Με ένα άρθρο της η Κατερίνα Σακελλαροπούλου κατάφερε να στείλει μήνυμα ομοψυχίας σε όλα τα πολιτικά κόμματα.
Σε λογής λογής ακροδεξιά μέσα ενημέρωσης έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό ένας πόλεμος εναντίον της Προέδρου της Δημοκρατίας, της κ. Σακελλαροπούλου. Τα όσα επικαλούνται ξεπερνούν μερικές φορές τα όρια του κωμικού. Ασκήθηκε για παράδειγμα κριτική επειδή κατέβασε δύο καριοφίλια που κοσμούσαν τον τοίχο του προεδρικού γραφείου. Προφανώς θεωρήθηκε αντιπατριωτική πράξη. Αν εμφανιζόταν με φουστανέλα και φυσεκλίκια, κατά προτίμηση και με ένα ζωγραφισμένο μουστάκι, θα τους πήγαινε καλύτερα. Της επιτέθηκαν ακόμα επειδή στη δοξολογία για την πρωτοχρονιά, σαν προφύλαξη για την πανδημία, δεν πήρε μέρος η μπάντα του στρατού κι έτσι δεν έγινε ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Εσχάτη προδοσία. Όμως εκείνο που ξεπέρασε τα όρια ήταν ένα άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών. Σε αυτό υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου απέναντι στις στρεβλώσεις του λαϊκισμού και ενός «εθνοκεντρικού προστατευτισμού», όπως τον χαρακτήριζε, που αποτελεί την μήτρα του ευρωσκεπτικισμού. Τι ήταν να ασχοληθεί με τέτοια θέματα; Κάποιοι είδαν άνοιγμα στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι πάλι το χαρακτήρισαν μανιφέστο της δικτατορίας του «δικαιωματισμού». Πιο ευρηματική, μια εφημερίδα ανακάλυψε ότι φουντώνει το κίνημα «notmypresident», όχι η δική μου πρόεδρος ελληνιστί. Το κωμικό του να υπερασπίζεσαι το πατρίς θρησκεία οικογένεια στα αγγλικά, συμπλήρωνε το γελοίο του πράγματος.
Αλλά βέβαια το να αρθρογραφεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι απλό ζήτημα. Πόσο μάλλον σε μια εφημερίδα που είναι γνωστή για την προσήλωσή της στον ΣΥΡΙΖΑ και τη σκληρή κριτική στην κυβέρνηση. Μια τέτοια ενέργεια αποτελεί σίγουρα πολιτική πράξη και μάλιστα με πολλούς αποδέκτες.
Κατ’ αρχήν για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουμε λησμονήσει την άποψη του κ. Τσίπρα για το Συμβούλιο της Επικρατείας. Τότε που χαρακτήρισε «θεσμικά εμπόδια» την απόφαση του Συμβουλίου για τις άδειες των καναλιών. Μια απόφαση που δεν ήταν της αρεσκείας του και η οποία αφορούσε την ελευθερία στην ενημέρωση. Το ότι η τέως πρόεδρος του Συμβουλίου γράφει, σε αυτή την εφημερίδα, για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι στην «τυραννία της πλειοψηφίας» και στην «κρατική εξουσία» δεν είναι τυχαίο.
Όμως την ίδια στιγμή το άρθρο της Προέδρου ήταν χωρίς αμφιβολία ένα άνοιγμα στον κόσμο, τουλάχιστον, της εφημερίδας, κατά τεκμήριο δηλαδή σε σκληρούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλούς μια τέτοια κίνηση θα τους ξάφνιασε. Θα ξάφνιασε κατ’ αρχήν τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της ίδιας της προέδρου, ας τους ονομάσουμε τους «μεταρρυθμιστές». Πολίτες του μεσαίου χώρου, δηλαδή, οι οποίοι σε αυτές τις εκλογές ψήφισαν ΝΔ. Πρόκειται για την ιδεολογικά πιο συγκροτημένη πτέρυγα της πάλαι ποτέ «προοδευτικής παράταξης» που αντιπαλεύει τον ΣΥΡΙΖΑ και αποστρέφεται κάθε τι που εκπροσωπεί.
Σίγουρα θα ξάφνιασε και την κυβέρνηση η οποία, ιδίως τον τελευταίο καιρό, είχε επιδοθεί σε μια επίθεση διαρκείας κατά του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε ζητήματα ηθικής τάξεως. Πρόκειται για μια πολιτική που ουσιαστικά επιχειρεί να αναβιώσει την «υγειονομική ζώνη» γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αποτρέψει την διαρροή ψηφοφόρων εξαιτίας της αναπόφευκτης φθοράς της εξουσίας. Το ότι η Πρόεδρος, προσωπική επιλογή του κ. Μητσοτάκη, επιχειρεί έναν διάλογο με αυτό τον κόσμο αμβλύνει στην πράξη μια τέτοια επιλογή. Δεν είναι τυχαίο ότι το άρθρο της αγνοήθηκε επιδεικτικά από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, την ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Πώς το λένε; Ηχηρή σιωπή.
Θα ξάφνιασε όμως και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πρωτοστατεί τον τελευταίο καιρό σε μια ολομέτωπη και εφ’ όλης της ύλης επίθεση απέναντι στην κυβέρνηση και στο σύστημα της «διεφθαρμένης ελίτ». Το ότι η πρόεδρος επέλεξε λοιπόν αυτή τη στιγμή για να απευθυνθεί στο κοινό του έχει ιδιαίτερη σημασία. Σε μια περίοδο όπου η πόλωση χτυπά και πάλι κόκκινο, το άρθρο της προέδρου είναι ένα άπλωμα του χεριού. Η θεσμική εκπρόσωπος του συστήματος λέει στην αξιωματική αντιπολίτευση ότι είναι και αυτή μέρος του συστήματος. Μια υπενθύμιση ότι, ως χώρα, έχουμε μπροστά μας προκλήσεις που απαιτούν ομοψυχία. Δεν έχουμε τα περιθώρια να ξαναζήσουμε ούτε το 2008 ούτε την πόλωση της περιόδου 2010-2015.
Σε κανονικές συνθήκες αυτή την πρωτοβουλία θα την περιμέναμε από την κυβέρνηση. Αυτή έχει το πάνω χέρι, αυτή οφείλει να κάνει το πρώτο βήμα. Δυστυχώς έχουμε μπει σε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο, αντιπαραθέσεων, που κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Προϋποθέτει ένα περίσσευμα ανδρείας από τους επικεφαλής των κομμάτων που δεν υπάρχει. Η πρόεδρος έδειξε ότι το διαθέτει. Το μέλλον θα δείξει αν αποτελεί και το πρώτο δείγμα μιας προεδρίας πιο φειδωλής στα μεγάλα λόγια αλλά πιο αποτελεσματικής στην αναβάθμιση του πολιτικού μας συστήματος.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
