Εγκλήματα πολέμου στην Μπούκα: Υπάρχει αντίλογος στη φρίκη που καταλαμβάνει τον κόσμο καθώς πληροφορείται για τις θηριωδίες στην Ουκρανία; Και τι επιπέδου;
Fact: ό,τι έγινε στην Μπούκα, έχει γίνει, γίνεται και θα γίνει σε όλες τις περιοχές που ελέγχουν οι εισβολείς στην Ουκρανία. Και δεν μιλούμε καν για την ισοπεδωμένη Μαριούπολη των πολλών χιλιάδων νεκρών από βομβαρδισμούς, σφαίρες, παγίδες με εκρηκτικά, αρρώστιες και πείνα.
* * *
Μισό λεπτό, μισό λεπτό μήπως είναι μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη αυτή; Μήπως είναι ανυπόστατη; Μήπως τα εγκλήματα σε έναν κάποιο τόπο έγιναν, πέστε, από υπερβάλλοντα ζήλο ενός διοικητή, ή για αντίποινα επειδή κάποιος ντόπιος έβρισε τους κατακτητές; Ή για κάποιον τέτοιο λόγο; Πόλεμο έχουμε, όχι σχολική εκδρομή.
Δηλαδή, ναι, ίσως να πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, ποιος να ξέρει; Ίσως μόνο εκεί να βίασαν, να βασάνισαν, να αφόδευσαν πάνω σε νεκρούς, να πλιατσικολόγησαν, να έβαλαν στο σημάδι σκύλους, να εκτέλεσαν δεμένους πολίτες πυροβολώντας τους στον αυχένα, να σημάδεψαν με τα αυτόματα ανθρώπους που έτρεχαν να σωθούν με τα ποδήλατά τους, να πέρασαν με τα τανκς πάνω από αυτοκίνητα γεμάτα επιβάτες που πήγαιναν να φύγουν λιώνοντάς τους, να πέταξαν άρον-άρον μερικές εκατοντάδες πτώματα αμάχων μέσα σε μαζικούς τάφους-χωματερές, μισοσκεπάζοντάς τους με χώμα.
Μπορεί. Ναι, ποιος ξέρει, μπορεί.
Μπορεί, στις υπόλοιπες πόλεις και στα χωριά που βρίσκονται υπό προσωρινή κατοχή, οι Ρώσοι στρατιωτικοί να φέρονται ανθρώπινα στους πολίτες. Ε; Όχι; Μπορεί, φέρ’ ειπείν, να μη γλυκοκοιτάζουν εκεί τα κοριτσάκια και να μην τα αναγκάζουν να ξεντύνονται μπροστά τους υπό την απειλή ενός Καλάσνικοφ. Και να μην τα βιάζουν μετά καρφώνοντας το πιστόλι τους στον κρόταφο.Ίσα-ίσα, μπορεί στις απελευθερωμένες, αποναζιστικοποιημένες περιφέρειες να στήνονται χοροί και πανηγύρια, και ο κόσμος επιτέλους να αναπνέει ελεύθερος — γιατί κατάλαβε ποιο είναι το καλό του. Ειδικά αυτοί που μετακινούνται με τα καμιόνια στα ενδότερα της Ρωσίας: με αυτά τα καραβάνια της Ελευθερίας. Εκείνοι θα καταλάβουν από πρώτο χέρι ποιο είναι το καλό τους.
Και το καλό τους δεν είναι η Δύση. Εκείνο εκεί το μπρελοκάκι με τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχε η κυρία και της έπεσε όταν της άνοιξε η 7,62×39χιλ. το κεφάλι παραήταν cringe στοιχείο. Μα, δεν βλέπουν ότι είναι Σλάβοι; Δεν ξέρουν ότι ανήκουν στη Ρωσία από πάντα; Ποια Δύση, ποιο ΝΑΤΟ και ποια Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ξαφνικά; Και ποιαν ακριβώς Ευρωπαϊκή Ένωση, για να ’χουμε καλό ρώτημα; Αυτή τη γραφειοκρατική ένωση των πλουσίων; Τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών; Σιγά πια.
Και μια γυναίκα από την Μπούκα να ονειρεύεται… Ευρώπες; Αλήθεια τώρα;
Εδώ καλά-καλά ένα σωρό κόσμος γελάει με το όνομα της πόλης, κάνει λογοπαίγνια — και οι άλλοι ψωνίζουν μπρελόκ με τα δώδεκα αστέρια;
Το λένε και τόσοι, άλλωστε: δεν είναι μόνο από τη μια μεριά όλα τα λάθη και οι ευθύνες. Μοιράζονται όλα αυτά. Μπορεί και ο κος Πούτιν να έχει υποπέσει σε σφάλματα, αλλά και οι Ουκρανοί δεν είναι και τόσο αθώες περιστερές. Κάτι θα ’χουν κάνει κι αυτοί, κάπως θα ’χουν λερωμένη τη φωλιά τους.
Το λένε πολλοί πατριώτες, και από τη μία και από την άλλη άκρια του πολιτικού φάσματος. Το λένε διαδηλώνοντας στους δρόμους, τραγουδώντας στις πλατείες, ανεμίζοντας σημαίες από τα αυτοκίνητά τους, γράφοντας στις ωραίες εφημερίδες τους, στα σάιτ τους, στα Facebook, παντού.
Κάποιο λόγο θα έχουν που ομονοούν οι Έλληνες πατριώτες, και από τη μία και από την άλλη άκρια του πολιτικού φάσματος καθώς γλωσσοφιλιόνται με σεξπιρικό πάθος.
Κι είναι και το άλλο: όποιος δεν θέλει πολεμικές ακρότητες, ας μην πολεμάει. Μόνοι τους έμπλεξαν — ας κάθονταν ήσυχα. Ας πέταγαν τα όπλα. Ας μην αγόραζαν εκείνα τα μπρελόκ του πενηντάλεπτου, από μιας αρχής. Κι όταν έβλεπαν τα νικηφόρα και δαφνοστεφανωμένα στρατεύματα των ελευθερωτών να σηκώνουνε σκόνη από πέρα μακριά, ας τα κρύβανε στην κωλότσεπη κι ας κέρναγαν βότκα στα κουρασμένα παιδιά πάνω στα άρματα. Οι στρατιώτες είναι άνθρωποι κι αυτοί, νεαροί, βράζει το αίμα τους. Σε μια τελική, ας τους δίναν οι ίδιοι τις κόρες τους.
Έτσι δεν θα τους ανάγκαζαν να τις βιάζουν.
* * *
Είναι ωραίο να ανησυχείς για τα μαρτύρια ενός λαού όταν το δικό σου πρόβλημα είναι οι τηγανητές πατάτες στην ταβέρνα που πρόκειται, ω Θεέ μου, να ακριβύνουν. Είναι κάπως όπως αυτό που γίνεται με τις ταινίες τρόμου: τις βλέπουμε, γιατί όλα αυτά τα τρομερά και άσχημα δεν μας αφορούν και δεν γίνεται να μας αγγίξουν — το πολύ-πολύ να κλείσουμε τα μάτια στις πιο αποτρόπαιες σκηνές.
Το πρόβλημα είναι ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φεστιβάλ ταινιών τρόμου. Έχουμε να κάνουμε με την πραγματικότητα. Από την οποία δεν ξέφυγε ΚΑΝΕΙΣ κλείνοντας τα μάτια.
* * *
Δεν υπήρξε ποτέ πιο επείγον, πιο οριστικό,πιο δραματικό αίτημα για ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια από αυτό το μπρελόκ με τη σημαία.
22°
