επικίνδυνος, γράφει άρθρα, βιβλία, εκδίδει εφημερίδα ξενογλώσσου τίτλου ο έστι μεθερμηνευόμενον “Φωνή των Αθηνών” θερμοκήπιον μεταμοντέρνων προδοτών».
8. Μπλε καστόρινα παπούτσια. Θανάσης Σκρούμπελος. Εκδόσεις Τόπος.
Μια ροκ ιστορία από τις ταραγμένες μέρες του 1964, ένα πολιτικό μυθιστόρημα όπως θα έπρεπε να γράφονται τα πολιτικά μυθιστορήματα. Με ροκ’ν’ρολ, έρωτα, απελπισία, πάθη, μια Αθήνα που σπαρταρά, ελπίζει, δολοφονεί κι αυτοκτονεί. Η «Χαβάη», το κλειστό υπόγειο κάτω απ’ το Περοκέ, τραβεστί, χίτες, Αμερικάνοι, Λαμπράκηδες, ο Μπόης, ο Γοργοπόταμος, η ελληνική ιστορία, ηρωική και βρόμικη, γεμάτη μισές αλήθειες, η ιστορία που τώρα καταλαβαίνουμε γιατί οι πατεράδες μας δεν ήθελαν να θυμούνται. «Υπάρχουν αλήθειες που λέγονται κι άλλες που τις φανερώνει αργότερα η ιστορία».
9. Το μεγάλο καλοκαίρι. Μανίνα Ζουμπουλάκη. Introbooks.
Η Θάσος, η Β. Ελλάδα, ο Τάσος και η Αλμπένα η Βουλγάρα, ο Βασίλης και η Κοραλία 18 χρονών που το δέρμα της φεγγίζει στο σκοτάδι κι αν το αγγίξεις μια φορά δεν μπορείς να το αφήσεις. Καβάλα, Θάσος, Αλάσκα, βαλκανικές περιπέτειες, άνθρωποι που περιπλανώνται στη ζωή για να βρεθούν κάποτε στο τέλος κι ίσως να καταλάβουν, να εξηγήσουν το ταξίδι της ζωής τους. «Θέλει να του πει ποτέ δεν είναι αργά αλλά δεν μπορεί, θα ’ναι ψέμα, πάντα είναι ψέμα: πάντα είναι αργά».
10. Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα. Νίκος Νικολαΐδης. Greekworks.com.
Το τελευταίο δώρο του Ν. Νικολαΐδη πριν φύγει. Η Μασκωτίτσα, το Τοπ-Χατ, η Βικτώρια, τα Τουρκοβούνια, η Φωκίωνος. Η Γκλεντόρα, ο Έντι Κόχραν, οι Σέβρολετ. Ο Σπόρος, η Στέλα, η Μπέτυ, η Μόλλυ 6 με 8, η Μόλλυ το κορίτσι της Κυριακής. Το σύμπαν του Νίκου Νικολαΐδη, η Αθήνα της δεκαετίας του ’60, ο έρωτας και το ροκ’ν’ρολ, όμορφα, εφηβικά, απίθανα, τόσο όμορφα που σου είναι αδιάφορο αν υπήρχαν στ’ αλήθεια ή ήταν μια Αθήνα των ταινιών του, μόνο δικιά του που την πήρε μαζί του. «Στο στριμωξίδι στο ταμείο του σινεμά έκανε πάντα το ίδιο παιχνίδι. Ακουμπούσε το ανκορά πουλοβεράκι της πράσινο αχνό σε χρώμα ραδιοφωνάκι βακελίτη στο μπράτσο μου και έτριβε πάνω του μαλακά το στήθος της κι όταν την κοίταζα κοκκίνιζε και μουρμούριζε – κατά λάθος».
8°
