Πάνω που το αντικείμενό μας ήταν «Η Κοινοτοπία του (Μείζονος Πολυσύνθετου) Κακού» την περασμένη βδομάδα, ήρθαν κι άλλα στοιχεία να συνηγορήσουν. Ο απίστευτος αυταρχισμός της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου, ως ανώτατου σταδίου του Φοιτηταριάτου, προκάλεσε το απεχθές γεγονός εις βάρος του Πρύτανη του ΑΠΘ Μήτκα. «Τα παιδιά» δεν γούσταραν και δεν τον άφησαν να καταθέσει Στεφάνι στη Γιορτή (των Εμπόρων) του Πολυτεχνείου. Αυτός επέμεινε και κατέθεσε.
Αλλά τα (ελάχιστα) παιδιά πήγαν μετά και ανεμπόδιστα πέταξαν ταπεινωτικά στα σκουπίδια το στεφάνι του. Το στεφάνι του Θεσμού του Πολυτεχνείου, που ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρύτανης κατέθεσε εκ μέρους των χιλιάδων μελών του. Μέρος της Κοινοτοπίας του Μείζονος Πολυσύνθετου Κακού και αυτά «τα παιδιά», ουδέποτε σκέφτηκαν πόσο άθλιο και φασιστικό ήταν αυτό που έκαναν. Αφού η ίδια η κοινωνία μας τους έχει μάθει ότι τέτοιες μαγκιές είναι για τους αξιοπρεπείς.
Και όποιος δεν τις κάνει, είναι δουλικός και αναξιοπρεπής. Και όταν κάποιος τις κάνει, παίρνοντας άδεια από τη σημαία (εν προκειμένω από την απίστευτη παραμύθα της «αιματοβαμμένης σημαίας του Πολυτεχνείου»), όσο άθλια και αν τις κάνει, κανένα δεν ενοχλεί. Ενώ το εκάστοτε θύμα του μένει απροστάτευτο από τη χυδαία βαρβατίλα του θύτη.
Και όμως το Κακό αυτής της απολύτως αποδεκτής βαρβαρότητας είναι τόσο Κοινότοπο. Αυτό που έπαθε ο πρύτανης το παθαίνουν όλοι από όλους. Έτσι ορίζει το ευρύ Αποενοχοποιημένο Τρελοκομείο της Αυτοδικίας, στο οποίο τόκισε και κέρδισε ο ποικιλώνυμος Εθνολαϊκισμός με τη μορφή του Ψεκαζμένου Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού. Όπου, μην το ξεχνάμε, και τα Ζάππεια του κ. Σαμαρά εισέφεραν το κατιτίς τους, ξεσαλώνοντας κατά των Τοκογλύφων και της Γερμανίδας…
***
Ρεβολούτσα για τη ρεβολούτσα και τα πανεπιστήμια γίνονται χώρος ανάπτυξης του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Η εμπειρία του Αυριανισμού, σήμερα ολοκληρώνεται στην κοίτη του ευρύτερου Αυγιανισμού, τα «Μέτωπα Αγώνα» και το ευρύτερο αγωνιστικό ντιριντάχτα είναι στο φόρτε τους. Την Ελευθερία α λα καρτ, την κρατάμε από το εύλογο σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» (των οποίων το έλλειμμα βιώνουν σήμερα υπό τελείως άλλες αιτίες τα νέα παιδιά) μιας εντελώς άλλης εποχής. Είναι η Ελευθερία μας να καταστέλλουμε με ρόπαλα την Ελευθερία όποιου Άλλου δεν είναι σαν κι εμάς. Και όποιος την έχει πιο βαριά τη ροπαλιά κερδίζει. Φασισμός με τα όλα του.
Τώρα, πάλι, έχουμε καταλήψεις γιατί ο Σκοταδισμός του φοβικού μας ισλάμ, φοβάται ότι θα του φάνε τους φοιτητικούς συλλόγους. Η συζήτηση είναι, εάν θα κάνουμε καταλήψεις, έχοντας ψηφίσει περισσότεροι ηλεκτρονικά ή λιγότεροι μέσα στα αμφιθέατρα. Το διακύβευμα είναι προφανές. Ηλεκτρονικά θα αποκτήσει δικαίωμα λόγου και ο διωγμένος από τον φατριασμό των Παρατάξεων, οπότε αποδυναμώνεται η κυριαρχία των «επαγγελματιών» που αποφασίζουν συνέχεια υπέρ καταλήψεων
Και φυσικά, καταλήψεις ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ανεξάρτητα του πώς ψηφίσαμε, βέβαια. Αλλά τώρα τι να λέμε σε μια κοινωνία γκαγκά που λέει «απεργία» και καταλαβαίνει κατάληψη (βλέπε: Της Δικαιοσύνης «απεργία» νοητή )... Καταλήψεις κάνουμε με το παραμικρό, γιατί έτσι μάθαμε στο κατσαπλιάδικο καθ’ ημάς ισλάμ, υπό την κυριαρχία του mainstream μπαλκάν κομμουνίστ πνεύματος. Ξαναγυρίζοντας στο προηγούμενο πρόβλημα, όμως, αυτό που τώρα μάχονται οι καταληψίες «αγωνιστές», «ο Τεχνοφασισμός της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας» δεν θα διαλύσει τους φοιτητικούς συλλόγους. Σίγουρα θα τους μαζικοποιήσει, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Μην είναι ο φόβος μπροστά στην ελευθερία του καινούργιου, συνδυασμένος από την ανασφάλεια ότι τα καινοτόμα εγχειρήματα σίγουρα θα ξεβολέψουν το στάτους κβο που ξεζουμίζουμε; Ας μην ξεχνάμε ότι στην κλασική Αρχαία Αθήνα οι συντηρητικοί είχαν υιοθετήσει την ευριπίδεια ρήση «αι μεταβολαί λυπηρόν», που υπονοούσε ότι μας χαλάνε οι καινοτομίες, ας μένουνε τα πράματα όπως έχουν… Αι μεταβολαί λυπηρόν, λένε τώρα και τα «αριστερά» παιδιά. Και κάτω οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Όπως ακριβώς και οι «αριστεροί» γονείς τους κραυγάζουν με κάθε ευκαιρία «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος» και δυο προοδευτικά πρόσημα Τουρκίας.
***
Μπαίνετε σε γνωστή φοιτητική ιστοσελίδα και διαβάζετε: «Επιστήμη στην υπηρεσία του λαού»… Το πόση ανείπωτη πίκρα κρύβει αυτό το χαριτωμένο ιδεολόγημα, είναι ασύλληπτο για τους νεοφώτιστους κορυβαντιώντες γιαταγανάδες της «αριστερής» νεολαίας. Όμως, ποτέ τους δεν θα πάθουν σύγκρυο, γιατί ουδέποτε θα τους περάσει από το μυαλό το διαλυτικό για τη δοξασία τους ερώτημα: Και ποιος θα κρίνει, βρε καρντάσια, το ποια ακριβώς είναι η επιστήμη που υπηρετεί το λαό; Αν ένας καλός επιστήμονας πει το Α και ένας άλλος εξ ίσου καλός πει το αντίθετο Β, πώς θα αποφασίσουμε ποιο από τα δύο θα υιοθετήσουμε, ως επιστήμη που υπηρετεί το λαό;…
Δεν έχει τέλος ο πάτος της αφέλειας που επιδεικνύουν ΟΛΕΣ οι Απόλυτες Αλήθειες, όταν αναγκαστικά (αφού είναι απόλυτες και τα πάντα πληρούν) θέλουν να δίνουν απαντήσεις ακόμα και στο σωστό χρώμα της κάλτσας που πρέπει να φοράμε… Το κισμέτ του βλακώδους γραμμικού ντετερμινισμού τα έχει κανονίσει όλα… Καμιά ελευθερία και καμιά εξέλιξη στις ιδέες και στην πράξη των ανθρώπων. Και πάρτε «Επιστήμη στην υπηρεσία του Λαού», που θα σας πω Εγώ (που ξέρω) ποια και πώς πρέπει να είναι, αλλιώς μαύρο φίδι που σας έφαγε.
Φανταστείτε πόσο δεν θα είχε τίποτε παραχθεί από την Επιστήμη, εάν ποτέ υπήρχαν επιτροπές μουλάδων που θα όριζαν ποια επιστημονική έρευνα είναι στην υπηρεσία του λαού και ποια όχι. Ποτέ δεν θα είχε τολμήσει επιστήμονας να ανακαλύψει την «αντιλαϊκή» Αρχή της Απροσδιοριστίας, ή οτιδήποτε άλλο, διαφορετικό από τον Διαλεκτικό Υλισμό…
Οπότε η εξέλιξη των ιδεών θα ήταν ανάλογη του παρανοϊκού ιδεολογήματος περί υπηρέτησης των συμφερόντων του λαού. Αυτά, βέβαια, τα κρίνει αυθεντικά όποιος έχει και την ισχύ, για να εκδιώξει τους αντιπάλους του, μέσα από ένα αιματηρό πολιτικό σκυλοκαβγά περί του φύλου των αγγέλων, πάνω στο πτώμα της επιστημονικής αλήθειας.
Άραγε, δεν είναι ολοφάνερο ότι έτσι η επιστημονική αλήθεια που θα προκρίνεται, θα είναι η αρεστή σε όσους έχουν τα πιο μεγάλα ρόπαλα, ώστε να καταφέρνουν να την επιβάλουν; Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο επιστημονικό, το τιμημένο… Τρόμος θα τα έπιανε τα παιδιά αν τους ετίθετο το ανατρεπτικό ερώτημα τρικλοποδιά: πόσο συμβατό είναι το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» με το σύνθημα «επιστήμη στην υπηρεσία του λαού»; Πόσο ελεύθερο είναι να λέει κάποιος κεντρικά, προς τα πού πρέπει να πάει η επιστήμη; Ασχέτως αν η δημοκρατία μπορεί να σταματήσει μια επικίνδυνη εφαρμογή μιας ελεύθερης παρανοϊκής επιστημονικής ανακάλυψης. Ενώ ο ολοκληρωτισμός ποτέ δεν μπορεί να σταματήσει μια κεντρικά σχεδιασμένη παρανοϊκή «επιστημονική» εφαρμογή…
Αλλά, ευτυχώς για «τα παιδιά», τέτοια ζητήματα δεν αγγίζουν τον ευτυχή προβληματισμό τους. Δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν τέτοια χαζά. Έχουν πάντα μπροστά τους κρίσιμες στιγμές δράσης και ακτιβιστικού ξύλου κατά των Άλλων. Κατά Δαπιτών, Καθηγητών, αλλά και κάθε είδους «συστημικών», «καθεστωτικών» και μνημονιακών, που τους απορροφούν αποκλειστικά την ενεργό σκέψη. «Χτίζω» τον καθηγητή μέσα στο γραφείο του, άρα είμαι επαναστάτης. Γιατί να σκεφτώ τέτοια νεοφιλελεύθερα χαζά;
Δεν μπορούν τα παιδιά να καταλάβουν ότι μπορείς τον Άλλον να τον θεωρείς μπιπ και να μην τον κάνεις παρέα γιατί δεν σου κάνει κούκου. Αλλά όχι και να τον καθιστάς μισητό εχθρό μόνο και μόνο επειδή είναι Δαπίτης ή κάθε Άλλος και να επιδιώκεις να τον δείρεις και να τον εξαϋλώσεις. Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό του βαθέος ισλάμ, κάτι δεν θυμίζει;
***
Χτες πάλι είχαμε θριαμβευτικές διαδηλώσεις χαράς από τους άθλιους δυστυχείς οπαδούς της Χαμάς, για τους σφαγμένους Ισραηλινούς από άδικα παλαιστινιακά μαχαίρια. Αυτό βέβαια θα πυροδοτήσει νέους γύρους βίας στην περιοχή τους, οι οποίοι συμφέρουν τον ισχυρότερο… Θυμάστε, δεν έχουμε ξαναπεί φορ νάθινγκ ότι η Χαμάς είναι ο καλύτερος πελάτης της Μοσάντ. Άραγε, μέσα από αυτό το μισαλλόδοξο αγωνιστικό ντιριντάχτα της Χαμάς, δεν βρίσκει άλλοθι ο άθλιος επεκτατισμός του Ισραήλ, ώστε αργά και σταθερά θα ξεκληρίσει σούμπιτο το παλαιστινιακό έθνος από την περιοχή του;…
Κλείνουμε εδώ την παρένθεση της Χαμάς, γιατί το παράδειγμα, ως αντίθετο, δεν ταιριάζει με το καθ’ ημάς βαθύ ισλάμ. Εκεί η Χαμάς είναι ο αδύνατος. Ενώ εδώ, το δικό μας βαθύ ισλάμ είναι το ισχυρό mainstream, ΤΟ Πολυδιάστατο Σύστημα, που κάνει πρόγραμμα εδώ και δεκαετίες, διαλύοντας και ρημάζοντας τον κοινωνικό ιστό, τον λαό, τον τόπο, την πατρίδα. Με προοδευτικό πρόσημο, βεβαίως, βεβαίως.
***
Ελάτε τώρα να παρακολουθήσουμε μια εσχάτως διαδεδομένη στραβωμάρα. Φοβούνται οι αντίπαλοι του Ποταμιού τη δυναμική του και προσπαθούν να αποδομήσουν το κύρος του Σταύρου Θεοδωράκη, διαστρεβλώνοντας όσα λέει για διάφορα θέματα. Δεν έχουν όμως πολιτικές θέσεις, ώστε, αξιολογώντας όσα λέει, να το κάνουν επιτυχώς. Έτσι προσπαθώντας να «σπάσουν» αυτή την δυναμική, δεν βλέπουν τα πραγματικά λάθη του. Αυτό που εμείς θεωρούμε «λάθος» του κ. Θεοδωράκη -και πέρασε απαρατήρητο- είναι το «έξω τα παλιά κόμματα από τα ΑΕΙ».
Δηλαδή, «φύγετε εσείς οι παλιοί, να μπούμε εμείς οι καινούργιοι στα ΑΕΙ»; Φάουλ! Δεν γίνεται να φύγουν μόνα τους (ή και να τα διώξεις εσύ) τα κόμματα από οποιονδήποτε μαζικό χώρο. Τα κόμματα είναι κύτταρα δομικά της δημοκρατίας και πρέπει να βρίσκονται παντού στην κοινωνία, άρα κανείς δεν μπορεί (και ούτε πρέπει) να τα εκδιώξει από οποιονδήποτε μαζικό χώρο της. Είναι απλώς αδιανόητο. Το πρόβλημα είναι άλλο, πέρα από αυτά που (πιστεύουμε λαθεμένα) λέει τώρα ο ΣΘ και τα έχει έτσι περίπου άλλοτε ξαναπεί και ο Θάνος Τζήμερος.
Το φοιτητικό κίνημα έχει διαλύσει τα πανεπιστήμια δια των λεγόμενων Φοιτητικών Παρατάξεων, οι οποίες είναι μετωπικές οργανώσεις των κομμάτων. Αυτές δημιουργούν το πρόβλημα. Τα κόμματα δημιουργούν τις παρατάξεις στα πανεπιστήμια (και σε όλους τους μαζικούς χώρους), για να προσελκύουν συμπαθούντες, που φοβούνται την κομματική ένταξη.
Μέσα στις παρατάξεις οι «καλοί» προσεγγίζονται και εντάσσονται στο κόμμα. Άλλοι που δεν το ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, μένουν στην ευρύτερη ζώνη επιρροής, ως μέλη της Παράταξης. Και κάνουν την χαμαλοδουλειά που τους αναλογεί, όταν τους το ζητούν τα στελέχη της Παράταξης, που συνήθως (και ευνόητα) είναι και στελέχη της Νεολαίας του κόμματος.
Η Παράταξη χρησιμεύει και σε κάτι άλλο βέβαια. Μέσω αυτής κατεβαίνει στον μαζικό χώρο μια «γραμμή», που πρέπει οπωσδήποτε να περάσει, για το καλό του κόμματος, άρα και του λαού. Αυτή τη «γραμμή» πιο εύκολα την περνάει (στο «αθώο») η ηγεσία της Παράταξης, ως δική της, από όσο θα την πέρναγε η ηγεσία της κομματικής Νεολαίας, μέσα στον μαζικό χώρο. Και αυτό το κόλπο είναι πολύ κρίσιμο για τα παίγνια επιρροής των κομμάτων.
Συνεπώς, για το ότι δεν μπορεί το Φοιτητικό Κίνημα να εκλέξει Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, οι Φοιτητικές Παρατάξεις είναι το πρόβλημα… Γιατί το μόνο που προσφέρουν είναι να αποτελούν ιμάντες μεταβίβασης στελεχών από τον μαζικό χώρο προς το κόμμα και «γραμμής» από το κόμμα προς τον μαζικό χώρο. Τίποτε άλλο, πάρεξ αυτό. Και ουδόλως την σύνθεση όλου του μαζικού χώρου υπό την ηγεσία του. Επί πλέον, σήμερα, ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του μονόχνωτου και μισαλλόδοξου «αριστερού» λόγου υπάρχει δομικό κόλλημα. Ενώ, τεχνικά, λόγω της κυριαρχίας του θεσμού των Παρατάξεων, αυτό το κόλλημα γενικεύεται και καθίσταται αήττητο.
***
Και πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα που δημιουργούν οι Παρατάξεις; Πολύ απλά. Καταργούνται οι Παρατάξεις. Με τη συναίνεση όλων των κομμάτων και των υποκειμένων σε όλους τους μαζικούς χώρους. Και καθιερώνεται το Ενιαίο Ψηφοδέλτιο στις εκλογές αυτών των χώρων. Σε αυτό, υποψήφιοι είναι όσοι θέλουν. Είτε κάποιοι ως μέλη των κομμάτων, της Νεολαίας τους, ή της Σπουδάζουσας οργάνωσης μιας κομματικής Νεολαίας. Είτε ως ανεξάρτητοι, είτε ως ομάδες ανεξάρτητων, είτε ως μη κομματικές ομάδες με ενιαία ιδεολογικά και «επιχειρησιακά» χαρακτηριστικά.
Δηλαδή, οποιοσδήποτε μπορεί να κατέβει στο ενιαίο αυτό ψηφοδέλτιο. Η διαφορά θα είναι ότι το κάθε πρόσωπο θα έχει μια ταυτότητα κόμματος, ομάδας ή ανεξαρτησίας. Και με αυτήν θα ντύνει υποχρεωτικά τον συνδικαλιστικό του λόγο. Δεν θα είναι υποχρεωτικό να του επιβάλει κανείς τι θα πει. Θέλει να κινηθεί στο επίπεδο των συγγραμμάτων και των ωραρίων των μαθημάτων; Ή στο επίπεδο του ιμπεριαλισμού και του μεσανατολικού; Θα πει ό, τι θέλει και θα τον κρίνει το σώμα του μαζικού χώρου, ανάλογα και με την ταυτότητά του, που προαναφέραμε.
Έτσι οι συνάδελφοί του θα ξέρουν, αν αυτό είναι η γραμμή της ΚΝΕ σπουδάζουσας ή η γνώμη ενός ανεξάρτητου συνδικαλιστή, ανεξάρτητα του ποιο είναι το θέμα συζήτησης. Αυτό το τίμιο σημείο εκκίνησης, θα κάνει το κάθε μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα να κινείται σε πιο υγιή βάση. Αυτό και θα φέρει μαζικοποίηση στους φοιτητικούς συλλόγους, ιδιαίτερα τώρα που βοηθάει και η ηλεκτρονική τεχνολογία, που τόσο φοβάται η φοβική αντι-καινοτόμα αντιδραστική «Αριστερά», μιλώντας για Τεχνοφασισμό.
Και δεν είναι αντιδραστικό, αν εγώ θέλω να πάω στον Σύλλογο, για να με βοηθήσει να βελτιώσω τις σπουδές μου. Έτσι ακριβώς δεν είναι αντιδραστικό και το να πάω στο Σύλλογο για να λύσω το Κυπριακό. Εφόσον, φυσικά, δεν ενοχλεί η ματαιοδοξία μου τον συνάδελφό μου, που βιάζεται να πάρει το πτυχίο του, γιατί ο μπαμπάς του δεν έχει λεφτά να χρηματοδοτεί τις πολιτικές φιλοδοξίες του κανακάρη του… Μέσα από αυτή την τίμια διέξοδο του Ενιαίου Ψηφοδελτίου σταδιακά θα ομαλοποιηθεί το στάτους συνύπαρξης των πολιτευομένων και των σπουδαζόντων μέσα στα πανεπιστήμια…
***
Και το λέμε αυτό, γιατί δεν θεωρούμε κακό να πολιτεύεται κάποιος μέσα στο μαζικό χώρο του. Μάλλον καλό το θεωρούμε. Όσο κακό είναι αυτό στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τόσο καλό είναι στα πανεπιστήμια. Αυτό που κάποτε λεγόταν «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» είχε την αξία του. Τα Πανεπιστήμια πρέπει να βγάζουν καλούς φοιτητές, αλλά και καλούς πολίτες.
Έτσι, όταν βγούνε στην κοινωνία να προσφέρουν την δημιουργική τους δράση στην αναζήτηση του πλούτου και της ευημερίας (ανεξάρτητα του πώς βλέπει ο καθένας τον τρόπο της παραγωγής και της κατανομής αυτού του πλούτου). Αλλά ταυτόχρονα να μην είναι ιδιώτες (idiots) με την γνωστή αρχαιοελληνική έννοια του ηλίθιου απολιτίκ. Να είναι και ενεργές μονάδες – μικροκύτταρα δημοκρατίας, εγγύηση μιας ευνομούμενης κοινωνίας και πολιτείας.
Είναι διάτρητο το βρακί της ηθικής του Μεταπολιτευτικού Φοιτητικού Κινήματος, που σήμερα αποσυντίθεται από τα ρόπαλα των «αριστερών» Μαύρων Φαλάγγων. Ας καταργηθεί αυτή η πτυχή του μόνο, ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας των «Παρατάξεων», που αποτελεί άθλια «πρόβα ντ’ ορκέστρα» για ένα πανάθλιο πολιτικό σύστημα μιας διεφθαρμένης κοινωνίας. Άλλες πτυχές του μπορούν να είναι ευεργετικές για μια ευήμερη κοινωνία και για δημοκρατία.
9°
