Αντιπολίτευση: Δυο-τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτήν
Ο κάθε αντιπολιτευόμενος ούτε την αλήθεια έψαχνε, ούτε επιζητούσε τη δικαίωση των αδικοχαμένων των Τεμπών. Τη φθορά της κυβέρνησης επεδίωκε και όταν αυτή δεν ήρθε, τα παράτησε
Το δράμα της αντιπολίτευσης είναι ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί μια αποτελεσματική διακυβέρνηση
Τελείωσε άδοξα η «καταιγίδα των Τεμπών» ή η εργαλειοποίηση ενός πολύνεκρου, πρωτοφανούς δυστυχήματος. Αλλά τα πράγματα δεν άλλαξαν. Η κυβέρνηση δεν έπεσε. Αλλά ούτε υποχώρησε δραματικά στις δημοσκοπήσεις ώστε ο επόμενος να ελπίζει σε καλύτερες μέρες. Τελείωσαν και οι πραγματογνωμοσύνες σε ζωντανή μετάδοση, χωρίς να αποδειχθεί το πολυπόθητο ξυλόλιο ή η άγνωστη εύφλεκτη ουσία που δήθεν μετέφερε λαθραία η εμπορική αμαξοστοιχία. Και ο Μητσοτάκης, που δήθεν είχε οργανώσει τη μεταφορά της για λογαριασμό κάποιου ολιγάρχη, είναι ακόμα στη θέση του.
Μια ολόκληρη πλεκτάνη, δυο χρόνια μετά το φρικτό γεγονός, κατέρρευσε. Όχι φυσικά λόγω κάποιας εύστοχης κυβερνητικής αντίδρασης, αλλά λόγω της ανικανότητας αυτών που την έστησαν και των παρεμβάσεων απλών πλην όμως δραστήριων πολιτών. Αφού δεν μπορείτε, τι τις θέλετε τις συνομωσίες;
Αν κάτι έχει πολιτικό και όχι δικαστικό ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που η αντιπολίτευση αντέδρασε απέναντι στην αλυσίδα των γεγονότων ή των φαντασιώσεων. Ο τρόπος που «αγόρασε» την κάθε κατασκευή ή έστω υποψία αλήθειας αλλά και ο κοινός τρόπος που άλλαζε πίστα σε κάθε στροφή της συγκυρίας αυτών των 2-3 μηνών. Η αγωνία ήταν διάχυτη σε όλη τη διάρκεια της καταιγίδας και ήταν ακριβώς αυτή που έδωσε ομοιογένεια και στις αντιδράσεις της. Το ένα κόμμα πιανόταν από το άλλο και όλα μαζί από την ευκαιρία. Η αγωνία του πολιτικού κέρδους ήταν ο κοινός τους τόπος. Παρ’ όλες τις κραυγαλέες διαφορές τους.
Η ομοιογένεια φάνηκε ξεκάθαρα από τον τρόπο που η αντιπολίτευση έβγαλε από τον κάδρο τους σταθμάρχες αλλά και τον ΟΣΕ, δηλαδή τους αυτουργούς που έχουν την ποινική ευθύνη και τον Οργανισμό που έχει την αστική. Το γεγονός ότι ένα δυστύχημα μετατράπηκε από την αντιπολίτευση σε δολοφονία δεν είναι καθόλου εξωφρενικό για την ελληνική πολιτική κουλτούρα και τις μεθόδους στις οποίες καταφεύγει. Απλά στο συγκεκριμένο συμβάν το τερμάτισε. Το μόνο φυσιολογικό είναι ότι όλα αυτά τα άρρητα και αθέμιτα γρήγορα οδηγήθηκαν στη χωματερή των εντυπώσεων. Αφήνοντας όμως τραύματα σε όλους. Και κυρίως στην κοινή γνώμη, η πλειοψηφία της οποίας πιστεύει ακόμα ότι επρόκειτο περί κάποιας μεγάλης συγκάλυψης. Σε ποσοστό, όμως, το οποίο βαίνει συνεχώς μειούμενο.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης «αγόρασαν» ομαδικά τη θεωρία του «ξυλόλιου» και επένδυσαν πάνω σε αυτήν το πολιτικό τους μέλλον. Και από κοντά μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ και του Τύπου που, κάνοντας χρήση των λεγόμενων διαρροών από τα Ινστιτούτα, μπόλιαζαν την κοινή γνώμη με θεωρίες συνομωσίας που είχαν όμως πάντοτε ενορχηστρωτή κάποιον δήθεν υψηλά ιστάμενο. Ήταν τέτοια η προβολή της ενοχής στο πρόσωπο του πρωθυπουργού που δεν άφηνε χώρο για την ανάδειξη του πραγματικού ενόχου. Του ίδιου του κράτους και ειδικά των τομέων που σχετίζονται με τον σιδηρόδρομο. Ακόμα και η ημιτελής τηλεδιοίκηση, που τις ημέρες του συμβάντος έπαιξε ιδιαίτερα, τώρα στο remake υποχώρησε. Διότι η έγνοια δεν ήταν στο γεγονός και στην αιτία που το προκάλεσε αλλά σε μια δήθεν συγκάλυψη ενός δευτερεύοντος γεγονότος, της μεταφοράς του ξυλόλιου. Μια συγκάλυψη που επικεντρωνόταν στην κυβέρνηση και ειδικά στον πρωθυπουργό.
Ήταν τέτοια η σφοδρότητα της καταιγίδας που κανείς αντιπολιτευόμενος δεν σκέφτηκε να κάνει κράτει στην τερατολογία για να μη χάσει τα οφέλη από την πτώση της κυβέρνησης. Για να μην φανεί συνοδοιπόρος της. Για να μην της δώσει χείρα βοηθείας στη φάση που αυτή ψυχορραγούσε. Και όποιος μιλούσε ή έγραφε ορθολογικά αναζητώντας την αλήθεια, αμέσως χρεωνόταν ως μέλος της «φρουράς του Μητσοτάκη».
Και αυτός ήταν και ο λόγος που η Πλεύση Ελευθερίας υπερφαλάγγισε το ΠΑΣΟΚ.H επίμονη και η εντατική καλλιέργεια της εχθροπάθειας και της σύγκρουσης ευνοεί πάντοτε εκείνον που σπάει τα φρένα του και όχι τον άλλο, τον σιγουρατζή που θέλει να τσιμπήσει το μερτικό του χωρίς να εκτεθεί υπερβολικά. Που καμώνεται τον σοβαρό και δήθεν μετρημένο στην ίδια όμως ρότα της υπερβολής. Στην προκειμένη περίπτωση ο σιγουρατζής αλλά και χαμένος είναι το ΠΑΣΟΚ. Και είναι χαμένο από λάθος εκτίμησης της κατάστασης.
Το δράμα της αντιπολίτευσης είναι ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί μια αποτελεσματική διακυβέρνηση. Είτε με την ακροδεξιά είτε με την κεντροαριστερή εκδοχή της. Η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εμπνεύσει την πλειοψηφία του κέντρου που παραμένει κοντά στον Κ. Μητσοτάκη, αλλά δεν πείθει και το αριστερό ακροατήριο που θα ήθελε μεγαλύτερες ακρότητες από αυτό. Πατάει συνεχώς σε δύο βάρκες αγωνιώντας για το ψάρεμα ψηφοφόρων και όχι για την ευστοχία και καθαρότητα της πολιτικής του. Ούτε τις φοβερές επεξεργασίες διαθέτει, ούτε τα στελέχη που εγγυόνται στιβαρή διακυβέρνηση, αλλά ούτε και τις to the point επεμβάσεις σε ζητήματα τρέχουσας πολιτικής. Όταν στρίβει δεξιά δέχεται την κριτική των αριστερών και όταν ψάχνεται αριστερά γίνεται αριστερίστικο και προκαλεί τη θυμηδία των κεντρώων.
Να τα βρει το ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά σε δημιουργία ενιαίου μετώπου δεν πρόκειται ποτέ, αλλά και μόνο του δεν επαρκεί για να φτιάξει κυβέρνηση. Στην πρόσφατη σύγκρουση των Τεμπών η αποφασισμένη, να βάλει μέχρι και τον Μητσοτάκη φυλακή, Πλεύση Ελευθερίας το άφησε πίσω της. Και όταν αυτή θα υποχωρεί καθώς η «τεμπολογία» θα ξεθυμαίνει, το ΠΑΣΟΚ δεν θα καρπώνεται τις απώλειές της. Το έλλειμα του ΠΑΣΟΚ είναι στο απαιτητικό κέντρο, αλλά αυτό δεν μπορεί να το κατακτήσει. Δεν έχει τα εργαλεία, δεν έχει τη στόφα για να το κερδίσει. Με δυο λόγια, αντιπολίτευση υπάρχει μπόλικη και άκρως δυναμική. Αντιπολίτευση για να κυβερνήσει δεν υπάρχει. Και δεν είναι και καιρός για πειράματα.
15°
