Από τις χτεσινές προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα σχετικά με την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς που γεννήθηκαν στην Ελλάδα:
«Στόχος μας είναι μια ενιαία πολιτική με πρόσημο την ένταξη, την προστασία, τον σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. Πρωταρχικός ρόλος του νέου χαρτοφυλακίου αποτελεί η άμεση ψήφιση νόμου περί ιθαγένειας για τα παιδιά δεύτερης γενιάς (χειροκροτήματα). Η ανυπαρξία νομικής ρύθμισης για αυτά τα παιδιά εδώ και δύο χρόνια έχει αποκλείσει από τις διαδικασίες χορήγησης ιθαγένειας το πιο ενταγμένο τμήμα των μεταναστών. Αυτά τα παιδιά δηλαδή που έχουν συνδέσει τη ζωή και την παιδεία τους με την πατρίδα μας. Αυτά τα παιδιά που δεν έχουν μάθει άλλη γλώσσα, δεν έχουν μάθει άλλη πατρίδα και έχουν μάθει μόνο την ελληνική παιδεία.»
Από τις χτεσινές προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού σχετικά με την κατοχύρωση των ομοφυλόφιλων ελλήνων πολιτών και των οικογενειακών τους σχέσεων:
...
Για πολλοστή φορά, οι προγραμματικές δηλώσεις ενός νέου πρωθυπουργού δεν περιλαμβάνουν την παραμικρή αναφορά στην ανάγκη των ομοφυλόφιλων πολιτών αυτής της χώρας για «προστασία», «σεβασμό των δικαιωμάτων τους» και «ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής». Πολίτες που ο νόμος τους εμποδίζει να κάνουν οικογένειες και που τα δικά τους παιδιά δεν τα αναγνωρίζει. Πολίτες των οποίων τα ζητήματά δεν απαιτούν άμεση επίλυση «εδώ και δύο χρόνια», αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες. Πολίτες που δεν έχουν καμία άλλη πατρίδα εκτός από αυτήν που κληρονόμησαν από τους γονείς τους και στην οποία παράγουν, προσφέρουν και επιβαρύνονται με τις ίδιες υποχρεώσεις, απολαμβάνοντας όμως λιγότερα δικαιώματα. Στην ομιλία του ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε τους πάντες, από τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες μέχρι τους υπαλλήλους της ΕΡΤ. Ξέχασε όμως τους ομοφυλόφιλους πολίτες. Πολίτες που όπως φαίνεται δεν συμπεριλαμβάνονται «στην ιστορία, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού» στις οποίες αναφέρθηκε με δάκρυα στο τέλος της ομιλίας του...
(Τη στιγμή που γράφονται αυτές τις γραμμές δεν γνωρίζουμε αν ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης πρόκειται να αναφερθεί στο θέμα σε δική του ομιλία από το βήμα της Βουλής τη Δευτέρα. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ένας πρωθυπουργός που προβάλλει ως σύνθημά του τη φράση «Δημοκρατία παντού» , το αγνόησε επιδεικτικά.)
Ταυτόχρονα παρακολουθούμε την κυβέρνηση Τσίπρα να ακολουθεί την πεπατημένη της προηγούμενης κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, θέτοντας ως μοναδικό επιτακτικό ζήτημα «δικαιωμάτων» την ελληνοποίηση των μεταναστών δεύτερης γενιάς. Χωρίς στοιχεία, καθώς δεν γνωρίζουμε ούτε για πόσα άτομα μιλάμε, ούτε από ποιες χώρες κατάγονται. Χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που μιλάει για χορήγηση ιθαγένειας μετά από εξατομικευμένη κρίση της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά και όχι μαζικά με βάση κάποιες «τυπικές»προϋποθέσεις. Και την ίδια στιγμή που χώρες της Ευρώπης αντιμετωπίζουν προβλήματα θρησκευτικού εξτρεμισμού ακόμα και από μετανάστες τρίτης και τέταρτης γενιάς. Καθώς ιθαγένεια σημαίνει πάνω απ'όλα παροχή δικαιώματος ψήφου, καταλαβαίνει κανείς ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες και οι πιθανοί κίνδυνοι μιας τέτοιας απόφασης για τους ομοφυλόφιλους πολίτες της χώρας όσο οι ίδιοι συνεχίζουν να στερούνται οποιασδήποτε νομικής κατοχύρωσης.
Κατά τα λοιπά γνωρίζουμε ότι προεκλογικά ο πρωθυπουργός έχει ήδη αποκλείσει τη δυνατότητα υιοθεσίας από ζευγάρια ίδιου φύλου - άρα και τον πολιτικό γάμο, αφού στο ελληνικό οικογενειακό δίκαιο αυτά τα δύο πάνε μαζί. Παραμένει μόνο το ερωτηματικό του συμφώνου συμβίωσης. Θα αναγνωρίσει έστω και αυτό η κυβέρνηση ως μία από τις προτεραιότητές της ή θα εξαντλήσει το πολιτικό της κεφάλαιο σε ζητήματα «ανεκτικότητας» ψηφίζοντας την ιθαγένεια, όπως ακριβώς έκανε και η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου; Θα καταφέρει να πείσει ο Συ.Ριζ.Α τους κυβερνητικούς του εταίρους ή θα αναζητήσει συμμάχους σε άλλα κόμματα;
Μέχρι τώρα είχαμε στην Ελλάδα κυβερνήσεις που παρίσταναν τις ευρωπαϊκές ενώ στην πραγματικότητα έκαναν ελάχιστα για να συγκλίνει ουσιαστικά η Ελλάδα με την Ευρώπη. Σήμερα μια νέα κυβέρνηση δημιουργεί με τις επιλογές της τον πολύ σοβαρό κίνδυνο η Ελλάδα να βρεθεί και τυπικά εκτός Ευρώπης με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ. Την ίδια στιγμή, μια σειρά από κορυφαίους υπουργούς (όπως ο υπουργός Εξωτερικών και ο υπουργός Άμυνας) εγκαλούνται για ιδιαίτερα στενές σχέσεις με το ρώσικο καθεστώς του προέδρου Πούτιν που χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια την εχθρότητα απέναντι στους ομοφυλόφιλους ως ιδεολογικό υποκατάστατο και μέσο σύμπτυξης συμμαχιών με αντιδραστικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη. Η ελπίδα έρχεται, αλλά προς το παρόν οι ομοφυλόφιλοι πολίτες της χώρας δικαιούνται να κρατούν μικρό καλάθι...
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
