Αν και το παρακολουθώ χρόνια, δουλειά μου είναι, εντούτοις πάντα ξαφνιάζομαι με τη δύναμη της Κοινωνικής Μηχανικής να χειρίζεται την κοινή γνώμη, να παραπλανά, να αποκρύπτει, να στρέφει αλλού την προσοχή. Οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί έχουν αναπληρώσει τη χρεοκοπία της πολιτικής, το επικοινωνιακό παιχνίδι δεν αναδεικνύει την πολιτική αλλά τη συγκαλύπτει, με μόνο στόχο τη χειραγώγηση.
Η κοινή γνώμη είναι οργισμένη. Αυτά που παρακολουθεί είναι απίστευτα. Ακόμα και σ’ αυτή τη χώρα, την εθισμένη στα σκάνδαλα και τον αθέμιτο πλουτισμό, όλα όσα συμβαίνουν είναι έξω από τα συνηθισμένα μέτρα. Την προηγούμενη Δευτέρα η εφημερίδα «Τα Νέα» αποκάλυπτε πως σε έναν μόνο μήνα, από τον Απρίλιο ως τον Μάιο του 2008, το “holy venture” με την εμπορική επωνυμία Μονή Βατοπεδίου, με 17 συμβόλαια τα οποία υπογράφει η γνωστή συμβολαιογράφος, κέρδισε ενάμισι δισεκατομμύριο ευρώ. Ανταλλάσσοντας νερό, «αγόραζε» από το κράτος οικόπεδα σε όλη την Ελλάδα έναντι μερικών χιλιάδων ευρώ και τα μεταπουλούσε στην ιδιωτική αγορά έναντι πολλών εκατομμυρίων. Και ως ύψος αριθμών και ως μεθόδευση, πρέπει να είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει συμβεί ποτέ στον ελληνικό χώρο.
Η κοινή γνώμη είναι θυμωμένη, ανήσυχη, ζητάει εξηγήσεις, υπεύθυνους. Και οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί στήνουν το υπερθέαμα, για να διαχειριστούν αυτόν το θυμό. Την προηγούμενη Παρασκευή στην κεντρική επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος, ο πρωθυπουργός ήταν θυμωμένος. Ήταν ένας άνθρωπος οργισμένος που φώναζε, που χτύπαγε το χέρι του στο τραπέζι, που έθετε τελεσίγραφα. Μέχρι εδώ και μη παρέκει, όποιος θέλει να με αμφισβητήσει ας το κάνει στα ίσια. Οι τηλεοράσεις σε διακαναλική σύνδεση μετέδιδαν την εικόνα του οργισμένου πρωθυπουργού, οι σχολιαστές έλεγαν, «ο Καραμανλής αντέδρασε με μια δυναμική παρουσία». Στο τηλεοπτικό κοινό της μικρής οθόνης, σ’ αυτό το κοινό που εκπαιδεύεται να «αισθάνεται» και να μη μαθαίνει, στον προνομιακό χώρο όπου μετράνε τα αισθήματα, η κίνηση του σώματος, ο ρόλος, ο θυμός του πρωθυπουργού ερχόταν να συνδεθεί με το θυμό της κοινής γνώμης, είναι κι αυτός θυμωμένος όπως εμείς. Άρα ας ησυχάσουμε.
Όμως εναντίον ποιων ήταν θυμωμένος; Ήταν θυμωμένος εναντίον των συμβούλων του, των ηγετικών στελεχών της παράταξής του που καταδικάζονται σε φυλάκιση για παρεμπόδιση της δικαιοσύνης, για υπόθαλψη εγκληματία στην υπόθεση του βασιλείου των ναρκωτικών στα Ζωνιανά; Ήταν θυμωμένος εναντίον όσων μεθόδευσαν, εμπλέκοντας 5-6 υπουργεία, το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, όσων ιδιοποιούνται με βιτρίνα 2 καλόγερους δεκάδες χιλιάδες στρέμματα ελληνικής γης, την περιουσία του δημοσίου; Ήταν θυμωμένος εναντίον των στελεχών της παράταξής του που από τη θέση του υπουργού ή του πρώην γενικού γραμματέα υπουργείου και νυν εφοπλιστή κατηγορούν ο ένας τον άλλον για εκβιασμό και δωροδοκία; Ήταν οργισμένος με την κυβέρνηση των συζύγων, των συμβολαιογράφων, των κουμπάρων, των offshore εταιρειών; Όχι βέβαια. Ήταν θυμωμένος με τον Τατούλη. Με τον Μανώλη.
Αν δεν το ξέρατε, αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Οι «αντάρτες». Όλα τα εξοργιστικά προηγούμενα πέρασαν σε μια ανώδυνη φράση: «Λάθη έγιναν, παραλείψεις γίνονται, κάνουμε την αυτοκριτική μας». Τι κομψή διατύπωση. Πώς η πραγματική πραγματικότητα βγαίνει στο περιθώριο και οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί παραπλανούν αναδεικνύοντας ένα διπλανό θέμα άσχετο ως κύριο, πώς κατασκευάζουν την εικονική πραγματικότητα. Άστραψε και βρόντησε ο πρωθυπουργός, έγραφαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες. Για τον Τατούλη…
Μιλώντας μπροστά στο κομματικό ακροατήριο, μπροστά δηλαδή στην κρατικοκομματική γραφειοκρατία, ο αρχηγός ανέδειξε το μόνο θέμα που έχει ενδιαφέρον γι’ αυτούς, τη μόνη πραγματικότητα που μετράει, τη δικιά τους πραγματικότητα. Την εξουσία. Κλείστε τα ρημάδια τα στόματά σας γιατί εδώ κινδυνεύουμε, όλοι μαζί θα πάμε για μια ακόμα νίκη στις εκλογές ή θα χάσουμε.
Το μήνυμα ελήφθη, σιγή ασυρμάτου γιατί χανόμαστε. Τώρα δουλεύουμε. Έχουμε εταιρείες, σπίτια να χτίσουμε, συμβόλαια να υπογράψουμε.
Οι τηλεοράσεις μετά ανέλαβαν να εκπέμψουν τον πρωθυπουργικό θυμό. Να τον συντονίσουν με το θυμό της κοινής γνώμης.
Να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη. Και η εξουσία θυμωμένη είναι. Μόνο που είναι για διαφορετικούς λόγους. Η ομιλία της κεντρικής επιτροπής θεωρήθηκε καλύτερη από την ομιλία στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης. Όμως ήταν χειρότερη. Γιατί ήταν πιο κυνική. Αν στη ΔΕΘ υπεράσπισε τουλάχιστον τους δικούς του ανθρώπους, στη δεύτερη, επαγγελματικά, ανάδειξε ποια είναι η κυρίαρχη επιδίωξή του. Και δεν άφησε καμία ελπίδα.
