Η συζήτηση για το πολιτικό χρήμα στη Βουλή αφήνει αδιάφορη τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Κακώς, κάκιστα! Θα έπρεπε να είναι μεγάλο θέμα συζήτησης στα Μέσα Επικοινωνίας και ενδοσκόπησης για τα πολιτικά κόμματα.
Η αδιαφορία είναι κακός σύμβουλος. Και εν προκειμένω, τα θέματα που θίγονται στην εισηγητική έκθεση του υπό συζήτηση νομοσχεδίου είναι άκρως διαφωτιστικά για τις μαύρες τρύπες που οδήγησαν τα κόμματα σε έναν ανεξέλεγκτο και καταστροφικό δανεισμό- και τους πολίτες να καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα.
Στη σελίδα 2 της αιτιολογικής έκθεσης για το πολιτικό χρήμα περιγράφονται ορισμένες αδυναμίες του νομοθετικού πλαισίου για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Σταχυολογούμε ορισμένες από τις θέσεις αυτές.
• Είχαν θεσμοθετηθεί τοπικές επιτροπές ελέγχου ανά νομό για τις δαπάνες των κομμάτων, που δεν λειτούργησαν ποτέ.
• Όσες διοικητικές κυρώσεις για παραβάσεις επιβλήθηκαν, έγιναν αποκλειστικά με βάση στοιχεία που προσκόμιζαν οι ενδιαφερόμενοι καθώς ο έλεγχος της αρμόδιας επιτροπής «γίνεται μόνο απολογιστικά και χωρίς δυνατότητα παρακολούθησης της προεκλογικής εκστρατείας, που ως αρμοδιότητα ανήκει σε άλλο όργανο».
• Η κρατική χρηματοδότηση ανά ψήφο στην Ελλάδα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το μέσο ευρωπαϊκό όρο. Μάλιστα γίνεται η διαπίστωση πως «η υψηλή κρατική χρηματοδότηση είχε ως παράπλευρο αποτέλεσμα να οδηγήσει σε εξάρτηση από το Δημόσιο τα περισσότερα κόμματα ενώ κατέστησε εντελώς δευτερεύουσα τη σημασία της ιδιωτικής χρηματοδότησης».
• Απουσιάζει η διαφάνεια από το σύστημα εποπτείας: «Οι αποφάσεις της Επιτροπής Ελέγχου δεν είναι εύκολα προσβάσιμες ενώ ακόμη και οι ετήσιοι ισολογισμοί των κομμάτων είναι δύσκολο να ανευρεθούν».
• Στην έκθεση γίνεται αναφορά στη σκληρή κριτική που ασκείται για το σύστημα εποπτείας «επειδή οι κρινόμενοι βουλευτές και πολιτικά κόμματα είναι ταυτοχρόνως και οι έχοντες την πλειοψηφία ως κριτές στην Επιτροπη Ελέγχου».
• Οι αναφορές κλείνουν με την διατύπωση πως «είναι διάχυτη η υποψία στην κοινή γνώμη ότι μεγάλα χρηματικά ποσά μπορεί να μην εμφανίζονται ποτέ στους ισολογισμούς των κομμάτων»...
Αναζητώντας απαντήσεις στα άρθρα του νομοσχεδίου, η ματιά μας σταματάει στο άρθρο 5 παρ. 7. «Με την παρούσα διάταξη», αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση, «περί απαγόρευσης χορήγησης δανείων από τις Τράπεζες προς τους δικαιούχους κρατικής χρηματοδότησης με εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση πέραν του τρέχοντος οικονομικού έτους, επιδιώκεται να καταπολεμηθεί το σημερινό φαινόμενο του άκρατου δανεισμού των κομμάτων με εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση». Έπρεπε να φτάσουμε στη χρεοκοπία για να θεσπιστεί, εν έτει 2014 το αυτονόητο. Ωστόσο, υπάρχει και ένα ερώτημα. Τι θα γίνει με το υπάρχον πρόβλημα των χρεών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις Τράπεζες, που ξεπερνούν τα 200 εκ. ευρώ και κανείς δεν γνωρίζει αν και πώς αποπληρώνονται; Μήπως είναι μια ευκαιρία τα κόμματα αυτά να δώσουν λογαριασμό και όσα δεν χρωστάνε, να ζητήσουν εξηγήσεις;
11°
