Ζούμε σε μια κοινωνία που δανείζεται τους ήρωές της από τα παραμύθια. Μια κοινωνία που αδυνατεί να διαχειριστεί οτιδήποτε επώδυνο συνδέεται με τον ενήλικο βίο. Περνάει μέσα από την κατάθλιψη της κρίσης, και το πένθος για την πτώση του βιοτικού επιπέδου, μα χωρίς να καταφέρει ως κοινωνία να μάθει καλύτερα ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό της.
Συνήθως όταν η διαδικασία του πένθους κάνει τον κύκλο της, φέρνει για τον πενθούντα μια ωρίμανση, μια νέα αντίληψη για τη θέση του στον κόσμο. Η συνειδητοποίηση αρχικά, η αποδοχή των ορίων στη συνέχεια, και κατόπιν η προσπάθεια να διαχειριστούμε την καθημερινότητά μας με τρόπο που να περιορίζει την οδύνη και να αυξάνει την ικανοποίηση, είναι το μυστικό κάθε ισορροπημένου βίου.
Η αγάπη για τα παραμύθια, αντίθετα, η πίστη στα θαύματα, η αίσθηση ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη μας κι ότι όπως ξαφνικά μας βρήκε το κακό, με τον ίδιο μαγικό τρόπο θα εξαφανιστεί, είναι χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που έχει ανάγκη φαντασιώσεις για να επιβιώσει.
Δεν είναι λοιπόν να απορούμε που το εθνικό αφήγημα των ημερών μας είναι «ροζ». Η αναζήτηση του ήρωα με τις υπερφυσικές ικανότητες που θα σώσει την φτωχή, πλην τίμια χώρα από την άδικη μοίρα της και τις ξένες, σκοτεινές δυνάμεις που την κατατρέχουν, τι άλλο δείχνει παρά την απώθησή μας για τον ορθό λόγο, και την δυσκολία να φέρουμε εις πέρας οποιαδήποτε διαδικασία απαιτεί συγκεκριμένα χρονικά στάδια και όρια;
Την ίδια ανάγκη διαπιστώνω και σε πολλούς ανθρώπους που περνούν το κατώφλι του γραφείου μου. Είναι γεγονός πως όσοι επισκέπτονται τα γραφεία των ειδικών ψυχικής υγείας επιθυμούν να βελτιωθεί η ζωή τους. Λίγοι όμως είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να περάσει ένα χρονικό διάστημα- διαφορετικό για τον καθένα- κατά το οποίο θα δεσμευθούν να ακολουθήσουν μια σειρά από κανόνες που επιβάλλει η θεραπευτική διαδικασία, ώστε να πετύχουν το στόχο τους.
Οι περισσότεροι θεωρούν είτε ότι μία επίσκεψη είναι αρκετή, είτε ότι μπορούν διαρκώς να παραβιάζουν αυτούς τους κανόνες χωρίς συνέπειες για την θεραπεία τους. Στην ουσία, αυτή η δεύτερη κατηγορία επισκεπτών δεν έχει καμία πρόθεση να αναζητήσει την αλήθεια πίσω από το σύμπτωμα, καμία πραγματική επιθυμία να γιατρέψει την αιτία. Στο δικό τους αφήγημα, έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι αυτοί έχουν πάντα δίκιο.
Με παρόμοιο τρόπο λειτουργούν αρκετοί και ως ψηφοφόροι. Αντί να προσπαθούν να κατανοήσουν τα βαθύτερα αίτια για την όντως επώδυνη κατάσταση που όλοι βιώνουμε, και ποιες διαδικασίες ή αλλαγές οφείλουμε να υιοθετήσουμε προκειμένου να διασφαλίσουμε το αίσιο τέλος της ιστορίας μας, φαντασιώνονται έναν σούπερ ήρωα που θ' αλλάξει τα πάντα με μία κίνηση. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα.
11°
