Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για τα νομοσχέδια των κυβερνήσεων και γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαφωνούμε πάνω σε αυτά
Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο ακατανόητοι μου φαίνονται οι συζητήσεις και πολύ περισσότερο οι τσακωμοί για τας νομοσχέδια και τις κυβερνητικές αποφάσεις. Δεν εννοώ από τους πολιτικούς. Αυτοί το κάνουν για επαγγελματικούς λόγους. Εξαγγελούν, περιγράφουν, διαμαρτύρονται, τσακώνονται γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Ούτε για τους δημοσιογράφους της ενημέρωσης το λέω. Κι αυτοι για επαγγελματικούς λόγους το κάνουν. Η δουλειά τους δεν είναι να ενημερώνουν αλλά να προσελκύουν κοινό κι ο τσακωμός μαζεύει το κοινό όπως τα κακά τις μύγες. Το λέω για όλους τους υπολοιπους οι οποίοι πια θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι οι αποφάσεις και οι νόμοι της κυβέρνησης δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Ή μάλλον έχουν την ίδια σημασία που έχουν τα αρχιτεκτονικά σχέδια για κάποιον που θέλει να χτίσει ένα σπιτι: Μπορεί να τον κάνουν να ελπίζει ή να ονειρεύεται αλλά από μόνα τους δεν μπορούν να τον στεγάσουν.
Βλεπετε, όπως τα αρχιτεκτονικά σχέδια από μόνα τους είναι απλώς γραμμες στο χαρτί έτσι και οι νόμοι από μόνοι τους είναι απλώς λέξεις στο χαρτί. Αν δεν ελεγχθεί και δεν επιβληθεί η τήρηση ή η εφαρμογή τους δεν έχουν καμία αξία. Και μάλιστα κάνουν και κακό αφού εθίζουν την κοινωνία στην κανονικοτητα της παραβατικότητας και της αδιαφορίας για τους κανόνες.
Ολα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία αν η κυβέρνηση δεν έμοιαζε αλλεργική και στον έλεγχο και στην επιβολή του νόμου. Αν δεν αντιμετωπίζε το νομοθετικό της έργο ως συμβουλευτικό το οποίο οι πολίτες ή οι φορείς μπορούν να ακλουθήσουν ή να αγνοήσουν εντελώς χωρίς καμία απόλύτως συνέπεια. Από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας μέχρι την αυθάιρετη δόμηση η κυβέρνηση δεν επιβάλει τίποτα και δεν τιμωρεί σχεδόν κανέναν επιβραβεύοντας στην ουσία τους παραβατικούς.
Ο νέος ποινικός κώδικας (ο οποίος στη ουσία του μοιάζει σωστός αφού φιλοδοξεί να καταργήσει την «ποινή» του «να μην το ξανακάνεις μικρέ κατεργαράκο» που συνοδεύεται από ένα φιλικό χτυπημα στην πλατούλα με πραγματικές ποινές έστω και ολιγόμηνες) μοιάζει με τα εγκάνια του μουσαμά του μετρό της Θεσσαλονικής από τον ΣΥΡΙΖΑ: δεν υπάρχουν φυλακές για να εκτίσει κανεις αυτές τις ποινές. Και μιας και στον πρωθυπουργό αρέσει αυτή η παροιμία, μιλάμε για τον ορισμό του κάρου μπροστά από το άλογο.
Η απόφαση για την πανεπιστημιακή αστυνομία έχει ξεχαστεί. Το ίδιο και η απόφαση για 2.500 αστυνομικούς που από τη φύλαξη VIP θα βγουν στους δρόμους. Η απόφαση για την τοποθέτηση κάμερων στους δημοσιους χώρους μάλλον ήταν προϊόν της φαντασίας μας. Το νομοσχέδιο για την αυθαίρετη δόμηση καταπολεμά την αυθαιρεσία «τακτοποιώντας» την αφού όλες οι προβλεψεις για κατεδαφίσεις είναι βεβαιο ότι θα ξεχαστούν στην επικάλυψη αρμοδιοτήτων και την απροθυμία σύγκρουσης.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά η κυβέρνηση αποφασίζει («τείνοντας κλάδο ελαίας» στους ψεκασμένους αντιεμβολιαστές όπως είπε ο αρμόδιος υπουργός) να χαρίσει το επιβληθέν πρόστιμο στους άνω των 60 που δεν εμβολιάστηκαν στην πανδημία. Προκειμένου να εμπεδωθεί στην κοινωνία η αντίληψη οτι δεν χρειάζεται να συμορφώνεσαι με τους κανόνες ακόμα και σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.
Με λίγα λόγια, μην τσακώνεστε και μη χαλάτε τις καρδιές σας για οτιδήποτε ψηφίζει ή αποφασίζει η κυβέρνηση. Είτε δεν θα εφαρμοστεί είτε θα εφαροστεί στο ελάχιστο. Και μπράβο τους.
