Το 1961 ο Ανένδοτος του Γ. Παπανδρέου είχε κάτι νέο να προσφέρει στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Αυτός ο ιδιότυπος προεκλογικός αγώνας του κ. Τσίπρα τι έχει να προσφέρει στον τόπο;
Δεκέμβριος 1962. Περισσότεροι από 4.000 φοιτητές διαδηλώνουν στο Κέντρο της Αθήνας. Οι κινητοποιήσεις για την Παιδεία αποτέλεσαν εφαλτήριο του Ανένδοτου Αγώνα.
Ο Ανένδοτος Αγώνας του Γεώργιου Παπανδρέου και η αντιγραφή του από τον ΣΥΡΙΖΑ για τον προεκλογικό αγώνα.
Αφού το απαιτεί η ειδησεογραφία με τους τίτλους που δίνει στα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας ας κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν -για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι- και ας δούμε τι ήταν ο Ανένδοτος Αγώνας. Κατά τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μαζί με την ΕΡΕ κερδίζει την τρίτη συνεχόμενη εκλογική του νίκη. Ο Γεώργιος Παπανδρέου μαζί με την νεοσχηματισμένη Ένωση Κέντρου αρνούνται να αναγνωρίσουν την νέα κυβέρνηση και καταγγέλλουν το εκλογικό αποτέλεσμα ως προϊόν βίας και νοθείας. Με έναν πύρινο λόγο του στην Βουλή, ο οποίος (πράγμα πρωτόγνωρο για την εποχή) είχε ηχογραφηθεί και κυκλοφορήσει σε δίσκους βινυλίου, ο Γεώργιος Παπανδρέου στις 18/1/1962 κηρύττει τον Ανένδοτο Αγώνα. Ουσιαστικά ήταν μια πρωτοφανής για τα δεδομένα της τότε πολιτικής ζωής διαρκής πανελλήνια εκστρατεία που περιελάμβανε ομιλίες, μαζικές ανοικτές συγκεντρώσεις και εξαιρετικά πύρινη αρθρογραφία από τον αντιπολιτευόμενο τύπο της εποχής. Διήρκησε από τις 18/1/ 1962 έως τις 3/11/1963 οπότε η Ε.Κ. κερδίζει τις πρώτες από μια σειρά δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Πέρα από την πανελλήνια δημόσια κινητοποίηση που υπήρξε γίνονταν και πολιτικές κινήσεις όπως ότι καθ’ όλη την διάρκεια του Ανένδοτου η Ε.Κ. κατέθετε επανειλημμένα προτάσεις δυσπιστίας και συμμετείχε στις συζητήσεις απέχοντας όμως από τις ψηφοφορίες.
Καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την διαρκή και τεράστια πολιτική κινητοποίηση έπαιξε ασφαλώς η προσωπικότητα του Γ. Παπανδρέου, ενός έμπειρου πολιτικού με σπουδαίο ρητορικό και επικοινωνιακό χάρισμα. Η επιλογή του ονόματος «Ανένδοτος» που δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα, το επίγραμμα «βία και νοθεία» που χρησιμοποιούνταν συνεχώς και συνόψιζε εύγλωττα την καταγωγή του αγώνα, ή το περίφημο σύνθημα «η Δημοκρατία θα νικήσει» με το οποίο κατέληγαν όλες οι ομιλίες του, όλα αυτά υπήρξαν στοιχεία βασικής σημασίας στην επιτυχία του τολμηρού αυτού εγχειρήματος. Πέρα όμως από την προσωπικότητα του Γ. Παπανδρέου πρέπει να προσθέσουμε στους παράγοντες επιτυχίας και την συμπόρευση μαζί του και άλλων σπουδαίων πολιτικών της εποχής συμπεριλαμβανομένου και του Κ. Μητσοτάκη.
Αυτά για την ιστορία! Ας επιστρέψουμε τώρα στις φτηνές απομιμήσεις του σήμερα.
Έχοντας στερέψει κατά πώς φαίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ από ιδέες για τον επερχόμενο προεκλογικό αγώνα άνοιξαν τα σκονισμένα κιτάπια της ιστορίας και έπεσαν πάνω στο λίμα που έγραφε «Ανένδοτος». Όλα τα αντέγραψαν: συνθήματα, φράσεις και κοινοβουλευτική στάση, οργανώνοντας ένα θέατρο Ανένδοτου, μια φάρσα με παλιά ορολογία. Το 2023 δεν είναι σε καμία περίπτωση 1961. Αλλά και από θέμα επικοινωνιακού στησίματος το όλο εγχείρημα πάσχει. Δεν μπορείς να κηρύττεις ανένδοτους, να απέχεις από την Βουλή εκ του ασφαλούς λίγους μήνες πριν αυτή διαλυθεί και να ζητάς εκλογές λίγο πριν αυτές πραγματοποιηθούν. Όπως επίσης δεν μπορείς να υποδύεσαι τον σταυροφόρο της Δημοκρατίας όταν σε βαραίνουν σκάνδαλα που συνιστούν βαριά αντιθεσμική εκτροπή όπως αυτό με τις στημένες τηλεοπτικές άδειες. Είναι πρόσφατα τα γεγονότα για να ξεχαστούν τόσο εύκολα.
Αλλά όπως και να το κάνουμε ο στρατηγικός σχεδιασμός έχει γίνει. Ο Δον Κιχώτης φόρεσε την πανοπλία του και ξεκίνησε για νέους ανένδοτους. Προστρέχει στα σύμβολα του παρελθόντος για βοήθεια, ξεκίνησε π.χ. την προεκλογική του εκστρατεία με ομιλία στο στάδιο «Ανδρέας Παπανδρέου» υπερτονίζοντας το όνομα του παλιού ηγέτη.
Το 1961 ο Ανένδοτος του Γ. Παπανδρέου είχε κάτι νέο να προσφέρει στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Αυτός ο ιδιότυπος προεκλογικός αγώνας του κ. Τσίπρα με όλη την βαριά και θλιβερή προϊστορία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019 τι ακριβώς έχει να προσφέρει στον τόπο; Τίποτα! Οχλαγωγία και κραυγές του παρελθόντος από το παρελθόν για το παρελθόν που δεν έχουν κάτι να πούνε για το παρόν και κυρίως για το μέλλον.
