To φανάρι της ντροπής

Σκεφτείτε έναν στενό μονόδρομο στον οποίο συχνά τα αυτοκίνητα πάνε ανάποδα. Μετά σκεφτείτε ότι (όπως είναι αναπόφευκτο) κάποια στιγμή αυτή η απροθυμία συμμόρφωσης με τους κανόνες, εκτός από την ταλαιπωρία που προκαλεί σε όσους κινούνται νομίμως, γίνεται και αιτία για ένα δυστύχημα. Πώς θα σας φαίνονταν αν, αντί για αυστηροποίηση των ελέγχων, η τροχαία αποφάσιζε να κάνει τον στενό αυτό μονόδρομο δρόμο διπλής κατεύθυνσης; Εξοργιστικό; Τρελό; Ακατανόητο; Όπως και να σας φαίνονταν, είναι το ίδιο με αυτό που θέλει να κάνει η Τροχαία μετά το γνωστό δυστύχημα έξω από τη Βουλή.

Σε περίπτωση που δεν έχετε ενημερωθεί, να σας πω ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα (που καθόλου δεν έχουν διαψευστεί) οι «υπεύθυνοι» (σχήμα λόγου) του κομματιού εκείνου της ΕΛ.ΑΣ. που είναι αρμόδιο για τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, σκέφτονται να τοποθετήσουν ένα αριστερόστροφο φανάρι προκειμένου να αποφευχθούν περιστατικά όπως εκείνο της περασμένης εβδομάδας. Πιο συγκεκριμένα «η Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής έστειλε έγγραφο προς στην Περιφέρεια Αττικής ώστε να προχωρήσουν κυκλοφοριακές ρυθμίσεις με παράλληλη τοποθέτηση αριστερόστροφου φαναριού έξω από τη Βουλή». Δηλαδή η Τροχαία ζητά να διακόπτεται η κυκλοφορία στη μισή Βασ. Σοφίας προκειμένου να στρίβουν άνετα τα οχήματα που θέλουν να μπουν στο πάρκινγκ του Κοινοβουλίου. Δηλαδή ζητά να καθυστερούν χιλιάδες οδηγοί που περνούν από το σημείο, για να γλιτώσουν κάποιοι συμπολίτες από τον κόπο να κάνουν έναν κύκλο και να μπαίνουν στα πάρκινγκ της Βουλής χωρίς να ενοχλούν κανέναν.

Θυμίζω ότι οι συμπολίτες (δεν είναι μόνο οι βουλευτές) που χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη είσοδο μπορεί να κάνουν μια πολύ σημαντική δουλειά αλλά σε καμία περίπτωση η δουλειά τους αυτή δεν έχει να κάνει με την ταχύτητα. Δεν είναι οδηγοί ασθενοφόρων, δεν είναι πυροσβέστες, δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος που να τους απαγορεύει να καθυστερήσουν δυο-τρια λεπτά προκειμένου να μην τιναχτεί στον αέρα η κυκλοφορία σε έναν κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας. 

Αλλά αυτό ελάχιστα απασχολεί τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής και το ίδιο ελάχιστα απασχολεί την ίδια τη Βουλή που κοιτάει τη βολή της αδιαφορώντας πλήρως για οποιονδήποτε δεν έχει την τύχη να είναι κομμάτι της. 

Δυστυχώς αυτή η ντροπιαστική προσπάθεια δεν εκπλήσσει στ’ αλήθεια κανέναν. Μιλάμε άλλωστε για την ίδια Τροχαία που εδώ και πολλά χρόνια αρνείται με επιμονή να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται και να επιβάλει τον ΚΟΚ.

Και μιλάμε φυσικά για μας, τους Ελληνες.

Τους ανθρώπους οι οποίοι στην πλειονότητα τους είναι αλλεργικοί στους κανόνες, όταν η τήρησή τους απαιτεί την παραμικρή προσπάθεια από μέρους τους. Τους ανθρώπους που μπορούν να βρουν δικαιολογίες για τις πιο αντικοινωνικές παραβάσεις του ΚΟΚ αν και στην πραγματικότητα δεν τις χρειάζονται γιατί οι παραβάσεις του ΚΟΚ σπανίως τιμωρούνται.

Αν μάλιστα μιλήσουμε και για τους «επιφανείς» Έλληνες, αυτούς από τους οποίους θα περίμενε κανείς το παράδειγμα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Αρκεί κανείς να θυμηθεί τι γίνοταν στη Βασ. Σοφίας όταν είχε κάποια προβεβλημένη εκδήλωση το Μέγαρο της Μουσικής από τα αμάξια των «επιφανών» που είναι υπεράνω πάρκινγκ και νόμων (αν και με την λευκή απεργία της Τροχαίας, όλοι είμαστε υπεράνω νόμων και ΚΟΚ).

Συνεπώς η πρόταση της Τροχαίας να κολλάνε στην κίνηση χιλιάδες συμπολίτες για να μην μείνουν κάποιοι 2-3 λεπτά παραπάνω στο αμάξι τους (ή για να μην αναγκαστεί να έχει μονίμως στο σημείο τροχονόμους που θα δουλεύουν και θα ρυθμίζουν την κίνηση χωρίς να την τινάζουν στον αέρα) δεν είναι έκπληξη. Αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερο ντροπιαστική. Αν όχι για την ίδια την Τροχαία (πόσο άλλωστε περισσότερο να ντροπιαστεί αυτό το σώμα φάντασμα) σίγουρα για τη Βουλή. Γιατί είναι ντροπιαστικό να δέχεσαι να ταλαιπωρείται τόσο πολύ τόσος κόσμος για να γλιτώσουν τα μέλη σου μια ελάχιστη ταλαιπωρία. Γιατί είναι ντροπιαστικό ακόμα και στα πιο μικρά να αποφασίζεις ή να δέχεσαι αποφάσεις που μοναδικό κριτήριο έχουν τη βολή σου.

Κι αν στη Διεύθυνση της Τροχαίας δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν πόσο εξοργιστική είναι η πρότασή τους, ας δείξει το προεδρείο της Βουλής ότι δεν είναι ένα όργανο αποτελούμενο από Μαρίες Αντουανέτες, ας απορρίψει την πρόταση κι ας ζητήσει από τα μέλη της Βουλής και από τους εργαζόμενους στο Κοινοβούλιο να κάνουν επιτέλους αυτό που αρνούνται πεισματικά: να δίνουν το καλό παράδειγμα ακόμα κι όταν αυτό συνεπάγεται μια μικρή ταλαιπωρία. Και μπράβο τους.