Το πιο μεγάλο μάθημα που έχουν πάρει οι μαθητές από το ελληνικό σχολείο είναι η εμπέδωση της ασυδοσίας και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Εχτές το πρωί ένας μαθητής πρσπάθησε να μπει με μαχαίρι στη Βουλή. Είχε βρεθεί εκεί με το σχολείο του στο πλαίσιο μιας εκπαιδευτικής εκδρομής και πιθανότατα σκεπτόμενος ότι μπορεί να βρει ένα μήλο και να θέλει να το καθαρίσει για να μην φάει τις γεμάτες φυτοφάρμακα φλούδες, είχε πάρει μαζί του ένα μαχαίρι. Ή μπορεί να σκέφτηκε ότι αν μπορείς να πηγαίνεις στο σχολείο αρματωμένος τότε γιατί όχι και στη Βουλή; Ή μπορεί να ξεχάστηκε και να μην άφησε το μαχαίρι του στο σχολείο μαζί με τα υπόλοιπα περιεχόμενα της σχολικής τσάντας (σιδηρογροθιές, καπνογόνα κτλ).
Το πραγματικά κακό είναι ότι περιγράφοντας αυτό το περιστατικό καταλαβαίνεις ότι δεν περιγράφεις κάτι το εξαιρετικό. Καταλαβαίνεις ότι ο μαθητής αυτός δεν είναι κάτι το ειδικό αλλά ο ένας ανάμεσα σε πολλούς άλλους που το πιο μεγάλο μάθημα που έχουν πάρει από το ελληνικό σχολείο είναι η εμπέδωση της ασυδοσίας και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς οι οποίες - στην ελληνοαριστερή γλώσσα – μεταφράζονται ως ελευθερία και πρόοδος.
Αν κάποιοι πρέπει να αισθάνονται ιδιαιτέρως περήφανοι γι’ αυτό το μάθημα είναι ο Αλέκσης και ο υπουργός του, Γαβρόγλου. Ως πρωθυπουργός ο πρώτος και ως υπουργός Παιδείας ο δεύτερος έδεσαν σφιχτά τα χέρια όσων εκπαιδευτικών μπορεί να είχαν τη διάθεση να περιορίσουν την ασυδοσία και τις αντικοινωνικές συμπεριφορές στα σχολεία: κατήργησαν όλες τις αποβολές άνω των δύο ημερών με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πια τίποτα που να φοβίζει έναν μαθητή που πιστεύει ότι ο χώρος του σχολείου είναι ένα καλός χώρος για επίδειξη σκληρότητας, αυθάδειας και τσαμπουκά. Χάρη στους συντρόφους Αλέκση και Γαβρόγλου αντί η απροσάρμοστη (και συνήθως επικίνδυνη) συμπεριφορά να περιορίζεται από τον φόβο μιας μεγάλης αποβολής και των απουσιών που τη συνοδεύουν, ενθαρρύνεται από την απουσία ουσιαστικής τιμωρίας. Το χειρότερο που θα έχει να αντιμετωπίσει ένας μαθητής είναι μια αποβολή δύο ημερων για την επιβολή της οποίας απαιτείται και ολόκληρη διαδικασία (συνεδριάσεις κλπ). Οπότε το περισσότερο που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι που ξεκίνησαν για καθηγητές αλλά κατέληξαν θηριοδαμαστές είναι να επιβάλουν αραιά και πού κάποιες αδιάφορες μονοήμερες (ο προστατευτικός για τους αντικοινωνικούς μαθητές κανονισμός δεν επιτρέπει τις διαδοχικές μονοήμερες) και να φυλάγονται.
Η διάλυση στα σχολεία (που αναπόφευκτα ακολουθείται από τη διάλυση και εκτός σχολείων) δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο ή η αναπόφευκτη συνέπεια κάποιας κοινωνικής εξέλιξης. Είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών που μπορούν να αλλάξουν. Είναι το αποτέλεσμα της δράσης του ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚ του Αντρέα και της ελληνικής αριστεράς (κυρίως της αλλοπρόσαλης ανανεωτικής) η οποια όταν απέκτησε την εξουσία αποφάσισε να τινάξει στον αέρα μια ήδη προβληματική εκπαιδευτική διαδικασία μπερδεύοντας (μάλλον συνειδητά) την πρόοδο με την διάλυση.
Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να νομίσει ότι όλα αυτά που γράφω είναι το αποτέλσμα του συντηρητισμού που έρχεται με την ηλικία. Ότι είναι η διαστρεβλωμένη αντίληψη για την πραγματικότητα κάποιου που μεγαλώνοντας καταλαβαίνει όλο και λιγότερο την εποχή. Και θα ήταν πολύ ανακουφιστικό αυτό να ήταν αλήθεια. Μόνο που η διάλυση την οποία περιγράφω συνοδεύεται και από μετρήσιμη και από παρατηρήσιμη παρακμή. Ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα για το πόσο θλιβερά είναι τα αποτελέσματα των Ελλήνων μαθητών στα τεστ της PISA, αρκεί να δεις ένα τηλεπαιχνίδι για να διαπιστώσεις οτι πολλοί συμπολίτες που έχουν πάρει απολυτήριο λυκείου τα τελευταία χρόνια στερουνται γνώσεων γυμνασίου ή ακόμα και δημοτικού. Μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι αρκετή για να καταλάβεις το μέγεθος της αδυναμίας κατανόησης κειμένου και έκφρασης. Ένας περίπατος αρκεί για να διαπιστώσεις την απόλυτη αδιαφορία για τους κανόνες συμβίωσης και την πλήρη απουσία οποιασδήποτε πειθαρχίας (απουσία η οποία δεν δημιουργεί ευέλικτους και αποτελεσματικούς πολίτες αλλά αμόρφωτους, ανήμπορους, κακομαθημένους και αντικοινωνικούς νάρκισσους). Η εκπαιδευτική διάλυση έχει πια φανερές και δυσάρεστες συνέπειες παντού.
Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει επειγόντως να αλλάξουν οι κανόνες στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πρέπει να λυθούν τα χέρια των εκπαιδευτικών που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους. Κυρίως για να ξαναγίνει εκπαίδευση και όχι διαδικασία κανονικοποίησης αντικοινωνικών συμπεριφορών. Και μπράβο της.
ΥΓ – Είναι απορίας άξιο το πώς οι βουλευτές της αριστεράς δεν διαμαρτυρήθηκαν για τη σύλληψη του μαχαιροφόρου μαθητή. Θέλω να πω ότι όταν υπερασπίζεσαι το δικαίωμα κάποιου να κουβαλάει μια μολότοφ (θυμάμαι τον σύντροφο Λάππα να αναρωτιέται «πέστε μου πιο αδίκημα διαπράττει αυτός που κατέχει μια μολότοφ» και «κι εσάς τι σας κόφτει αν κάποιος έχει μια βόμβα μολότοφ που δεν τη χρησιμοποιεί;» ρωτούσαν ο σύντροφος Λάππας και η συντρόφισσα Κανέλη αντίστοιχα) θα πρέπει με τα ίδια επιχειρήματα να υπερασπιστείς και το δικαίωμα του να κρατάει μαχαίρι.
Το πρόβλημα δεν είναι στην ποιότητα της δημοκρατίας και στους θεσμούς, αλλά στην εφαρμογή των νόμων που έχει θεσπίσει η δημοκρατία και στον διάχυτο λαϊκισμό μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού μας συστήματος
13°
