Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για την επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα
Νομίζω πως η εποχή που διάλεξε ο μπρόεδρος Αλέκσης για να κάνει την επανεμφάνισή του είναι η καταλληλότερη. Το τριώδιο έχει ανοίξει, τα αποκριάτικα πάρτι πληθαίνουν, οι πιτσιρικάδες ντύνονται σούπερ ήρωες, οι άντρες ντύνονται γυναίκες, οι γυναίκες φορούν άλλη μια μάσκα πάνω στη μάσκα του μακιγιάζ και ο Αλέκσης παρουσιάζεται ως ωρίμος και μετριοπαθής πολιτικός που κάνει την αυτοκριτική του για δύο από τις πολλές μαύρες σελίδες της πρωθυπουργίας του.
Σε αντίθεση με των άλλων μασκαράδων η στολή του Αλέκση έχει μια ιδιαιτερότητα: του τη φοράνε άλλοι και πιο συγκεκριμένα όλοι οι δημοσιολογούντες οι οποίοι στη συνέντευξη που έδωσε στο περίφημο συνέδριο για την μεταπολίτευση (εκεί όπου για άλλη μια φορά διάφοροι προνομιούχοι συμπολίτες μίλησαν με σιγουριά για τις ζωές των μη προνομιούχων) άνοιξαν τα χέρια τους για να υποδεχτούν τον άσωτο υιό που μεταμελημένος επέστρεψε στη στοργική τους αγκαλιά, την αγκαλιά που μέσα της ανατράφηκε στα χρόνια πριν την πρωθυπουργία, τότε που το ένα πορτρέτο στα «συστημικά» μίντια διαδεχόταν το άλλο.
Μόνο που ο μπρόεδρος Αλέκσης δεν ζήτησε ποτέ καμία συγγνώμη και καθόλου αυτοκριτικός δεν εμφανίστηκε για την ουσία των υποθέσεων της Νοβάρτις και των τηλεοπτικών αδειών. Από πουθενά δεν προκύπτει μετανιωμένος που προσπάθησε να συκοφαντήσει και να οδηγήσει στο δικαστήριο τους πολιτικούς του αντιπάλους ή που προσπάθησε να θέσει το τηλεοπτικό τοπίο υπό τον κυβερνητικό έλεγχο. Το μόνο για το οποίο δηλώνει ότι μετανιώνει είναι η «διαχείριση» πράγμα απολύτως λογικό αν κανείς σκεφτεί ότι και στις δύο περιπτωσεις δεν πέτυχε τον σκοπό του.
Όλη η διαδρομή του Αλέκση, από τότε που έφηβος και καλεσμένος σε εκπομπή της Άννας της Παναγιωταρέα αγωνίζοταν για το δικαίωμα των μαθητών στο ξύσιμο και την κοπάνα, είναι η διαδρομή ενός ανθρώπου που δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα. Ενός ανθρώπου που θα μπορούσε άνετα να μαχαιρώσει πισώπλατα ακόμα και τον μεγαλύτερο ευεργέτη του και θα σπεύσει να συνεργαστεί με οποιονδήποτε προκειμένου να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του. Προφανώς και δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με την υπόθεση Νοβάρτις ή τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες αν οι στόχοι του είχαν επιτευχθεί.
Αλλά οι στόχοι δεν επετεύχθησαν και τώρα ο Αλέκσης εμφανίζεται και περιγράφεται ως μετανιωμένος. Και είμαι σίγουριος ότι έχει μετανιώσει. Όχι με τον τρόπο που τον παρουσιάζουν οι μακιγιέρ του προφίλ του αλλά με τον τρόπο ενός νταή που δηλώνει μετανιωμένος για έναν καυγά στον οποίο έμπλεξε όχι επειδή καταλαβαίνει ότι οι καυγάδες δεν ταιριάζουν σε νοήμονες ανθρώπους αλλά επειδή αντί να ρίξει ξύλο όπως ήλπιζε τελικά τις έφαγε. Και μπράβο του.
