Η οπαδοποίηση της πολιτικής ζωής

Προς τα τέλη της περασμένης εβδομάδας ζήσαμε, ενδεχομένως χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, την απόλυτη παράνοια του νεοελληνικού πολιτικού συστήματος, όπου την ώρα που οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις τέσταραν και αξιολογούσαν τις αντιδράσεις της ελληνικής αμυντικής μηχανής, στη Βουλή ψήφιζαν οι βουλευτές περί της τροπολογίας για τις ποινές στο ποδόσφαιρο. Ήταν προφανές πως η κυβέρνηση δεν κινδύνεψε ούτε από την προβληματική διαχείριση του Μεταναστευτικού, όπως θα ανέμενε κάποιος, ούτε από τις κινήσεις της στα ελληνοτουρκικά. Η κυβέρνηση κινητοποιήθηκε, και μάλιστα εσπευσμένως, όταν αντελήφθη πως η εγκληματική ανικανότητα ενός στελέχους της έθεσε τη χώρα σε τροχιά σύγκρουσης των ολιγαρχών οι οποίοι ελέω συστήματος ελέγχουν βασικούς τομείς της οικονομίας, πολλά ΜΜΕ, το ποδόσφαιρο, ενδεχομένως και τμήμα του μηχανισμού απονομής της Δικαιοσύνης, όπως καταγγέλλεται αλλά ποτέ δεν ερευνάται αποτελεσματικά και σε βάθος.

Είναι φανερό πως ο πρωθυπουργός ενήργησε πυροσβεστικά προκειμένου να αποτρέψει σοβαρότερες βλάβες στο σύστημα διακυβέρνησης. Είναι επίσης φανερό πως οι ολιγάρχες που κινούνται στη σκιά του θεσμικού υποκόσμου επιλέγουν τις εμπρηστικές παρεμβάσεις παρά τις ασκήσεις πολιτικής πυρόσβεσης ενός προβληματισμένου, αν όχι ανήμπορου Μαξίμου, μπροστά στο απίστευτο ταλέντο ενός πολιτικά «πυρομανούς» Λευτέρη Αυγενάκη. Τελικά η τροπολογία δεν λειτούργησε κατευναστικά διότι τα αντίπαλα στρατόπεδα επέλεξαν εξ αρχής τις πολεμικές ιαχές. Άλλωστε οι μηχανισμοί αυτοί γνωρίζουν πως για να επιβάλεις μέτρα και στρατηγικές που παραπέμπουν στη λογική του Θατσερισμού, πρέπει οι πολιτικοί διαχειριστές να διαθέτουν στοιχεία που παραπέμπουν στη Μάργκαρετ Θάτσερ, αν ευελπιστούν να τη μιμηθούν. Έτσι δεν φοβούνται ούτε και πτοούνται. Θα διεκδικήσουν ως ολιγάρχες όλο και περισσότερο μερίδιο ελέγχου σε τομείς που τους ενδιαφέρουν. Για να το πετύχουν, θέτουν σε ιδιότυπη ομηρία μεγάλα σύνολα της ελληνικής κοινωνίας που λειτουργούν ταυτόχρονα ως δεξαμενές ψηφοφόρων και ως οπαδικοί στρατοί. Το πολιτικό σύστημα υποκλίνεται και επιχειρεί να διαδραματίσει ρόλο τροχονόμου. Για να διασφαλίζεται μία εύρυθμη «κυκλοφορία συμφερόντων». Ούτε αυτό δεν καταφέρνει ωστόσο. Διότι χρειάζεται ταλέντο και ικανότητες για να διασφαλιστεί ένα πλαίσιο αγαστής συμβίωσης της κάθε έκφρασης και του κάθε συμφέροντος του θεσμικού υποκόσμου.

Έτσι φθάσαμε στον ευτελισμό της Πολιτικής, όταν η Βουλή σύρθηκε να διαχειριστεί μία έκτακτη κατάσταση η οποία δεν αφορούσε κάποιο τουρκικό ερευνητικό σκάφος που επιχειρεί νοτίως του Καστελόριζου ή ανοιχτά της Καρπάθου. Αλίμονο. Η Βουλή κλήθηκε να συζητήσει για τη ρύθμιση των ορίων μεταξύ των ΑΟΖ των ολιγαρχών και των συμφερόντων τους εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το ομολόγησε. «Μιλάμε για επιχειρηματική αντιπαλότητα, για βεντέτα αντίπαλων στρατοπέδων» είπε οριοθετώντας πολιτικά την παρέμβασή του με την επιπρόσθετη φράση «το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για την Ελλάδα». Προφανώς, λοιπόν, το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί πρώτη προτεραιότητα αλλά οι διαχειριστές του, παράγοντες, ιδιοκτήτες, επιχειρηματικοί μηχανισμοί αντιμετωπίζονται ως πρώτη προτεραιότητα από το πολιτικό σύστημα το οποίο διαφωνεί μόνο ως προς τις τακτικές που υιοθετούνται για την τροχονόμηση των συμφερόντων.

Σήμερα το ερευνητικό σκάφος πόντισε κάτι καλώδια, αύριο θα ρίξει άγκυρα σε κάποιο «ευαίσθητο σημείο», μεθαύριο θα το συνοδεύουν δύο φρεγάτες...μέχρι να αναγκαστεί η Αθήνα να αποδεχθεί αλλαγή Status Quo στο Αιγαίο

Την Παρασκευή που μας πέρασε, το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis (φέρει το όνομα του αδελφού του Μπαρμπαρόσα από τη Λέσβο) άρχισε να κόβει βόλτες κάπου μεταξύ Καστελόριζου και Κρήτης, εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας αλλά με δυσμενείς καιρικές συνθήκες, οπότε το όλο εγχείρημα ήταν νεφελώδες. «Τεστάρουν τα αντανακλαστικά μας» είπε ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος στον πρωθυπουργό. Ο Ερντογάν έβαλε μπροστά την προγραμματισμένη στρατηγική του. Σήμερα το ερευνητικό σκάφος πόντισε κάτι καλώδια, αύριο θα ρίξει άγκυρα σε κάποιο «ευαίσθητο σημείο», μεθαύριο θα το συνοδεύουν και δύο φρεγάτες και θα πάει λέγοντας μέχρι να αναγκαστεί η Αθήνα να αποδεχθεί την αλλαγή του status qvo στο Αιγαίο, όπως αυτό ίσχυε μέχρι σήμερα. Η αποδοχή θα είναι θεσμική και καλύπτεται από μια απόφαση κάποιου διεθνούς δικαστηρίου. Έτσι θα «φινλανδοποιηθεί» το αρχιπέλαγος και θα διευθετηθεί η ενεργειακή παρουσία της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Αυτή η κουβέντα ούτε έγινε ούτε αναμένεται να γίνει στο Κοινοβούλιο έτσι έστω και κεκλεισμένων των θυρών, αν το επιθυμούν κάποιοι, προκειμένου να ξεκαθαριστεί το πώς θα κινηθεί εφεξής η χώρα. Δεν είναι δυνατόν να καταναλώνεται πολιτικό κεφάλαιο και ενέργεια για τη διευθέτηση των συνοριακών γραμμών μεταξύ των συμφερόντων των ολιγαρχών και να μην καταναλώνεται ούτε ένα γραμμάριο συλλογικής σκέψης για το πώς στο επόμενο δίμηνο θα διαχειριστούν οι κυβερνήτες την πορεία της χώρας προς μια νέα συνθήκη συμβίωσης. Διότι περί αυτού πρόκειται.

Προκειμένου να αντιληφθούν οι αναγνώστες περί τίνος ομιλούμε, αρκεί να επισημανθεί πως η Αθήνα δεν κατάφερε να επιλύσει το πρόβλημα της ΑΟΖ με τη φίλη, εταίρο, σύμμαχο και γείτονα Ιταλία. Η διπλωματική αποστολή που επισκέφθηκε τη Ρώμη στις 30 Δεκεμβρίου του 2019, προ μηνός δηλαδή, γύρισε άπρακτη διότι οι Ιταλοί έχουν και νέες απαιτήσεις. Αντιλαμβάνεται και ο αφελέστερος των παρατηρητών πως το ζήτημα ΑΟΖ - Ενέργεια είναι τόσο σύνθετο που και μεταξύ συνεταίρων στην Ευρωζώνη δεν επιλύεται εύκολα. Φανταστείτε την πολυπλοκότητα με την Τουρκία, την Αίγυπτο ή την «πεπειραμένη» Λιβύη.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων αναμένεται να εκτυλιχθεί στις οθόνες των ελληνικών ραντάρ η συνέχεια σε επεισόδια της τουρκικής στρατηγικής έντασης στο Νότιο Αιγαίο. Θα είναι μία άσκηση για πολύ γερά νεύρα. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν όσοι, Έλληνες ή ξένοι, διπλωμάτες παρακολουθούν τις εξελίξεις. Δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση δεν χωρούν εκ των υστέρων «πυροσβεστικές κινήσεις», ούτε θα συγχωρεθούν λάθη λόγω «απειρίας». Ούτε χωρούν στην εξίσωση μαθητευόμενοι μάγοι ή επαγγελματίες πατριδολάγνοι. Διότι κάποιοι επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν στο διαχειριστικό μοντέλο των ελληνοτουρκικών εκκρεμοτήτων τα ΜΜΕ τα οποία σε σημαντικό ποσοστό εξαρτώνται από εκείνους που διατηρούν την επιχειρηματική βεντέτα, όπως κατήγγειλε ο πρωθυπουργός. Ας μην αναλάβει, λοιπόν, η κερκίδα και τη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων.