Οι εκλογές δεν είναι τηλεόραση

Θολούρα. Αυτή την αίσθηση αφήνουν τα πολυπληθή ψηφοδέλτια των τριπλών εκλογών, δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές. Πάρα πολλοί υποψήφιοι, συγγενείς πολιτικοί χώροι σε διαφορετικά ευρωψηφοδέλτια, αλλαγές των κανόνων στο παραπέντε, όπως η αύξηση του αριθμού των υποψηφίων στα ψηφοδέλτια των δημοτικών εκλογών. Υποθέτουμε ότι αυτή η απόφαση είχε στόχο να μειωθεί η αποχή από τις κάλπες, αφού φαίνεται πως οι περισσότεροι Έλληνες θα έχουν στενό γνωστό ή συγγενή υποψήφιο σε μία από τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη εκείνοι που νομίζουν ότι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της αποχής, ενδεικτικό εκτός άλλων και της αποστροφής του κόσμου στα πολιτικάντικα τεχνάσματα, με… επιπλέον τεχνάσματα. 

Αποτέλεσμα η δυσφορία μιας κατηγορίας ψηφοφόρων. Πολλοί «σωτήρες» και άλλα παρόμοια ειρωνικά διαβάζω σε φεϊσμπουκικά σχόλια. Ο κίνδυνος είναι για μια ακόμη φορά να χαθεί η ουσία πίσω από μια εικόνα, που ο καθείς ερμηνεύει με τα αρνητικά του βιώματα και τους εύκολους αφορισμούς με τους οποίους τον τροφοδότησε η τηλεόραση του λαϊκισμού επί μακρόν, τόσο στις εποχές της ευδαίμονος αφασίας, όσο και στις σημερινές της κρίσης.

Βαθύ το τραύμα επομένως στην αντίληψή μας για το τι είναι δημοκρατία, αφού η στρέβλωση των όρων της δημοκρατίας σε διαρκές «χάδι» προς συντεχνίες, μικροσυμφέροντα και μικροκαημούς δεν καλλιέργησε παρά τον εγωκεντρισμό, τον ατομικισμό, τη μισαλλοδοξία, τη δυσανεξία στο διαφορετικό, αλλά και τη δυσανεξία στο πολιτικό. Ας δούμε μόνο στο μιντιακό θέαμα πόσες κοινωνικές ομάδες είναι αποκλεισμένες, πόσο αναπαράγεται μια εικόνα Ελλάδας του ’50, αλλά αποστειρωμένη, που ασχολείται με το κουτσομπολιό της πολιτικής, ενώ ο κόσμος καλπάζει και η ιντερνετική επικοινωνία καλλιεργεί νέα δεδομένα και απαιτήσεις ειδικώς για τους νεότερους.

Το πρόβλημα είναι ότι μέσα σε αυτό το περιβάλλον δύο δυνάμεις διαρκώς αντιπαρατίθενται. Η μία αφορά την εικόνα ενός παρελθόντος που έχει γαντζωθεί με πείσμα στα ξέφτια του μοντέλου της ευδαίμονος αφασίας με τις πανηγυρτζίδικες εκδηλώσεις λατρείας σε αοιδούς και ποδοσφαιρικές ομάδες. Μοντέλο το οποίο επιστρατεύεται δυστυχώς και σε αυτές τις εκλογές, για να συνεγείρει στους πιο αφελείς συνειρμούς από τις «καλές εποχές». Ότι θα ξανάρθουν. Και θα ’ναι εξίσου γενναιόδωρες.

Η άλλη είναι η εικόνα σύγχρονου τόπου, σύγχρονης πρωτεύουσας για να επικεντρωθούμε στην Αθήνα, καθώς γίνεται και τόπος συμβολικός για ολόκληρη τη χώρα, η οποία συνειδητοποιεί σιγά-σιγά ότι κατάφερε να παραμείνει όρθια παρά τα αλλεπάλληλα πλήγματα. Και αυτό γιατί ως δήμαρχος ο Γιώργος Καμίνης έπραξε το χρέος του.

Ακόμη πιο καθαρά. Τι είναι παλαιοπολιτικό και χρεοκοπημένο; Ο πολιτικός λόγος που προσπαθεί να θολώσει την κρίση του ψηφοφόρου με επιχειρήματα του τύπου «ψήφισα με το πιστόλι στον κρόταφο» –Σπηλιωτόπουλος για την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας–, σαν να πήρε μέρος σε ριάλιτι και όχι σε σοβαρότατες διεργασίες του Κοινοβουλίου μιας χώρας σε μεγάλη κρίση και σαν να απευθύνεται σε τηλεθεατές οι οποίοι επιδίδονται σε ψυχαγωγικό televoting, γνωρίζοντας ότι αυτό δεν έχει την παραμικρή συνέπεια την επόμενη ημέρα στη ζωή τους. Η ψήφος στην κάλπη έχει.

Τι είναι σύγχρονο και ελπιδοφόρο; Ο λόγος και το έργο εκείνου που παραμένει υποδειγματικά προσηλωμένος στην τήρηση της συνταγματικής νομιμότητας, ενώ με πρόγραμμα και σύστημα διαμορφώνει τις συνθήκες να λειτουργεί η πόλη ειρηνικά και εύρυθμα (νομοσχέδιο για τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στο κέντρο των Αθηνών), κάνοντας το δήμο της πρωτεύουσας υπόδειγμα χρηστής διαχείρισης – χωρίς κανένα νέο δάνειο, με 60% μικρότερη κρατική επιχορήγηση μείωσε το χρέος του κατά 60 εκατομμύρια, πλήρωσε σε συντριπτικό ποσοστό προμηθευτές, ο δήμος ανέκτησε την αξιοπιστία του και με συστηματικό σχεδιασμό έφερε στην πόλη 120 εκατομμύρια από ευρωπαϊκούς πόρους.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά, ο Γιώργος Καμίνης δεν δίστασε ούτε λεπτό να πάρει αποφάσεις με μεγάλο επικοινωνιακό κόστος. Αυτό είχε η προσπάθεια να μειώσει τα έξοδα (από 17 σε 4 εκατ.), αλλά να κρατήσει σε λειτουργία το ραδιοσταθμό Αθήνα 9, 84, ώστε να μη χαθούν οριστικά πολύτιμες θέσεις εργασίας.

Κόστος είχε η επιβολή του αυτονόητου στα οργανωτικά του δήμου καταργώντας τις επιμέρους υπηρεσίες προμηθειών, που ευνοούσαν τη σπατάλη (και τις μίζες).

Επικοινωνιακό κόστος είχε ακόμη και η απόφασή του πέρυσι να βάλει λουκέτο σε όσους χώρους θεαμάτων δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις ασφαλείας του νόμου, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν εναντίον του συντεχνίες και κόμματα και να κάνουν δηλώσεις ότι σε εποχή κρίσης στερεί ψωμί σε φτωχούς εργαζόμενους. Είδαμε δυστυχώς, με την τραγωδία στον Δήμο Ελληνικού, τι σημαίνει δήμαρχος που χαϊδεύει μικροσυμφέροντα.

Για να μη λέμε αστειότητες, βρίσκεται πέραν της λογικής να καλεί αυτός ο τόπος επενδυτές από πλούσιες μουσουλμανικές χώρες και να μη διαθέτει καν τζαμί για να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι προσκαλεσμένοι. Συνεχιστής της μπαλτακείου αντίληψης περί «εποικοδομητικού φλερτ» με τους φασίστες, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος προφανώς ελπίζει ότι έτσι θα αναβαθμιστεί και στην κεντρική πολιτική σκηνή από την οποία πάντως έλαμψε διά της σιωπής και απραξίας του στα βουλευτικά έδρανα επί σειρά μηνών, μέχρι να «ερωτευτεί» τη δημαρχία των Αθηνών.

Αλλά ακόμη χειρότερα αυτού του είδους, η πολιτικάντικη ρητορεία κλείνει το μάτι στην Ελλάδα της κωλυσιεργίας και της γραφειοκρατείας, την Ελλάδα που δεν θέλει να αλλάξει τίποτε. Και πώς αλλάζει; Μόνο με πρόγραμμα και σχεδιασμό του μέλλοντος. Ένα μόνο παράδειγμα από τον Δήμο της Αθήνας, ο Κόμβος Καινοτομίας, που ξεκίνησε να λειτουργεί στην Τεχνόπολη, σε κτίριο πλήρως τεχνολογικά εξοπλισμένο, όπου θα μπορούν επιχειρήσεις καινοτομίας (ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή 300) να συναντούν και να συνεργάζονται με νέους επιστήμονες και πανεπιστημιακές σχολές, ώστε να βρίσκουν εφαρμογή στην παραγωγή οι ιδέες τους.

Ο τόπος σπαράζει ακόμη ανάμεσα στο παλιό, διεφθαρμένο, πελατειακό, φοβικό σύστημα, πάντα προεκλογικώς «χαϊδευτικό» για τους ψηφοφόρους, και ενός νέου τρόπου άσκησης πολιτικής, όπου δεν έχουν θέση ούτε οι μεγάλες υποσχέσεις, ούτε οι μαγικές λύσεις, αλλά επιμένει σε μεταρρυθμίσεις, σε σύγχρονα προγράμματα ανάπτυξης, με θέσεις εργασίας εδραιωμένες στις πραγματικές ανάγκες ενός σύγχρονου τόπου και όχι στις πελατειακές. Αυτή τη νοοτροπία εκφράζει ο Γιώργος Καμίνης.