Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος σχολιάζει την επικαιρότητα και γράφει για τη στοχοποίηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Παρακολουθώντας ενδελεχώς τα ΣΥΡΙΖΑϊκά ΜΜΕ αλλά και τα περιθωριακά μέσα της δεξιάς, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω συχνά ταυτίζονται, παρατηρώ την πρεμούρα τους για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Η οποία, βεβαίως, δεν είναι τωρινή, άρα δεν έχει να κάνει με τις πυρκαγιές και με το αν έχει ευθύνες ή όχι.
Η πρεμούρα τους είναι από την επόμενη των εκλογών του 2019 και την τοποθέτησή του στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Παρά τη θεωρητικά διαφορετική ιδεολογία τους, του επιτίθενται συνεχώς με παρεμφερή επιχειρήματα.
Τους διαφόρους της αριστεράς φαίνεται πως στοιχειώνει το γεγονός ότι είναι ο υπουργός που εξάρθρωσε την εγκληματική συμμορία της 17 Νοέμβρη. Αλλά και που δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς του Κουφοντίνα με την απεργία πείνας. Και εκτός της καταδικασμένης εγκληματικής συμμορίας, είναι ίσως ο μοναδικός πολιτικός που γνωρίζει τόσο καλά τον «αντιεξουσιαστικό χώρο». Που ξέρει πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, στέκια κ.α!
Τους ενοχλεί επίσης το γεγονός ότι ο Χρυσοχοΐδης έχει εκκενώσει τις παράνομες καταλήψεις, έχει ακυρώσει το άβατο των Εξαρχείων, έκανε τον μετριοπαθή νόμο για τις πορείες. Και επιπλέον, προσπαθεί συνεχώς να εκδημοκρατίσει την αστυνομία. Τις υπαρκτές και πολλές αστυνομικές αυθαιρεσίες τις αντιμετωπίζει και δεν τις κουκουλώνει. Άρα, αδυνατίζουν ακόμα και τα «επιχειρήματα» για όσους θέλουν να προκαλέσουν μπάχαλα, όπως έκαναν μετά το ατυχές περιστατικό στη Νέα Σμύρνη. Και επιπλέον, δεν συμβαίνει το παραμικρό στις διαδηλώσεις. Διεξάγονται κανονικά, χωρίς σπασίματα και μολότοφ. Όλα αυτά, ένα τμήμα της αριστεράς, πρώτος από όλους ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν του τα συγχωρεί. Για αυτό και πιέζουν με κάθε τρόπο για την αποχώρησή του από την Κατεχάκη.
Και αν τα παραπάνω ισχύουν για την αριστερά, άραγε γιατί η λαϊκή (ακρο)δεξιά έχει πανομοιότυπα συναισθήματα για τον Χρυσοχοΐδη; Πιθανότατα γιατί (κάποιους από) τους οπαδούς του νόμου και της τάξης στοιχειώνουν τα γεγονότα του 2008 μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Τότε που ο Προκόπης Παυλόπουλος, ως υπουργός Εσωτερικών που είχε την ευθύνη της δημόσιας τάξης, άφησε την Αθήνα να καεί και να διαλυθεί για περίπου τέσσερα 24ωρα. Ο Πρ. Παυλόπουλος δεν είναι άλλωστε τυχαίο πρόσωπο. Είναι ο ενοποιητικός παράγοντας μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και ενός τμήματος της δεξιάς που ξεκινάει από κομμένους ή απογοητευμένους Καραμανλικούς μέχρι όσους είχαν σχέση με τον Π. Καμμένο και το αλήστου μνήμης κόμμα του.
Όλοι αυτοί, που μισούν άλλωστε τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη και ότι αυτός εκπροσωπεί, έχουν συνασπιστεί κατά καιρούς, είτε για να κερδίσουν την εξουσία, όπως έγινε το 2015, είτε για να προωθήσουν ή να ακυρώσουν πρόσωπα κλπ.
Τώρα οι στόχοι τους είναι σαφείς. Πρώτα και κύρια να χτυπήσουν τα δυνατά χαρτιά του Μητσοτάκη. Ένα από αυτά, είναι ο Χρυσοχοΐδης, όπως και σχεδόν όλοι οι προερχόμενοι από την κεντροαριστερά. Θέλουν, δηλαδή, να χτυπήσουν την κυβέρνηση στην καρδιά της. Που η καρδιά της δεν είναι άλλη από την ίδια τη φιλοσοφία Μητσοτάκη, όπως αυτή αποτυπώνεται με κεντρικές επιλογές προσώπων.
Τυχαίο, για παράδειγμα, το απίστευτο μένος που βγάζουν με την -ξεχωριστή- Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Τυχαίες οι επιθέσεις που έχουν κατά καιρούς κάνει με συστηματικό τρόπο στον Σκέρτσο, στον Γεραπετρίτη, στη Μενδώνη, στον Τσακλόγλου, στην Πελώνη, στη Διαμαντοπούλου και τώρα στον Μπένο;
Φυσικά και όχι. Και το κάνουν διότι επιθυμούν με διάφορους τρόπους να πάρουν τη ρεβάνς και να ξανακερδίσουν την εξουσία που έχασαν. Προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να σύρουν τον πρωθυπουργό στο δικό τους γήπεδο, στον δικό τους δρόμο. Δρόμος που στο τέλος του οδηγεί σε πολιτική ομηρεία Μητσοτάκη, η οποία περνά μέσα από τις εκλογές με απλή αναλογική.
Και επειδή ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, πιστεύουν ότι οι συνθήκες αστάθειας που σε πρώτη φάση θα δημιουργούν λόγω του εκλογικού νόμου μπορεί να ξαναβάλει διάφορα τελειωμένα πρόσωπα στο παιχνίδι, να ξαναμοιραστεί η πίτα της εξουσίας. Α, και κάτι ακόμα. Να ματαιώσουν τις υποθέσεις που έχουν πάρει ή μπορούν να πάρουν το δρόμο της Δικαιοσύνης...
Ο πρωθυπουργός δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να υποκύψει στις πιέσεις διαφόρων σκοτεινών αλληλοτροφοδοτούμενων συστημάτων. Το πιο δυνατό του χαρτί στα χρόνια αυτά που κυβερνάει είναι αφενός τα πρόσωπα αυτά, αφετέρου το διαφορετικό μοντέλο ηγέτη από αυτό των (γαλάζιων) προκατόχων του.
