Το πραγματικό «έγκλημα» της Εύας Καϊλή

Αιφνιδίως οι πάντες δήλωσαν… αιφνιδιασμένοι, εξαιρετικά αηδιασμένοι και συγκλονισμένοι. Τρεις με τέσσερις Ιταλοί, μία Ελληνίδα και ποιος ξέρει πόσοι ακόμη που συνδέονται σε διάφορα επίπεδα με την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, δωροδοκήθηκαν από το Εμιράτο του Κατάρ. Πρόκειται για τον επίσημο και προσωπικό «χορηγό» του Ταγίπ Ερντογάν. Είναι η χώρα-οικοδεσπότης του πλέον σκανδαλώδους Μουντιάλ στην καθόλου ομαλή ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Πρόκειται για το αραβικό εκείνο κρατίδιο που καταγράφεται ως επιτομή παραβίασης πάσης φύσεως και επιπέδου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδιαίτερα εκείνων που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις. Επίσημα τουλάχιστον 6.500 ξένοι εργάτες σκοτώθηκαν στα γιαπιά του Παγκοσμίου Κυπέλου. Πρόκειται για μετανάστες από το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Ινδία, τις Φιλιππίνες. Φανταστείτε τον πραγματικό αριθμό των νεκρών εργατών αν συμπεριληφθούν και οι ανεπίσημες εκτιμήσεις.

Το Κατάρ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας φυσικού αερίου στον Πλανήτη. Οι ΗΠΑ και η Τουρκία διαθέτουν στρατιωτικές βάσεις στο Κατάρ. Η δυναστεία που ελέγχει το Εμιράτο έχει αγοράσει όλα τα φιλέτα Real Estate που έχουν εντοπιστεί στον άξονα κατασκευής των φαραωνικών δημοσίων έργων που εξήγγειλε ο Ταγίπ Ερντογάν. Είτε πρόκειται για το κανάλι σύνδεσης της Μαύρης Θάλασσας με τη θάλασσα του Μαρμαρά για να παρακαμφθεί ο Βόσπορος, είτε πρόκειται για το νέο γιγαντιαίο αεροδρόμιο της Πόλης, είτε πρόκειται για άλλα σημαντικά κατασκευαστικά έργα και υποδομές.

Το Κατάρ επιθυμεί εδώ και καιρό να διαδραματίσει ρόλο γεωπολιτικού παίκτη. Ανταγωνιζόμενο τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η δυναστεία Αλ Θανί που ελέγχει κληρονομικώ δικαιώματι το «θησαυροφυλάκιο» αυτό του Περσικού Κόλπου, έχει οραματιστεί την Ντόχα, την πρωτεύουσά τους, να παίζει ρόλο ρυθμιστή σε παγκόσμιες ισορροπίες. Έτσι φαντάστηκαν στην Ντόχα πως θα μπορούσαν να «πλησιάσουν» του Αγιατολάδες στο Ιράν ή πως θα μπορούσαν να ελέγξουν διά της χρηματοδοτήσεως τις ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις και τρομοκρατικές οργανώσεις. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν εδώ και χρόνια. Η κυρία Εύα Καϊλή τα γνώριζε. Οι συνεργάτες της επίσης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό.

Το Κατάρ, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αναβαθμίστηκε στον βασικό προμηθευτή φυσικού αερίου της Ευρώπης. Τον ρόλο του δεύτερου προμηθευτή ανέλαβε η Αλγερία και στην συνέχεια το Αζερμπαϊτζάν. Οι ΗΠΑ επωμίστηκαν τον ρόλο του αναγκαίου, πανάκριβου αλλά απαραίτητου εταίρου, ο οποίος συμπληρώνει τα κενά στην προμήθεια φυσικού αερίου. Το Κατάρ, λοιπόν, εκλήθη να παίξει τον ρόλο του αξιόπιστου συνεταίρου της Δύσης σε αυτήν τη μάχη κατά την εξάρτησης από του ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Πέρα δηλαδή από το Μουντιάλ και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικά και επικοινωνιακά μεγέθη, οι υδρογονάνθρακες και οι αμυντικοί εξοπλισμοί αποτελούν οικονομικό πεδίο δόξης λαμπρόν.

Το Κατάρ είναι ένας από τους βασικούς παίκτες στο παγκόσμιο Real Estate. Τα αποθέματα σε πετροδολάρια της οικογενείας Αλ Θανί επιτρέπουν στο Εμιράτο στην κυριολεξία «να πουλά και να αγοράζει» στην παγκόσμια αγορά ακινήτων. Επίσης, η δυναστεία διακατέχεται από ένα πάθος. Λατρεύει το ποδόσφαιρο. Προφανώς η παγκόσμια αγορά της «στρογγυλής θεάς» αντιπροσωπεύει μία πρώτης τάξεως και απόδοσης επενδυτική προοπτική στον τομέα των διεθνών σχέσεων που τόσο ενδιαφέρει (και «γοητεύει») το σύγχρονο και πάμπλουτο Κατάρ.

Όλα τα παραπάνω τα γνώριζε η ευρωβουλευτής Εύα Καϊλή. Τα γνώριζαν επίσης και οι συνεργάτες της. Τα γνώριζε και το σύνολο του Ευρωκοινοβουλίου.

Στις Βρυξέλλες έχουν ενεργοποιηθεί επίσημα και δραστηριοποιούνται ποικιλοτρόπως πολλές χιλιάδες λομπίστες, δηλαδή επίσημοι εκπρόσωποι συγκεκριμένων κύκλων συμφερόντων. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2021 είχαν καταγραφεί από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία 13.366 λομπίστες στα πέριξ των ευρωπαϊκών θεσμών. Πρόκειται για τις επίσημες εκτιμήσεις. Ας αφήσουμε τη φαντασία των ευρωπαίων πολιτών να επεξεργαστεί μέσω της κοινής λογικής για τον πραγματικό αριθμό εκπροσώπων οργανωμένων συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στη βελγική πρωτεύουσα. Είναι εξαιρετικά ισχυρό το ενδεχόμενο το σύνολο αυτό να είναι μεγαλύτερο ακόμη και από τον συνολικό αριθμό θεσμικών υπαλλήλων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μιλάμε για έναν στρατό ανθρώπων που σιτίζονται καθημερινά από εταιρείες ή ομάδες εταιρειών, από κράτη ή θεσμικές κρατικές οντότητες χωρών, από οργανωμένους επαγγελματικούς τομείς, από κολοσσούς της αμυντικής ή της φαρμακευτικής βιομηχανίας, από εκπροσώπους τομέων της βιομηχανίας τροφίμων, από την βιομηχανία αυτοκινήτων μέχρι τη διαστημική τεχνολογία.

Πρόκειται για μία συνεχή ροή δραστηριοτήτων οι οποίες πολλές φορές καταλήγουν σε οικοδόμηση προσωπικών σχέσεων εξάρτησης μεταξύ κοινοτικών παραγόντων και των λόμπι. Είναι μία «καθημερινότητα», η οποία εκλαμβάνεται ως τέτοια και άρα θεωρείται ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ από τους παρατηρητές, τους θεσμικούς παράγοντες αλλά και τους ίδιους τους πολιτικούς, αιρετούς ή διορισμένους, που διαδραματίζουν ρόλους, σημαντικούς ή λιγότερο σημαντικούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα μέτρα ανάσχεσης των επιπτώσεων από μία τέτοια δραστηριότητα και ταυτόχρονα θωράκισης των κοινοτικών θεσμών από τους «influencers» των οργανωμένων συμφερόντων (περί αυτού πρόκειται) είναι από αναποτελεσματικά έως και ανύπαρκτα. Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία έχει εξ ολοκλήρου παραδοθεί σε ένα αέναο παιγνίδι επιρροών. Αυτό το παιχνίδι συνέβαλε στην αποξένωση των ευρωπαϊκών θεσμών και την ακύρωση στην πράξη του ευρωπαϊκού οράματος. Οι κοινωνίες, αντιλαμβανόμενες τα παιχνίδια εξουσίας, προσωπικών ή ομαδικών συμφερόντων και γενικευμένης διαφθοράς μικρής ή μεγάλης, σημαντικής ή ασήμαντης, αδιαφόρησαν εν τέλει για το τελικό στόχο. Την εγκαθίδρυση μίας καθ’ όλα πολιτικής Ένωσης πέρα από την οικονομική συμβίωση.

Η προ ετών αποτυχία αποδοχής ενός «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» με την απόρριψη του «Σχεδίου Ζισκάρ Ντ’ Εστέν» από τη Γαλλία και την Πολωνία συνέβαλε στην επιτάχυνση του φαινομένου της αποξένωσης της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας από την καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών αλλά και την ενίσχυση των φαινομένων νεποτισμού, διαφθοράς και πολιτικής παρεκτροπής στον πυρήνα της ευρωπαϊκή γραφειοκρατίας όπως είναι το Ευρωκοινοβούλιο.

Η κυρία Καϊλή γνώριζε όλα τα παραπάνω. Με το νι και με το σίγμα. Δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί πως δεν είχε ακούσει, δεν είχε δει,  δεν είχε καταλάβει. Το ίδιο και οι συνεργάτες της.

Αυτός είναι και ο λόγος που έχει θορυβηθεί τόσο πολύ το «σύστημα Βρυξελλών» από την Παρασκευή που μας πέρασε το βράδυ. Όλοι ήξεραν, όλοι το συζητούσαν αλλά και οι πάντες έκαναν τα στραβά μάτια. Μετά την αποκάλυψη  της πρώτης φάσης του QatarGate, η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, πρώτη απ’ όλους, αντιλαμβάνεται πως η «Υπόθεση Καϊλή» απλώς θα γιγαντώσει τις ήδη εκφρασμένες τάσεις απαξίωσης έως και ακύρωσης του ευρωπαϊκού οράματος (;). Ποιου ευρωπαϊκού οράματος άραγε;

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, πολύ περισσότερο από εκείνον της Πρώην Γιουγκοσλαβίας, καθώς και η ενεργειακή πενία της Δύσης, ή αλλιώς το άλλωστε προβλέψιμο από τους ειδικούς ενεργειακό black out, συνέβαλαν την τελευταία περίοδο στη συνειδητοποίηση από ένα μεγάλο τμήμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, της πολιτικής ανεπάρκειας της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.

Η απαξίωση επέφερε και άλλα πολιτικά δεινά. Όπως την ενίσχυση απολίτικων επιλογών. Στο τέλος αυτής της διαδρομής η απαξίωση των θεσμών και η ακύρωση των ιδεολογικών προσδοκιών τροφοδότησε τις ακροδεξιές έως και ξεκάθαρα φασιστικές επιλογές μεγάλου τμήματος των ευρωπαίων ψηφοφόρων.

Όλα τα παραπάνω τα γνώριζε, ή στην καλύτερη όφειλε να τα γνωρίζει η Εύα Καϊλή. Δεν ευθύνεται μόνον για τις ενέργειές της που εκθέτουν την ίδια και την οικογένειά της. Ευθύνεται διότι συμμετείχε σε ένα παιχνίδι νεοπλουτισμού και ηθικής κατάρρευσης, στην τελευταία στροφή του οποίου καραδοκούσε το αναμενόμενο. Η πλήρης αποξένωση του ευρωπαίου πολίτη από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτό είναι το πραγματικό έγκλημα της Εύας Καϊλή. Γι’ αυτό το πολιτικό έγκλημα θα πρέπει να λογοδοτήσει η ίδια, το κόμμα της, ο αρχηγός του κόμματός της και συνάδελφός της στην Ευρωβουλή, και οι μέντορές της που την ανέδειξαν τότε στην Θεσσαλονίκη, μετά στον αθηναϊκό πολιτικό…. «στίβο» και, τέλος, που την επέλεξαν να εκπροσωπήσει την Σοσιαλδημοκρατία (τρομάρα της) και την χώρα (τρομάρα μας) στα σαλόνια της Εσπερίας.