Η κρίση του κορωνοϊού άφησε πίσω τον «αγιοποιημένο» λαό και έφερε στην επιφάνεια τον άνθρωπο.
Τι θα συνέβαινε αν η κρίση έβρισκε τον Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία; Είναι ένα ερώτημα που ποτέ δεν θα απαντηθεί. Το πιθανότερο βέβαια, είναι πως θα καταλήγαμε σε παρόμοια μέτρα. Μπορεί να καθυστερούσε αλλά κάποια στιγμή, θα καταλάβαινε την αναγκαιότητα της απόφασης. Το ζήτημα όμως είναι πόσο πολύτιμο χρόνο θα ξόδευε να υπολογίσει το πολιτικό κόστος για την εφαρμογή τους.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία βασική ιδεολογική δέσμευση στο «μανιφέστο» του: Να μην στενοχωρεί τον λαό. Και ταυτόχρονα διέθετε, ένα πρωτογενές ένστικτο πολιτικής αυτοπροστασίας, εν ονόματι πάντα του λαού.
Πράγματι, ο λαός είναι υπέροχος και κυρίαρχος του συντάγματος. Πιο πολύ όμως, αποδίδει ως μέγεθος σε μια συναυλία, στο γήπεδο, σε εκδηλώσεις, στις πολιτιστικές του εκφάνσεις, ενίοτε και στις επαναστάσεις. Όταν όμως μία δημοκρατία πρέπει να λειτουργήσει ή όταν δοκιμάζεται από κρίσεις, πρωταγωνιστής αναδεικνύεται ο πολίτης, ως σημείο αναφοράς θεσμών συστημάτων, αποφάσεων και κανόνων.
Η πρωτόγνωρη κρίση άφησε πίσω τον «αγιοποιημένο» λαό και έφερε στην επιφάνεια τον άνθρωπο. Τον διαχειριστή, τον επιστήμονα, τον γιατρό, τον νοσηλευτή, τον άρρωστο σε κάποια ΜΕΘ… Και κάπως έτσι καταλάβαμε πως όταν ένας νοσεί, χρειάζεται άλλος ένας για να τον σώσει. Κάποιος να του δώσει το φάρμακο, κάποιος να ψάξει το εμβόλιο, κάποιος να αποφασίσει για την προστασία της κοινότητας στην οποία ανήκει.
Όταν σοβάρεψαν τα πράγματα, αναζητήσαμε τους ανθρώπους. Την αξία τους, την ικανότητα, την πυγμή τους, την διάνοια, την ατομική τους ευθύνη. Αυτούς που θα μπορούσαν να σχεδιάσουν τη λύση κι αυτούς που θα πείθονταν να την ακολουθήσουν. Ως πολίτες μιας «δημοκρατίας της πειθούς», όπου το άτομο κατανοεί, αποδέχεται και συμμετέχει σ΄αυτό που ορίζει ο νόμος. Όχι για να ικανοποιήσει την όποια ιδιοτέλεια αλλά για να προστατεύσει την ίδια του τη ζωή.
Στα δύσκολα πάντα ανακαλύπτουμε τον άνθρωπο. Στους πολέμους, στις κρίσεις, στις πανδημίες. Κι όταν εκείνος γράψει την Ιστορία, μετά την αφηγούμαστε στο όνομα κάποιου λαού… Μιας ακαθόριστης συλλογικότητας που της προσδίδουμε όποιο νόημα βολεύει τις επιδιώξεις της εξουσίας.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν, οι άνθρωποι πονάνε, οι άνθρωποι επαναστατούν, δημιουργούν και ελπίζουν για την επόμενη μέρα. Oι άνθρωποι πασχίζουν για τη ζωή τους και για την δημοκρατία τους. Όχι τόσο ο λαός!
Κι αν παρεξηγηθούν για την «δυσφήμιση του λαού» κάποιοι, σύντροφοι, σεσημασμένοι μεταπράτες του «λαϊκού ιδεώδους», να τους θυμίσω τις γραμμές ενός πραγματικά γενναίου της Αριστεράς, του Χρόνη Μίσσιου:
Και την ιστορία την πουτάνα έτσι τη γράφουνε, και οι αστοί και οι κομμουνιστές: οριζόντια, ισόπεδη. Μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες, κανένας απ΄αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ να νιώσει την ένταση, το πάθος, την κορύφωση και την πτώση κόσμων ολόκληρων σε ένα μονάχα 24ωρο από τη ζωή του επαναστάτη. Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία… Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο – Στέφανο… τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια»…
