Ο Ηλίας Ευθυμιόπουλος σχολιάζει το ζήτημα της απομάκρυνσης των ρυπογόνων βιομηχανιών από τη Δραπετσώνα
Παραφράζοντας το γνωστό ρητό, ταιριάζει να πούμε ότι όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, χαίρονται τα ποντίκια. Είναι φανερό, κι ας μη λέγεται δημοσίως, ότι η υπόθεση της Δραπετσώνας με τις μυρουδιές ξεκίνησε ξαφνικά και εν αιθρία γιατί το ζήτημα της ανάρμοστης συνύπαρξης βιομηχανίας και κατοικίας στην περιοχή έχει ηλικία τουλάχιστον ενός αιώνα. Όταν ο Μαρινάκης, που ελέγχει μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, αποφάσισε να το αναδείξει ως θέμα, για λόγους άγνωστους σ’ εμάς αλλά υπαγόμενους ασφαλώς στη σφαίρα του ανταγωνισμού μεταξύ δυο αιωνίων αντιπάλων, η οθόνη ξαναγέμισε με δράση και πολλή συγκίνηση. H Oil One, στο παραλιακό μέτωπο της Δραπετσώνας, είναι μονάδα ανακύκλωσης πετρελαιοειδών και βιομηχανικών ελαίων, συμφερόντων Μελισσανίδη, που είναι και πρόεδρος της ΑΕΚ, ενώ ο πρώτος του Ολυμπιακού. Σημειωτέον ότι ο Μαρινάκης είναι και ο μεγαλομέτοχος στον Δήμο Πειραιά, που μπορεί κι αυτό να έχει κάποια σχέση αφού οι αντιπαλότητες μεταξύ όμορων δήμων και κυρίως μεταξύ δημοτικών παραγόντων έχουν κι αυτές τη δική τους ιστορία. Φυσικά, το συγκρουσιακό δυναμικό πάει και πολύ μακρύτερα αφού και οι δυο δραστηριοποιούνται, ως εφοπλιστές, σε έναν όχι και τόσο εύοσμο κλάδο, αυτόν της εμπορίας πετρελαιοειδών, με καράβια που ενίοτε έχουν κατηγορηθεί ότι μεταφέρουν, εκτός από τα πετρέλαια, και άλλα πιο αθώα προϊόντα, όπως καντήλια και αγιαστούρες ο μεν, κουφέτα και μπομπονιέρες ο άλλος (περισσότερα στα διάφορα παραπολιτικά).
Στο παιχνίδι μπήκαν αμέσως οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις, ο Αλεξιάδης ζήτησε να παραιτηθεί ο υπουργός ΥΠΕΝ, ο Βαρουφάκης θυμήθηκε τον Μπιθικώτση (στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή) και οι αριστεροί πολεοδόμοι-αρχιτέκτονες άρχισαν πάλι τις θεωρίες με τις αναπλάσεις και τους χώρους πρασίνου. Τόσο πράσινο, από το Ελληνικό ως τον Ελαιώνα κι απ' το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα μέχρι το Φάληρο, δεν είχε ξαναπέσει ποτέ στην ιστορία της αστικής φιλολογίας. Το περίεργο είναι ότι τσίμπησε και η Περιφέρεια, που διά των εκπροσώπων της κατήγγειλε το διαρκές έγκλημα εναντίον των κατοίκων και μάλιστα με γλώσσα εντόνως λαϊκομετωπική: «Το Περιφερειακό Συμβούλιο καταδικάζει την απαράδεκτη ενέργεια της Oil One να καταθέσει αγωγή για δυσφήμηση... Είναι ενέργεια προκλητική που στόχο έχει να εκφοβίσει όλους εκείνους που αγωνίζονται για το διώξιμο των καζανιών του θανάτου (sic) ...και την απαλλοτρίωση του χώρου των Λιπασμάτων (;) για την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Δηλώνουμε ότι οι εκβιασμοί και οι απειλές δεν περνούν. Η δίκαιη πάλη του λαού και των εργαζομένων θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση». (Ερώτηση δική μου: Σε ποια χώρα ζούμε, ποιος Κουτσούμπας κυβερνά;). Στην ίδια γραμμή και ο Πατούλης, αν και πιο μετριοπαθής, λέγοντας πως δεν είναι σωστό να κλείνουν τα σχολεία εξαιτίας της ρύπανσης και πως τη λύση θα τη δώσει ο Δημόκριτος. Παρήγγειλε λοιπόν η Περιφέρεια στο ερευνητικό κέντρο να γνωματεύσει για τις οσμές έναντι 300.000+ ευρώ και ο Δημόκριτος απεφάνθη αυτό που του παρήγγειλαν: ότι δηλαδή οι εγκαταστάσεις του Μελισσανίδη είναι υπεύθυνες και παρέθεσαν και τα σχετικά διαγράμματα για να δείχνει το πόρισμα περισπούδαστο. Ενοχλητική λεπτομέρεια: είχε προηγηθεί αυτοψία των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος (Μεσογείων 119, υπεύθυνη κα Ελευθεριάδου) όπως και σχετικές μετρήσεις από το Μετσόβειο Πολυτεχνείο (καθηγητής Χριστοφόρου, Εργαστήριο Ηλεκτρονικών Αισθητηρίων κ.τ.λ.). Και οι δύο εκθέσεις ήταν αρνητικές ως προς την στοχοποίηση της Oil One ως μοναδικής υπεύθυνης και έτσι επιστρατεύθηκε ο Δημόκριτος. Μεταξύ των τριών, πιστεύω τις δυο πρώτες και όχι το ερευνητικό κέντρο με το πολύ αμαρτωλό παρελθόν. Θα θυμάμαι πάντα ότι όταν έσκασε το Τσερνομπίλ, ο Δημόκριτος ήταν εκείνος που στην πρώτη γραμμή μάς διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την υγεία. Μάλιστα, ο τότε πρόεδρος Παπαθανασόπουλος, βγήκε στην τηλεόραση τρώγοντας φράουλες για να πείσει όσους είχαν αμφιβολία. Αποτέλεσμα: εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα θυρεοειδισμού από Καίσιο σε βρέφη και παιδιά, και καρκίνοι –και στην Ελλάδα– και στο δικό μου το παιδί. Όταν οι κύριοι του Δημόκριτου ξαναδούν το video, και ανάλογα με τις δηλώσεις που θα κάνουν, ευχαρίστως να τα ξαναπούμε.
Υπάρχει βενζόλιο και μερκαπτάνες και άλλα εξωτικά φρούτα στον αέρα της Δραπετσώνας; Βεβαίως ναι. Το θέμα είναι σε τι ποσότητες και με ποια μέθοδο μπορεί κανείς να χαρτογραφήσει τη ρύπανση με τόσο μεγάλο πλήθος διάχυτων πηγών. Από την Ένωση Ελλήνων Χημικών πάντως διαβάζω ότι, ενώ στον ανοικτό αέρα ανιχνεύονται τιμές του καρκινογόνου βενζολίου της τάξεως των 80μg/d (συσσωρευτική τιμή στη διάρκεια της μέρας), στα πρατήρια βενζίνης (δεξαμενές, τροφοδοσία αυτοκινήτων) οι τιμές είναι διπλάσιες, ενώ με το κάπνισμα η τιμή εκτοξεύεται στα 1800μg/d! Οι όποιες διαρροές από την Oil One και οποιαδήποτε αντίστοιχη εγκατάσταση, είναι peanuts μπροστά σε αυτό που εισπνέουμε (και πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι) από τα βενζινάδικα ή απ' αυτό που εισπνέουν τα παιδιά με το παθητικό κάπνισμα. Να ένα πεδίο για ευγενείς αγώνες κύριοι της λαϊκιστικής δεξιο-αριστεράς.
Να μην κλείσουν λοιπόν ούτε τα σχολεία, ούτε τα εργοστάσια. Τα σχολεία να χωροθετούνται σε ασφαλή οικόπεδα (λαμβάνοντας υπόψη και τα δυσμενή σενάρια), οι δε βιομηχανίες να είναι σύννομες και να επενδύουν στις κατάλληλες τεχνολογίες. Ακόμα κι σε αυτές για την απομάκρυνση των οσμών. Όσο για τους ελέγχους, αυτοί θα πρέπει να γίνονται συστηματικά και όχι αποσπασματικά (τους θυμηθήκαμε δηλαδή επειδή έγινε φασαρία στα ΜΜΕ), σε βάθος χρόνου, με αέρα, χιόνι και βροχή, σε εργάσιμες και μη μέρες, από το έδαφος και απ' τον αέρα, και βεβαίως από δορυφόρους. Μπορούμε να έχουμε χάρτες με ημερήσιες τιμές, μπορούμε, με βάση τα μετεωρολογικά στοιχεία, να κάνουμε προβλέψεις για τα επεισόδια της ρύπανσης. Και στη Δραπετσώνα και στην Εκάλη. Δώστε μου, κύριε Πατούλη, τα λεφτά να σας το κάνω καλύτερα απ' τον Δημόκριτο.
Να φύγει η βιομηχανία από τη Δραπετσώνα; Να το αμέσως επόμενο ερώτημα για το οποίο ο λαϊκισμός της δεξιάς και της αριστεράς έχει άμεση απάντηση. Να θυμίσουμε όμως πριν ότι η βιομηχανία ήρθε πρώτη στην περιοχή, στις αρχές του 20ού αιώνα, και εξ αυτού ήρθαν και οι εργάτες για να 'ναι δίπλα στα εργοστάσια. Όσο πιο κοντά μπορούσαν. Κατόπιν ήρθαν τα κύματα των προσφύγων του '22 και οι πιο φτωχοί εγκαταστάθηκαν στην περιοχή επειδή βρήκαν ανοιχτό αδόμητο χώρο (βιομηχανικού περιβάλλοντος). Έστησαν σκηνές, αυθαίρετα, παραπήγματα, τεκέδες και μπουρδέλα (τα περίφημα Βούρλα της Δραπετσώνας). Έπειτα ήρθαν κι άλλοι. Όπως-όπως, της προσκολλήσεως. Φτιάχτηκαν και μπακάλικα, και (γραφικές) ταβερνούλες και βενζινάδικα, και βουλκανιζατέρ, και οδοντιατρεία, και γραφεία τελετών, και εργατικές πολυκατοικίες και πολιτιστικά κέντρα. Η αστική κουλτούρα άρχισε να παίρνει το πάνω χέρι επί της βιομηχανικής. Η βιομηχανία έτσι κι αλλιώς σταδιακά υποχωρούσε (βλ. Λιπάσματα). Από πόλος έλξης και εργασίας άρχισε να γίνεται ο ενοχλητικός γείτονας.
Μα πού θα δουλεύει όλος αυτός ο κόσμος; Στις υπηρεσίες είναι η απάντηση. Γιατί είναι κυριλάτες και δεν βρωμούν. Και ποιος θα τους πληρώνει; Μα, ασφαλώς οι Γερμανοί.
