Η Δημοκρατική παράταξη δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί στη «θεωρία των ηττημένων», ούτε να παρασυρθεί σε έναν άγονο ανταγωνισμό για το παρελθόν της κεντροαριστεράς
ΣΥΡΙΖΑ: Η πορεία της Αριστεράς τα τελευταία 15 χρόνια και οι επερχόμενες εκλογές.
Όταν η νέα εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεπε το βήμα της προεκλογικής συγκέντρωσης του κόμματος σε πάλκο νυκτερινού κέντρου προσκαλώντας τον Αλέξη Τσίπρα στη σκηνή, δεν συνειδητοποιούσε ίσως ότι περιέγραφε, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, την πορεία της Αριστεράς τα τελευταία 15 περίπου χρόνια. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμενε βέβαια την Πόπη Τσαπανίδου για να έρθει με φόρα στο πολιτικό σκηνικό. Είχε πάρει φόρα από τη στιγμή που ο Αλέκος Αλαβάνος του εμπιστεύτηκε την ηγεσία του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» φιλοδοξώντας να παίξει στη συνέχεια ο ίδιος τον ρόλο του πνευματικού πατέρα του νέου ηγέτη.
Ο Αλαβάνος μπορεί να ήταν ο πρώτος που απογοητεύτηκε από την απαξιωτική για τον ίδιο συμπεριφορά του «δικού του παιδιού», ωστόσο δεν ήταν ο τελευταίος. Απογοητεύτηκαν, και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο, όλοι όσοι είχαν συμβάλει στη συγκρότηση του Συνασπισμού με την ελπίδα της δημιουργίας μιας ενιαίας Αριστεράς απαλλαγμένης από τις δογματικές αγκυλώσεις και τις συνωμοσιολογικές προκαταλήψεις που θα αποτελούσε παράγοντα σταθερότητας και θα πρωτοστατούσε στο εγχείρημα του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης της χώρας. Τα γκρίζα σύννεφα στον ουρανό της Αριστεράς του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται ήδη από την αλλοπρόσαλλη προεδρία του Κωνσταντόπουλου.
Από την άλλη πλευρά υπήρξαν και πολλοί αριστεροί, ανανεωτικοί και μη, που πίστεψαν ότι στο πρόσωπο του Τσίπρα βρήκαν τον αντισυστημικό ηγέτη των αγανακτισμένων, άλλοι ως τον διάδοχο του Γιώργου Γράψα στο ΚΚΕ και άλλοι ως τον διάδοχο του Γιάννη Μπανιά στο «Κ» του ΚΚΕες. Σ’ αυτούς προστέθηκαν γρήγορα οι νοσταλγοί του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, ενώ αργότερα στήθηκαν και οι συριζαϊκές γέφυρες των πρώην εκσυγχρονιστών του Κώστα Σημίτη. Με τη φόρα που είχε πάρει, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε να περάσει από την Αριστερά στην Κεντροαριστερά που πριν απέρριπτε ακόμα και ως όρο και στη συνέχεια στη Σοσιαλδημοκρατία που κάποτε ειρωνευόταν επιφυλάσσοντας για τον εαυτό του το ρόλο ενός νέου επίδοξου Ανδρέα Παπανδρέου.
Η φόρα που είχε πάρει έφτασε τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι το Μαξίμου, έστω κι αν χρειάστηκε το δεκανίκι των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Η σύμπραξη με την Ακροδεξιά χωνεύτηκε εύκολα από τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ανυπομονούσαν να κυβερνήσουν τη χώρα με κάθε ιδεολογικοπολιτική θυσία. Στη συνέχεια, με εξαίρεση τα στελέχη της μετέπειτα ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη, χρειάστηκε να καταπιούν την αντιμνημονιακή κωλοτούμπα αλλά και την ακύρωση του αποτελέσματος του αντιευρωπαϊκού δημοψηφίσματος προκειμένου να διατηρήσουν τα κυβερνητικά τους αξιώματα ή να εξασφαλίσουν κάποιο ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι.
Η φόρα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ανεκόπη με πάταγο στις εκλογές του ‘19 που δεν φαίνεται, με βάση τις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, ότι θα αναζωογονηθεί στις ερχόμενες εκλογές παρά τις επικοινωνιακές εκρήξεις της Πόπης Τσαπανίδου. Ο ίδιος άλλωστε φρόντισε να περιορίσει τις φιλοδοξίες του σε μια νέα αντιπολιτευτική θητεία αποκλείοντας τη συμμετοχή του σε «κυβέρνηση ηττημένων». Η Δημοκρατική παράταξη δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί στη «θεωρία των ηττημένων» ούτε να παρασυρθεί σε έναν άγονο ανταγωνισμό για το παρελθόν της κεντροαριστεράς. Αντίθετα έχει υποχρέωση να συμβάλλει με τις ιδεολογικές της θέσεις και τις πολιτικές της προτάσεις σε ένα γόνιμο διάλογο για το μέλλον της χώρας.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
