Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για τις επιλογές υποψήφιων Ευρωβουλευτών στα ψηφοδέλτια των κομμάτων εν όψει Ευρωεκλογών
Από την ώρα που άρχισαν να ακούγονται τα ονόματα που θα κοσμήσουν με την παρουσία τους τα ευρωψηφοδέλτια ιερή οργή πλημμύρισε την ελληνική κοινωνία. «Μα μπορούν τώρα αυτοί να μας αντιπροσωπεύσουν στο ευρωκοινοβούλιο;» αναρωτήθηκαν τα μέλη του εξυπνότερου, εργατικότερου και πιο βασανισμένου λαού στον κόσμο που βλέπει το υψηλό του επίπεδο να κατακρημνίζεται με την επιλογή των υποψηφίων.
Για να μην παρεξηγηθώ, να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν έχω καμία εκτίμηση στο σελεμπριτομάνι που και σε αυτές τις εκλογές γέμισε τα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Παραδεχόμενος ότι ζηλεύω όσους από αυτούς εκλεγούν και εξασφαλίσουν 25.000+ μηνιάτικο για τα επόμενα 5 χρόνια, οφείλω να πω ότι τους περισσότερους δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε για να μου πάρουν τσιγάρα από το περίπτερο εκτός αν κάπνιζα και ήθελα να το κόψω. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ένας ηθοποιός του συρμού ή μια παρουσιάστρια λαϊφστάιλ εκπομπών θα είναι χειρότεροι ευρωβουλευτές από πχ. τον Βαγγέλα τον Μεϊμαράκη ή τον σύντροφο Ανδρουλάκη.
«Ναι μα το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό και όλο και χαμηλώνει και μπλα μπλα μπλα» θα αποκριθεί με αγωνία ένας ανήσυχος ψηφοφόρος και εγώ με τη σειρά μου θα τον ρωτήσω «νομίζεις ότι μπορεί να είναι το επίπεδο υψηλότερο;»
Προφανώς και το μεγαλύτερο κομμάτι των υποψηφιοτήτων για την ευρωβουλή (και την κανονική Βουλή) είναι χαμηλού επιπέδου αλλά και η ίδια η Ελλάδα δε νομίζω ότι είναι μια χώρα η οποία μπορεί γενικώς να καμαρώνει για το επίπεδό της. Πώς είναι δυνατόν οι κάτοικοί της να έχουν την απαίτηση οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές να είναι κάτι διαφορετικό;
Αναγνωρίζω πως με δεδομένο ότι το επίπεδο των αντιπροσώπων μιας χώρας (και άρα και των υποψηφίων να γίνουν αντιπρόσωποι) δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό από το επίπεδο του συνόλου των κατοίκων της χώρας, θα ήταν ωραίο τα κόμματα να προσπαθούν ώστε οι υποψήφιοι τους να είναι κάπως πιο ψηλά από τον μέσο όρο. Αλλά αυτό φοβάμαι πως ήδη συμβαίνει.
Κοιτάχτε γύρω σας, δείτε λίγο τηλεόραση (όσο αντέχετε), πηγαίνετε μια βόλτα σε μια πολυσύχναστη πλατεία ή κατεβείτε ένα Σάββατο την Ερμού και γενικά παρατηρείστε τους ανθρώπους γύρω σας. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες παρατήρησης για να καταλάβει κανείς ότι ακόμα και αυτά τα τηλεψηφοδέλτια είναι πάνω από το μέσο όρο της κοινωνίας στην οποία απευθύνονται.
Δεν θέλω να σας πληγώσω αλλά το επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ χαμηλό. Μπορεί να θέλουμε να είναι υψηλότερο αλλά είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μην καταλαβαίνουμε ότι άλλο η επιθυμία και άλλο η πραγματικότητα. Και πριν διαφωνήσετε σκεφτείτε τον τρόπο οδήγησης και τον σεβασμό στον ΚΟΚ (δηλαδή τον σεβασμό στους άλλους ανθρώπους), σκεφτείτε τους σωρούς από σκουπίδια σε κάθε δημόσιο χώρο που έχει την ατυχία να φιλοξενήσει ομάδες Ελλήνων, σκεφτείτε τα πανεπιστήμια, σκεφτείτε τα σχολεία, σκεφτείτε τις συμπεριφορές, σκεφτείτε πόσοι συμπολίτες φοβούνται ότι τους ψεκάζουν ή νομίζουν ότι η πανδημία ήταν ένα παγκόσμιο πείραμα και τέλος μπείτε σε μια πολυπληθή σελίδα ενός μέσου κοινωνικής δικτύωσης (αν και σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να είστε ιδιαιτέρως ανθεκτικοί στην συμπυκνωμένη βλακεία). Υπάρχει τίποτε σ’ αυτά που να μαρτυράει υψηλό ή έστω μέτριο επίπεδο;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κι εμένα με απωθούν οι περισσότεροι υποψήφιοι ευρωβουλευτές, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω κάτι που να δικαιολογεί άλλες απαιτήσεις. Στην πραγματικότητα κοιτώντας μια γύρω μου και μια τους υποψήφιους το μόνο που μου ‘ρχεται να πω είναι «για Ελλάδα και πολύ είναι». Και μπράβο μας.
18°
