Η αρμονική σχέση στιγμής και διάρκειας στον πολιτικό ανταγωνισμό και γιατί οι πρωθυπουργικές παραινέσεις δεν αρκούν όταν δεν συνοδεύονται με τολμηρές αποφάσεις
Η έξαρση της πανδημίας στη χώρα μας αποκαλύπτει την έκταση και το βάθος της υγειονομικής κρίσης. Ταυτόχρονα όμως λειτουργεί και ως μεγεθυντικός φακός, για να αξιολογήσουμε τον τρόπο που την αντιμετωπίζουμε. Η παράμετρος αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί συνδέεται ευθέως με την καταπολέμηση της.
Όπως αποδεικνύεται ο κορονοϊός με τις συνεχείς μεταλλάξεις του, έχει επιδείξει πρωτοφανή ανθεκτικότητα. Κάτι που δείχνει να υποτιμά ένα σημαντικό τμήμα του κοινωνικού σώματος. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που νομίζουν ότι ήταν μπόρα και πέρασε. Στην κατηγορία αυτή δεν ανήκουν μόνο οι αρνητές του εμβολίου και οι αντιεμβολιαστές. Αλλά και πολλοί άλλοι που συμπεριφέρονται με αμεριμνησία, αδιαφορώντας για τα τεράστια προβλήματα τα οποία συνεχώς προκύπτουν.
Ο υψηλός αριθμός θανάτων κάθε μέρα είναι ο ακριβής δείκτης για να συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είναι μόνο στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουμε. Η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει όλους. Πρωτίστως την πολιτική τάξη και πάνω από όλα την κυβέρνηση. Η απουσία μιας σταθερής και στιβαρής γραμμής πλεύσης είναι εμφανής. Οι αυτοσχεδιασμοί περισσεύουν. Ο φόβος για το αποκαλούμενο πολιτικό κόστος πρυτανεύει. Η μέχρι χθες κυβερνητική πολυφωνία καλλιεργούσε τη σύγχυση.
Το διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη κινήθηκε πράγματι σε σωστή κατεύθυνση, εντούτοις η ατολμία παραμένει παρούσα. Η ορθή απόφαση για τους ανεμβολίαστους επισκιάζεται, από την άρνηση της επιβολής της υποχρεωτικότητας σε κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους όπου ο κορονοϊός καιροφυλακτεί.
Οι πρωθυπουργικές παραινέσεις δεν αρκούν. Οι συμβουλές, οι προτροπές και οι νουθεσίες όταν δεν συνοδεύονται με τολμηρές αποφάσεις, στερούνται πρακτικού αντικρίσματος. Ουσιαστικά συνιστούν στρατηγικές δύο ταχυτήτων. Από τη μια προκρίνεται το κοινωνικό όφελος και απ’ την άλλη το εκλογικό κέρδος. Κι όλα αυτά την ώρα που η διαχείριση της πανδημίας απαιτεί θάρρος και τόλμη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δημιούργησε πολιτικό κεφάλαιο όταν υπήρξε τολμηρός. Πηγαίνοντας κόντρα στο κόμμα του ήταν ο μόνος που καταψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κάνοντας λόγο για μια επιλογή που αντιστρατευόταν τις ανάγκες της εποχής. Το ίδιο έπραξε όταν επέβαλλε τη μεταρρυθμιστική του ατζέντα και τη στροφή στο Κέντρο, στη συντηρητική Ν.Δ.
Μάλιστα η χώρα κέρδισε τις πρώτες μάχες της πανδημίας εξαιτίας της αποφασιστικότητάς του, αρνούμενος να υποκύψει στις κομματικές σειρήνες και στις αντιλήψεις του συγκερασμού διαφορετικών προσεγγίσεων. Έτσι και τώρα δεν χρειάζεται να κάνει κάτι διαφορετικό. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης καθιστά επιβεβλημένες τις αυτονόητες και καθαρές αποφάσεις χωρίς περιστροφές και αντιφατικά μηνύματα. Αρκεί να ακολουθήσουμε και εμείς το δρόμο του Ντράγκι και του Μακρόν, επιβάλλοντας την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στο Δημόσιο, στους ένστολους, στους εργαζόμενους στην εστίαση καθώς και στο χώρο της εκκλησίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας στο αποκαλούμενο αντιδιάγγελμά του, πέρα από τις πολιτικές του αιχμές έδειξε ωριμότητα. Το αντιπολιτευτικό του άγχος είναι αναμενόμενο. Η επένδυσή του στις παλινωδίες, στις αστοχίες και ατολμίες της κυβέρνησης είναι αυτονόητη. Ο πρώην πρωθυπουργός προσπαθεί να συντηρήσει τις δυνάμεις του με μια καταγγελτική ρητορική, αντιλαμβανόμενος ότι η άμβλυνση της εξυπηρετεί τον ανταγωνιστή του.
Πάντως πέρα από όλα αυτά το μείζον ζήτημα είναι πως κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, υπερβαίνοντας τον παραινετικό και καταγγελτικό τους λόγο, μπορούν να ανακτήσουν τον παιδαγωγικό ρόλο που οφείλουν να έχουν όχι μόνο για την αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά και των οξυμένων προβλημάτων του τόπου.
Η ωριμότητα του πολιτικού συστήματος είναι ικανή και επαρκής προϋπόθεση, για την προώθηση της στρατηγικής κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων, συνδέοντας διαλεκτικά τη στιγμή με τη διάρκεια.
13°
