Εκλογή από τη βάση: Η τελευταία ψευδαίσθηση του Αλέξη Τσίπρα
Τι άλλο μένει στον Αλέξη Τσίπρα να κάνει; Να επιχειρήσει να πάρει το momentum του πίσω - προτού ταπεινωθεί από το εκλογικό σώμα θα έχει τουλάχιστον αποθεωθεί από το κομματικό ακροατήριο. Εκτός εάν είναι αργά πια.
Σχόλιο για την αιφνιδιαστική πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να εκλέγεται ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ από τη βάση.
Τόσο αμεσοδημοκρατικός στη θεωρία. Αλλά γιατί στην πράξη ο ΣΥΡΙΖΑ σύρθηκε τελευταίος και καταϊδρωμένος στην εκλογή του αρχηγού από τη βάση; Γιατί τόσο καιρό ξόρκιζε την ανοικτή διαδικασία, ενώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν δοκιμαστεί ξανά και ξανά στον στίβο; Μια απάντηση θα μπορούσε να δώσει το DΝΑ του 3%: «Η εκλογή από τη βάση», λένε από την «Ομπρέλα», «επιβάλλει ένα ιδιότυπο σταρ σύστεμ». Οι εκλογές δεν είναι εκλογές, είναι καλλιστεία. Έτσι εκλεγμένος, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα ήταν ένα νεαρό στέλεχος που εκτοξεύθηκε στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας χάρις και στη φωτογένειά του. Θα ήταν «Σταρ Ελλάς» σκέτο.
Δεν θα έπρεπε να παρασύρεται κανείς από την αντίφαση ένα κόμμα που ομνύει στην λαϊκή ετυμηγορία συγχρόνως να την τηλεοπτικοποιεί στο επίπεδο του τάλεντ σόου. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό - οι αντιφάσεις του. Είναι υπέρ της απλής αναλογικής αλλά εκδηλώνει συμπτώματα δυσανεξίας στις συνεργασίες. Είναι «πράσινος» αλλά θέλει η Πτολεμαΐδα να μαυρίζει για ακόμη τριάντα χρόνια από τον λιγνίτη. Μάχεται για την προστασία της εργασίας αλλά απολύει για να εξυγιάνει την κομματική του εφημερίδα. Υπερασπίζεται την ελευθεροτυπία αλλά τοποθετούσε κομματικούς επιτρόπους στις εφημερίδες. Καταδικάζει τη βία αλλά οι μολότοφ είναι καλές αν φεύγουν από το χέρι σου και κακές μόνο αν πέφτουν στο κεφάλι σου. Ή είναι υπέρ των εμβολιασμών αλλά αφήνει τον Πολάκη να πολακίζει με τα εμβόλια.
Και τώρα; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσθεσε ακόμη μία αντίφαση σε αυτόν τον μακρύ κατάλογο με την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος να εκλέγεται ο αρχηγός από τη βάση; Ο λόγος δεν είναι ασφαλώς πως ενόχλησε τώρα τα ρουθούνια του η οσμή της κομματικής καμαρίλας. Αυτό που αναζητά ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα διάλειμμα νίκης σε μια σειρά από διαδοχικές ήττες. Έχει χάσει τις εθνικές εκλογές, τις περιφερειακές, τις ευρωπαϊκές. Θα χάσει πιθανότατα και τις επόμενες εθνικές. Στο μεταξύ όμως θα έχει κερδίσει τις εσωκομματικές. Η εκλογή από τη βάση είναι από αυτήν την άποψη μια μέθοδος πολιτικής επιβίωσης. Πριν βγει στο Ζάππειο για να παραδεχθεί την ήττα του θα έχει τουλάχιστον υψώσει το χέρι του ως νικητής. Προτού ταπεινωθεί από το εκλογικό σώμα θα έχει τουλάχιστον αποθεωθεί από το κομματικό ακροατήριο. Θα χάσει. Αλλά ποιος θα αμφισβητήσει εσωκομματικά κάποιον που στο μεταξύ έχει κερδίσει;
Ακόμη περισσότερο, αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και στην πολιτική, τότε οι εσωκομματικές εκλογές είναι η τελευταία ελπίδα μιας επανεκκίνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε το παρελθόν των άλλων για να μπορέσει να το αντιληφθεί. Τα υπουργικά πεπραγμένα του Κυριάκου Μητσοτάκη αναβαθμίστηκαν σε πρωθυπουργικό άστρο όταν κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ απείλησε τον ΣΥΡΙΖΑ όταν αναβαπτίστηκε στις εσωκομματικές του κάλπες με την επικράτηση ενός στελέχους του κομματικού σωλήνα που ήξεραν οι πάντες χωρίς να το ξέρει ακριβώς κανένας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν περίπου αόρατος ως ευρωβουλευτής. Αλλά τώρα λάμπει ως αρχηγός στις δημοσκοπήσεις. Το momentum είναι δικό του.
Τι άλλο μένει στον Αλέξη Τσίπρα να κάνει; Να επιχειρήσει να πάρει το momentum του πίσω. Εκτός εάν είναι αργά πια. Εκτός, δηλαδή, εάν είναι σαν να έχεις χάσει τον κανονικό αγώνα και ο διαιτητής έχει σφυρίξει τη λήξη. Κι εσύ να παίρνεις μόνο σου τη μπάλα στο άδειο γήπεδο, να βάζεις γκολ στο κενό τέρμα και να πανηγυρίζεις έξαλλα στη σκέψη μιας φανταστικής αποθέωσης μπροστά στις έρημες κερκίδες.
Περίεργο; Καθόλου. Είναι συνηθισμένος σε αυτές τις ψευδαισθήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχει φτιάξει και άλλες φορές τη δική του πραγματικότητα μέχρι να συγκρουστεί με αυτήν.
