Από σήμερα ξεκινάει και επισήμως η περίοδος κυνηγιού στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή αυτό που οι υποστηρικτές του γοητευτικού Στέφανου περιγράφουν ως «ξεκαθάρισμα» και «αποπαρασίτωση»
Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και την επόμενη μέρα στο κόμμα.
Ευτυχώς οι σύντροφοι που ψήφισαν στις εκλογές* δεν ανέτρεψαν το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής και αυτός ο συνδυασμός Βλάση Τσάκα, ΓΑΠ, ρόλων του Βασιλάκη Καΐλα, Μάιλο Γιαννόπουλος και γιων του Τέως που μάλλον ακούει στο όνομα Στέφανος Κασσελάκης (λέω «μάλλον», γιατί προσωπικά δεν πιστεύω τίποτα από όλα όσα λέει για τον εαυτό του και δεν έχω ακόμα απορρίψει το ενδεχόμενο να πρόκειται για τον πρωταγωνιστή ενός σατιρικού χάπενιγκ που σατιρίζει την αριστερά) θα ξεδιπλώσει την πολακοτραμπική αντίληψη για την πολιτική και (είτε εκουσίως είτε ακουσίως) θα μας ψυχαγωγήσει όσο λίγοι στο παρελθόν.
Εμείς το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τρέξουμε στα ψιλικατζίδικα, τα σουπερμάρκετ, τα μίνι μάρκετ ή όπου αλλού θέλουμε και να αγοράσουμε ποπ-κορν. Πολύ ποπ-κορν. Γιατί από σήμερα ξεκινάει και επισήμως η περίοδος κυνηγιού στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή αυτό που οι υποστηρικτές του γοητευτικού Στέφανου περιγράφουν ως «ξεκαθάρισμα» και «αποπαρασίτωση».
Μπορεί οι «ιδεολόγοι» του κόμματος να μην έχουν καμία διάθεση να κουνηθούν από τη θέση τους από τη στιγμή που τρέχουν τα λεφτά της επιχορήγησης και απολαμβάνουν την εξουσία που χαρίζει η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (μιλάμε για «ιδεολόγους» που ήταν αγκαλίτσα για χρόνια με τον Πάνο τον Καμμένο), αλλά οι «Στέφανε, προχώρα, άλλαξέ τα όλα» δεν πρόκειται να τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί κι έτσι θα ξεκινήσει η εσωκομματική σφαγή την οποία περιμένω με λαχτάρα και η οποία ελπίζω να είναι ιδιαιτέρως αιματηρή (μεταφορικώς φυσικά αφού δεν με γοητεύουν τα κόκκινα λάβαρα που ανεμίζουν ώστε να μου αρέσουν οι πραγματικές αιματοχυσίες).
Η αριστερά είναι παράταξη κατ’ εξοχήν συγκρουσιακή και ιδιαιτέρως εχθροπαθής (γι’ αυτό άλλωστε και η –σχετική πλέον– επιτυχία της σε ηλικίες που το αίμα βράζει και το μυαλό δεν έχει ακόμα πήξει). Πράγμα που σημαίνει ότι όλα της τα στελέχη έχουν εκπαιδευτεί στην ιδέα ότι όποιος διαφωνεί με τη μια και μόνη αλήθεια είναι εχθρός και μάλιστα με κίνητρα ιδιαιτέρως ταπεινά. Αυτή η αντίληψη αναπόφευκτα κυριαρχεί και στις εσωκομματικές κόντρες, όπως προσφάτως έκανε πως διαπίστωσε (τάχα ότι δεν ήξερε) η συντρόφισσα Έφη. Κι επειδή οι ηττημένοι περισσότερο ως βαρίδια στον δρόμο για την καρέκλα μοιάζουν (μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για «ανανεωτική αριστερά» και η καρέκλα είναι το ιερό δισκοπότηρο για τα περισσότερα στελέχη της), οι νικητές δεν θα τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί.
Με λίγα λόγια, η εχθροπαθής φύση της αριστεράς, σε συνδυασμό με την ασήμαντη επιρροή των ηττημένων στο εκλογικό σώμα, εγγυάται ότι έχουμε μπροστά μας μερικές απολαυστικές εβδομάδες στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον νέο του αρχηγό θα επιβεβαιώσει ότι είναι η μόνη γνήσια έκφραση ενός παλιού καλού ψεκασμενολαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ (αυτού της Αυριανής) που σίγουρα θα αποπειραθεί να απορροφήσει και το κόμμα που έχει το όνομα ΠΑΣΟΚ αλλά καμία από τις χάρες του.
Εννοείται ότι αυτός που θα απολαύσει περισσότερο τις επόμενες (και μάλλον πολύ περισσότερες) εβδομάδες και αυτός που έχει ήδη εφοδιαστεί (ανεξαρτήτως χθεσινού αποτελέσματος) με το περισσότερο ποπ-κορν απ’ όλους είναι ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης ο οποίος βλέπει ότι και τα επόμενα χρόνια δεν πρόκειται να έρθει αντιμέτωπος με καμιά σοβαρή αντιπολίτευση. Και μπράβο του.
* Επειδή το παραμύθι της «μεγάλης συμμετοχής» θα ξανακυκλοφορήσει, να μην ξεχνάμε τα νούμερα: 200.000 οι ψηφοφόροι στον β’ γύρο των εσωκομματικών του ΠΑΣΟΚ του 11%, 133.000 οι ψηφοφόροι στον β’ γύρο των εσωκομματικών του ΣΥΡΙΖΑ (στον πρώτο γύρο ήταν 270.000 το ΠΑΣΟΚ, 148.000 ο ΣΥΡΙΖΑ).
«Οι Έλληνες άκουσαν τρία διαφορετικά πράγματα από τρεις ηγέτες χωρών της ευρύτερης περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Εκείνο που δεν άκουσαν ήταν κάποια ουσιαστική απάντηση της χώρας μας»
25°
