Γνωστή η τάση των Νεοελλήνων να κακοποιούν την Ιστορία. Ή, μάλλον, να τη διαβάζουν και να τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν και κατά πώς τους συμφέρει. Για να μιλήσουμε με λιγότερο δημοσιογραφικούς όρους, πρόκειται για τη λεγόμενη ιδεολογική χρήση της Ιστορίας, είτε αυτή αφορά το μηδέποτε υπάρξαν Κρυφό Σχολειό είτε το μύθο ότι ο ελληνικός λαός, σύσσωμος και από την πρώτη στιγμή, αντιστάθηκε στη χούντα των συνταγματαρχών (εμένα μου λες…).
Έκφανση αυτού του γενικότερου φαινομένου είναι και η προσφυγή σε αυθαίρετους και ανιστόρητους παραλληλισμούς και χαρακτηρισμούς: όποιος υποστηρίζει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των Φυρομιανών είναι ανθέλληνας, όποιος είναι υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία είναι Νενέκος ή πέμπτη φάλαγγα, όποιος πιστεύει ότι τους Τούρκους τούς έφερε στην Κύπρο η αφροσύνη (για να μην το πούμε αλλιώς…) της ελληνικής χούντας είναι προσκυνημένος ή γραικύλος, κ.ο.κ. Ακόμα και ο Τσίπρας είχε πει προ ετών ότι όσοι στηρίζουν τη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και ΔΗΜΑΡ τότε, για να μην ξεχνιόμαστε) είναι λιγότερο Έλληνες και πατριώτες από τους δικούς του οπαδούς!
Πρόσφατα, εκτός από τα μερκελιστές, δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, κ.ά. ο επικεφαλής και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν κατά κόρον και έναν άλλον όρο: αποστάτες. Από ψυχολογική άποψη (γιατί περί αυτού πρόκειται, κυρίως) ισχύει ό,τι και με τους δωσίλογους ή τους γερμανοτσολιάδες: διαλέγεις έναν όρο με ιδιαίτερα αρνητικό φορτίο στη μνήμη του Νεοέλληνα και, διά των εντυπώσεων, της ψυχολογικής τρομοκράτησης και της υποβολής, προσπαθείς να εξουδετερώσεις απόψεις και επιλογές που διαφέρουν από τις δικές σου. Έτσι, αντί να αντιμετωπίσεις και να αντικρούσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο με επιχειρήματα, του φορτώνεις έναν ακραίο χαρακτηρισμό προκειμένου να τον απαξιώσεις.
Γνωρίζουν, βέβαια, οι επιτελείς και οι επικοινωνιολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι όροι αποστασία και αποστάτες παραπέμπουν σε κάτι κατ’ εξοχήν αρνητικό: στους περίπου 50 βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που το 1965, κατά διαδοχικά κύματα, δέχτηκαν να στηρίξουν, μαζί με την ΕΡΕ και τον Μαρκεζίνη, τις κυβερνήσεις Νόβα, Τσιριμώκου και Στεφανόπουλου, οι οποίες, με πρωτοβουλία του Παλατιού, κλήθηκαν να αντικαταστήσουν την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Πρόκειται για σαφή περίπτωση «τρομοκρατίας διά των λέξεων», και εξηγούμαι.
Είναι αδιανόητο να γίνεται λόγος για αποστασία όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πλαισιώνεται από ανθρώπους που υπήρξαν μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, και οι ψηφοφόροι που έστειλαν τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 27% πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία; Και όμως, αυτού του είδους οι επιλογές δεν αποκαλούνται βέβαια αποστασία, αλλά απλώς «διεύρυνση» – και πράγματι αυτό είναι.
Ο Μιχελογιαννάκης και ο Βουδούρης, η Τζάκρη και ο Παραστατίδης, η Ραχήλ και η Γιαταγάνα, τι ακριβώς είναι; Κανείς δεν σκέφτηκε πάντως να τους αποκαλέσει αποστάτες, αφού ο βουλευτής είναι ελεύθερος, ως γνωστόν, να ψηφίζει αυτό που ο ίδιος θεωρεί ότι συνάδει με τις ιδέες του και με «τα συμφέροντα του έθνους».
Τα περί αποστασίας, λοιπόν, δεν είναι παρά φτηνή και κουτοπόνηρη απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ και των Καμμένων να τρομοκρατήσουν βουλευτές οι οποίοι μπορεί απλώς να θεωρούν πως το συμφέρον της χώρας επιβάλλει να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή και να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές. Από τι ακριβώς, για να έχουμε καλό ρώτημα, «αποστατούν» ή «θα αποστατήσουν» αυτοί οι βουλευτές;
Εκτός και αν οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του για άμεση ανάρρηση στην εξουσία είναι, αυτομάτως, ύποπτο, διαβλητό ή καταδικαστέο.
Άλλωστε, οι αποστάτες του ’65 ήταν βουλευτές που είχαν εκλεγεί όλοι με την Ένωση Κέντρου, και επομένως θα καλούνταν, αργά ή γρήγορα, να λογοδοτήσουν πολιτικά στους ψηφοφόρους τους για την επιλογή τους. Οι σημερινοί ανεξάρτητοι και άλλοι βουλευτές, που προέρχονται από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα και προσπαθούν να προωθήσουν κάποια μορφή εθνικής συνεννόησης, ή έστω δεν θεωρούν σκόπιμο να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές, πώς μπορεί λοιπόν να παραλληλίζονται με εκείνους του 1965;
13°
