Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, γίνεται ολοένα και φανερότερο. Όπως πάντα, κάθε που νοιώθουμε ότι η απόγνωση άνοιξε λαγούμι, αφυπνίζονται οι εθνικοί ποιητές και μασώντας τη δάφνη τους λένε λόγια μετρημένα και αποκαλυπτικά. Αυτοί που πρώτοι βλέπουν το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει και μας το σφυράνε με παρεμβάσεις υψηλής ηθικής και αισθητικής τάξης, ενώ εμείς αργούμε να συλλάβουμε το υπονοούμενο.
Τις προάλλες μίλησε ο Διονύσης Σαββόπουλος, που πέντε δεκαετίες τώρα έχει σφηνώσει εντός της εθνικής ψυχής μας την τρομερή του τη λαλιά. Και είπε τα ξεχασμένα αυτονόητα. Εξήγησε ότι ο Τσιτσάνης και ο Χατζιδάκις επέτυχαν στο πεδίο τους τη σύνθεση Δύσης και Ανατολής. «Η μουσική το έχει κάνει, πρέπει να το κάνει και η πολιτική. Η εποχή μας χρειάζεται περισσότερο συνθέτες, παρά καθοδηγητές». Είπε, επίσης, ότι αυτό που ζούμε και μας πονάει ήταν μια στραβωμάρα, που πρέπει να τη διορθώσουμε. «Έχει μια αποστολή ο πόνος, να σε κάνει να καταλάβεις τι συμβαίνει. Εμείς δεν έχουμε καταλάβει».
Είπε ακόμα, με τον δικό του τρόπο, πόσο κακό πράμα είναι ο επικοινωνισμός, όταν καβαλάει τη δημιουργία. Ναι, καλό είναι να σκέφτεσαι την επικοινωνία, να υπολογίζεις τη ζημιά που μπορεί να σου κάνει το να πεις όσα σκληρά πράματα πιστεύεις ότι πρέπει να πεις και ας κακοφανούν σε πολλούς. Πολλές φορές το πλήρωσε κι ίδιος αυτό (θυμάστε, «50 χρόνια Σαββόπουλος»). Είναι γνωστό, πόσο «ξύλο» έφαγε από τους μουστερήδες που τσουρούφλισαν οι αλήθειες του.
«Και όλο έλεγα την επόμενη φορά να προσέξω, αλλά πάντα την κρίσιμη στιγμή το ξέχναγα. Ίσως είναι η μοίρα του τροβαδούρου έτσι. Αν πρέπει να πεις κάτι ακραίο, για τη ζωντάνια της δημιουργικότητός σου, εγώ πιστεύω, ναι, πρέπει να ξεχάσεις την επικοινωνία». Ας φανταστούμε όλοι, πόσο υγιέστερη θα ήταν η δημόσια σφαίρα μας, αν αυτό τον προβληματισμό τον αντιμετώπιζαν έτσι και οι πολιτικοί μας τροβαδούροι.
Δεν αναφέρθηκε στις λεπτομέρειες της τρέχουσας επικαιρότητας ο Γκαγκαντίν Σαββόπουλος. Ούτε είπε ονόματα και διευθύνσεις. Εμείς εδώ, όμως, βάζουμε το υποκειμενικό μας φίλτρο και προσπαθούμε να πάμε πιο πέρα το σκεπτικό του. Γιατί νομίζουμε ότι και τα τρία προαναφερθέντα αποφθέγματα εφάπτονται με το εθνικό ζήτημα της ανασυγκρότησης, και αποτελούν οιονεί οδηγίες προς ναυτιλλομένους.
Επειδή το μεγάλο θέμα των ημερών και όχι αδίκως είναι Το Ποτάμι, βουτάμε απ’ ευθείας στο ζουμί. Στα περί σύνθεσης Δύσης και Ανατολής, αφού ήδη ψάχνει και τη σύνθεση Δεξιάς και Αριστεράς, είναι μέσα. Και στα περί του πόνου, που λειτουργεί ως προειδοποίηση για αλλαγή πορείας, Το Ποτάμι φαίνεται να το έχει πάρει το μήνυμα. Μένει να δούμε, αν έχει ξεκάθαρο και ότι ο πολύς επικοινωνισμός είναι βλαβερός, τόσο για το υποκείμενο, όσο και για το αντικείμενό του.
Είπαμε αρκετά και εν θερμώ στο «Αλλαγή ατζέντας, αλλαγή πορείας», τώρα προχωρούμε σε εξειδικεύσεις. Συνεχίζουν διάφοροι χωρίς χιούμορ να χύνουν δηλητήριο, φουντώνοντας τελικά τον μύθο Του Ποταμιού. Δεν νογάνε, πόσο αστείο είναι να λέγεται «συστημικός» ο Σταύρος Θεοδωράκης, από την «Αριστερά» που είναι ΤΟ Σύστημα. Εθελοτυφλούν, αγνοώντας τη σφοδρότητα της επίθεσης που του κάνει ο Σταύρος Ψυχάρης («Παγώνια, πάπιες και κόρακες») και η εφημερίδα του («Μια αλλιώτικη συζήτηση…», κα). Αμαρτία.
Το πρόβλημα είναι να δοκιμαστεί Το Ποτάμι και να κριθεί αν πράγματι θα κάνει αυτά που λέει. Είπε ο Σ.Θ. «πολιτική χωρίς πολιτικούς», αλλά πρόσεξε ότι αυτό πρόλαβαν και το είπαν άλλοι πιονέροι και έφαγαν ξύλο. Είπε «με πολιτικούς χωρίς παρελθόν», αλλά κατάλαβε ότι αυτό έλεγε πριν 40 χρόνια και ο Άκης και είδαμε τα χαΐρια του αλυσιτελούς συνθήματος. Έτσι λέει τώρα «πολιτική για όλους», κάτι που μένει εμπράκτως να δειχθεί.
Τον λένε απολιτίκ. Είναι; Απολιτίκ είναι μάλλον η «πολιτική» πιπερολογία της «Αριστεράς» γύρω από το μήνυμα περί «προοδευτικής κατεύθυνσης», το οποίο μας εξασφάλισε μακροχρόνιο βαθύ κάθισμα. Αφού το χρησιμοποίησε ως κράχτη μαζί με κάθε άλλη μορφή (κυβερνώσας και μη) Δεξιάς για να επιβάλουν τις αντικοινωνικές πελατειακές πολιτικές που διέλυσαν τον τόπο. Και να εισπράξουν το μέρισμα του μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε.
Ναι, ναι, ξέρουμε, δεν διόριζαν με τη σέσουλα στις ΔΕΚΟ οι πωλούντες τοις μετρητοίς αναίσχυντοι «αριστεροί» συνδικαλιστές. Απολιτίκ εξακολουθεί να είναι η «Αριστερά», που εγκαλεί όσους πάνε τολμηρά να υπερβούν τα αδιέξοδα αυτής της χρεωκοπίας. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Και πάλι θα επανερχόμαστε όσο η ποικιλώνυμη «Αριστερά», δομικός παίκτης ΤΟΥ Συστήματος, κάνει τον γερμανό και διαπορεί με τα χάλια που τάχα «δημιούργησαν μόνο οι άλλοι που κυβερνούσαν».
Σήμερα δε, αυτός ο απολιτίκ παράγοντας είναι βασιλικότερος του βασιλέως παλαιοδικομματισμού στο κορυφαίο πρόβλημα της πάση θυσία συντήρησης του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους. Αυτή η «Αριστερά» είναι η κύρια επισπεύδουσα αντιδραστική δύναμη, στην αγκάλη της οποίας κουρνιάζει για ασφάλεια κάθε πικραμένος πελάτης που ανησυχεί για τα αντικοινωνικά κεκτημένα του. Αυτός ο πελάτης τής δίνει την παραπλανητική επικοινωνισμένη αυτοπεποίθηση ότι αύριο θα κυβερνήσει (κάποιος πρέπει να της μιλήσει για το Ρεξόνα), ενώ κάτι τέτοιο δεν φαίνεται και τόσο πιθανό.
Άλλωστε, δεν υπάρχει τίποτε πιο απολιτίκ από το φαιδρό ψευδοδίλημμα «μνήμονες – αμνήμονες». Και ακόμα χειρότερα, το (μελάνι της σουπιάς) «αριστερό» mainstream δίλημμα «συστημικοί – αντισυστημικοί». Ενώ δεν υπάρχει τίποτε πιο βαθειά πολιτικό από το κεντρικό πραγματικό μας δίλημμα «ναι ή όχι στις μεταρρυθμίσεις;». Αυτό το κορυφαίο δίλημμα, που είναι όρος επιβίωσης του έθνους και που τόσο δόλια η «Αριστερά» αποφεύγει να αγγίξει και σχετλιαστικά το ονομάζει απολιτίκ. Πλέον κάνει μπαμ, ποιος είναι ο απολιτίκ. Ο Θεοδωράκης ή η «Αριστερά»; Το μόνο πάγιο κρίσιμο ζήτημα είναι αν Το Ποτάμι θα καταφέρει να επιβεβαιώσει στην πράξη τη φλογισμένη μεταρρυθμιστική του ορμή…
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν δηλώνει μεγαλοφυής, ούτε έχει τις φοβερές ακαδημαϊκές περγαμηνές. Προσφέρει, όμως, ένα μοναδικό για την περίσταση ανταγωνιστικό πακέτο. Έχει το εξαιρετικό χάρισμα του κοινού νου, με πάντα καθαρό μυαλό. Έχει αδιαφιλονίκητη εντιμότητα. Είναι απλός, κουλ, προσηνής, λαϊκός, δημιουργεί εμπιστοσύνη. Όπως διέτρεξε τη ζωή του επιτυχώς μέσα από ποικίλες συμπληγάδες, έχει κερδίσει μια ηγετική ακτινοβολία. Και τέλος, όπως (και ομολόγησε προχτές στα Χανιά) πολλοί γνωρίζουν, έχει και την σχετική κουζουλάδα. Ελπίζουμε αρκετή (και αυτό μένει προς απόδειξη), ώστε να μπορέσει να κάνει αυτό που δεν μπορούνε οι άλλοι. Να αγνοήσει το πολιτικό κόστος, τη μάστιγα που κάνει νάνους όλους τους θεριακλήδες ηγέτες του καθ’ ημάς ισλάμ.
Επειδή οι «γνωστικοί και μετρημένοι» (μοιραίοι μέχρι τούδε) δεν μπόρεσαν να πετύχουν κάτι τέτοιο, έχει μεγάλη αξία. Αυτό που έχουμε ξαναπεί, ότι είμαστε γορδίως δεσμευμένοι σε αδιέξοδο τούννελ, απαιτεί ηγέτες με ειδικά προσόντα. Να κάνουν το μεγάλο Αλεξάνδρειο διάβημα του Γόρδιου Δεσμού. Εν τάξει, δεν είναι και Μεγαλέξανδρος ο Σταύρος, σίγουρα όμως δεν είναι λίγος για τη δουλειά. Με την επαρκή ηγετική ενέργεια και την καλοσταθμισμένη αποφασιστική κουζουλάδα του, κάτι τέτοιοι γόρδιοι δεσμοί άνετα συντρίβονται.
Και τι; Είναι τόσο απλά τα πράματα, λοιπόν; Βρέθηκε η πανάκεια «Σταύρος» για όλα τα προβλήματα του Έθνους; Όχι. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσβατος. Και το ταξίδι δεν εξασφαλίζει πρόσβαση στον προορισμό της ανασυγκροτημένης Ελλάδας. Οι κίνδυνοι και οι Σειρήνες στην Οδύσσεια που ξεκινάει ο Σταύρος, θα περισσεύουν σε κάθε βήμα του. Πάντα και απολύτως προβλεπτά, έτσι συμβαίνει στην Ιστορία του Ανθρώπινου Πολιτισμού, πόσω μάλλον στην χρεωκοπημένη μπαλκάνια κοινωνία μας.
Να το κάνουμε λιανό. Ο Σταύρος αδιαλείπτως θα βρίσκεται στον κίνδυνο να μεθύσει από την αγάπη του κόσμου και να ξεφύγει με έπαρση από την προχαραγμένη πορεία προς την Εδέμ της εθνικής ανασυγκρότησης. Αν καταφέρει να το κατανοήσει και να το κάνει φυλαχτό, ίσως αυτό να του γίνει χρήσιμο για μια μακρά και όχι περιστασιακή πορεία στην δημόσια ζωή μας. Κάθε νοήμων ηγέτης οφείλει να μην ξεχνάει πόσο εύκολα οι Σειρήνες σε παρασέρνουν στα κατσάβραχα. Λίγοι σπουδαίοι καταφέρνουν να μην την ψωνίσουν και να μείνουν στην Ιστορία ως λυσιτελείς περιπτώσεις. Και ο Σταύρος ας θυμάται, λοιπόν, ότι πάντα οι Μεγαλέξανδροι κάποτε φτάνουν στα Σούσα, όπου η χλίδα, οι κόλακες και το ραχάτι εύκολα πριονίζουν και εξαφανίζουν το κάδρο με το μεγάλο όραμα.
Δεν είναι όμως μόνο υποκειμενικό το πρόβλημα. Στην τσιφτετελληνική αντικειμενική πραγματικότητα του πλειοψηφικού Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους δεν υπάρχει κανένα πολυπληθές κοινό που να θέλει να μεταρρυθμιστεί. Οπότε σύντομα θα πλακώσουν ορδές ξελιγωμένων πελατών, που θα φωνάζουν «Μαζί σου Σταύρο, να σβήσουμε το μαύρο» και θα πάρουν θέσεις για κάποιο νέο πλιάτσικο, τις οποίες ο Θεοδωράκης και οι μεταρρυθμιστές φίλοι του δεν θα μπορούν εύκολα να ελέγξουν. Αυτό είναι ένα ζήτημα για περίσκεψη και σχεδιασμένη εγρήγορση.
Εδώ υπεισέρχεται και ένας σοβαρός τρίτος επικίνδυνος παράγοντας (προσώρας συμπαθητικός), ο ερασιτεχνισμός. Αυτός αρχικά μόνο θεωρείται στρατηγικό πλεονέκτημα, αφού χαΐρι και προκοπή δεν είδαμε από τους επαγγελματίες, όθεν και η παγίδα περί πολιτικής χωρίς πολιτικούς. Λέει το ρεπορτάζ «Δεν είμαστε κόμμα, είμαστε πείραμα». Αυτές οι χύμα θολούρες σύντομα πρέπει να τελειώσουν, γιατί θα εγείρουν συζητήσεις του τύπου «δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής». Να είμαστε σοβαροί, όσο και ανατρεπτικοί.
Το «Κόμμα Νέου Τύπου», ως λογική αντιμετώπισης του προβλήματος της πολιτικής οργάνωσης και διοίκησης, ένα αιώνα μετά τον Λένιν, η Πολιτική Φιλοσοφία δεν έχει καταφέρει να το υπερβεί. Και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι αξεπέραστος ως πολιτικό λογισμικό. Αλλά, από την άλλη, ούτε η αντιπροσωπευτικότητα της δημοκρατίας έχει κλονιστεί από τα μοδάτα αβανταδόρικα αμεσοδημοκρατικά θέλγητρα. Όποιος διαφωνεί, ας ανοίξει σχετική κουβέντα.
Σύντομα, εάν και εφόσον κληθεί να διοικήσει και να παίρνει υλοποιητέες αποφάσεις, Το Ποτάμι θα χρειαστεί αυτά να τα έχει απολύτως ξεκαθαρισμένα. Κατά μείζονα λόγο τώρα, που βρισκόμαστε σε κατάσταση χρεωκοπίας, όπου δυστυχώς δεν χωρούν τα «ίσως», παρά μόνο (με ρίσκο) τα «ασφαλώς». Αυτά, κάποια διαδικασία δημοκρατικού συγκεντρωτισμού θα πρέπει να τα προκρίνει, αλλιώς θα είναι απερίφραστα αντιδημοκρατικά (να κι άλλη μια κουβέντα για να ανοίξει).
Θα χρειαστεί να ενηλικιωθεί γρήγορα Το Ποτάμι κατά τούτα, αλλιώς η ζωή θα του καθηλώσει βίαια τη φιλοδοξία. Και να ετοιμάζεται σύντομα, διότι πιθανότατα θα πάρει την Pole position, που λέγαμε προχτές, στις ευρωεκλογές. Οπότε θα κληθεί να ηγεμονεύσει, ως βασικός πόλος του Ενιαίου ΚΑ Αστερισμού, στις εξελίξεις προς τις εθνικές εκλογές και από κει προς πεδίον δόξης λαμπρόν. Να τα λέμε κι αυτά. Είν’ η ώρα των σοβαρών τρελών.
17°
