Η Μαρία Μαυρικάκη σε μια φανταστική περιγραφή για τη ζωή μιας νοσηλεύτριας την εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού.
Αν ήμουν νοσηλεύτρια, πολλά θα είχαν αλλάξει στην καθημερινότητά μου. Δεν θα υπήρχε χρόνος, ούτε διάθεση για χαλαρές κουβέντες. Οι διαφωνίες για τα παλιά ακατανίκητα στερεότυπα, όπως π.χ. εκείνο που έλεγε ότι «οι νοσηλεύτριες ονειρεύονται να παντρευτούν γιατρό» και άλλα, χειρότερα, που έχουμε ακούσει ή αναπαραγάγει κάποια στιγμή της ζωής μας, δεν θα είχαν θέση στους διαλόγους. Θα προηγούνταν άλλου τύπου διαξιφισμοί, όχι περί της κατανομής των φύλων στα αφηγήματα («η» νοσηλεύτρια και «η» γραμματέας, αλλά «ο» γιατρός και «ο» προϊστάμενος).
Στο ξεκίνημα τη βάρδιας δεν θα κατάφερνα να φορέσω εύκολα την στολή μου, αφού πλέον έχει αποκτήσει τόσα στρώματα, που πολλοί τη λένε «διαστημική». Στους θαλάμους, οι ασθενείς θα προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν το πρόσωπο της κάθε «αστροναύτισσας» που μπαινοβγαίνει βιαστικά, μαζί και το δικό μου, χωρίς επιτυχία. Ακόμα δυσκολότερο θα ήταν να βγάλω τη στολή στο τελείωμα του ωραρίου μου, του εντελώς ξεχειλωμένου. Τα ρούχα, μούσκεμα από ιδρώτα, θα πλατσούριζαν πάνω μου, όσην ώρα θα αποχωριζόμουν το σκάφανδρο με ακροβατικές κινήσεις και με προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε μην υπάρξει διασπορά.
Αν ήμουν σήμερα νοσηλεύτρια, θα έτρωγα τον μισό από τον χρόνο της δουλειάς μου για να εξηγώ ότι πρέπει να με αφήσουν να την κάνω (τη δουλειά μου). Σε ποιον; Σε όποιον περιφέρεται σε παρακαμπτήριες και διαδρόμους, παρεμβαίνει, απαιτεί και εννοείται πως τα ξέρει καλύτερα. Οι σαφείς οδηγίες, αντί για αντικείμενο σεβασμού, θα ήταν και σε αυτή την περίπτωση ό,τι συνήθως: αιτία διαμαρτυρίας. Κι εγώ θα ήμουν μόνιμος αποδέκτης της. Πέρα από όλα τ’ άλλα.
Οι μέρες θα περνούσαν γρήγορα, όπως φυλλομετράς τις σελίδες ενός βιβλίου γεμάτου με τις παράξενες στάσεις που παίρνουν συχνά οι ασθενείς˙ κατακτημένοι από την τυραννία του ιού, διπλώνουν σαν προσκυνητές, σαν ικέτες, καθώς παλεύουν να βρουν μια θέση πιο βολική, που θα απαλύνει την αφόρητη δύσπνοια. Εικόνες δυσβάστακτες. Η σωματική μου εξάντληση θα συνοδευόταν από μια συνεχή δοκιμασία της ψυχικής μου ευστάθειας. Από τη χαρά ενός εξιτηρίου στη θλίψη μίας απώλειας και πίσω ξανά. Τα παλίνδρομα συναισθήματα και τα τεντωμένα νεύρα θα με εμπόδιζαν να «γυρίσω κουμπί»,όταν θα έφτανα επιτέλους στη θαλπωρή του σπιτιού μου.
Ευτυχώς, νοσηλεύτρια δεν είμαι. Έχουν, όμως, αλλάξει πολλά και στη δική μου ζωή, έχει χειροτερέψει η ποιότητά της, έχει εξαντληθεί η υπομονή και οι αντοχές μου. Και σαν να μην έφταναν όλα -οι περιορισμοί στην ελευθερία μου, η έλλειψη οξυγόνου-πρέπει να πνιγώ στον βάλτο του εγκλεισμού ακόμα και το αποκριάτικο τριήμερο. Δεν το χωρά ο νους μου. Με την παρέα μου είχαμε να το λέμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, περνούσαμε απίθανα στο τρελό καρναβάλι όπου ντυνόμασταν γιατροί και νοσοκόμες. Πάει κι αυτή η χαρά, μας την απαγόρευσαν. Ε, μα, δεν αντέχεται άλλο τέτοια στέρηση.
