Η Αγγελική Σπανού γράφει για την εξίσωση των πτυχίων κολεγίων-ΑΕΙ.
Δεν καταργήθηκε το άρθρο 16 του Συντάγματος για να μην ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια, στα οποία θα υπήρχε δημόσιος έλεγχος, για να πάμε άτακτα στην εξίσωση κολεγίων και δημόσιων πανεπιστημίων με όρους ζούγκλας (το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό).
Έχει μεγάλη σημασία η υπερψήφιση της διάταξης σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας με την οποία επιτρέπεται σε πτυχιούχους παιδαγωγικών σχολών από ιδιωτικά κολέγια που λειτουργούν στην Ελλάδα ως παραρτήματα ξένων ΑΕΙ να διεκδικήσουν θέση στη δημόσια εκπαίδευση.
(Με την ευκαιρία: Η προκήρυξη για 5.000 διορισμούς εκπαιδευτικών βασίζεται σε κάποια μελέτη για τα κενά, τις ειδικότητες που λείπουν κοκ ή έτσι φτιάχτηκε μετά από αλισβερίσι με τα συνδικάτα, όπως παλιά;)
Με βάση την υπερψήφιση της συγκεκριμένης διάταξης, στο μέλλον, με μια απλή υπουργική απόφαση, ο ψυχολόγος που αποφοιτά από το κολέγιο θα έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τον πτυχιούχο του ΕΚΠΑ ή του Παντείου και το ίδιο θα συμβεί με τον οικονομολόγο, τον ειδικευμένο στα ναυτιλιακά, στο μάρκετινγκ κοκ, ενώ ένας καθηγητής κολεγίου θα μπορεί να γίνει αργότερα πανεπιστημιακός.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο πίνακας με την παγκόσμια κατάταξη δείχνει ότι το πιο χαμηλόβαθμο δημόσιο πανεπιστήμιο βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση από το πιο υψηλόβαθμο κολέγιο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Είναι κοινοτική επιταγή η ισοδυναμία πτυχίων κολεγίων-ΑΕΙ. Και είναι λογικό γιατί το κολέγιο είναι ελληνική πατέντα, στις άλλες χώρες της ΕΕ ή υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια ή δεν υπάρχουν, αλλά πάντως δεν υπάρχουν κολέγια όπως τα ορίζουμε στη χώρα μας. Εδώ δεν αναθεωρούμε τη συνταγματική διάταξη για να μην ιδιωτικοποιηθεί η παιδεία και στο μεταξύ πλήθος κολεγίων λειτουργούν χωρίς έλεγχο.
Είχε κάνει μια προσπάθεια η Άννα Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας να επιβάλει έλεγχο μέσω μίας αξιόπιστης αρχής αλλά με την αλλαγή κυβέρνησης άρχισε το ξήλωμα μέχρι τελικής εξαφάνισης της. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα δεν ξέρουμε -θεσμικά- ποια κολέγια πληρούν τις προδιαγραφές των ξένων πανεπιστημίων με τα οποία είναι συνδεδεμένα, ποια τις πληρούσαν στην αρχή και μετά τις εγκατέλειψαν, ποια ψευδώς αναφέρονται σε ξένα πανεπιστήμια κοκ.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει πολλές πληγές και ένα πολύ δυνατό σημείο: Ότι δεν μπορεί κανείς να μπει ή να βγει χάρη σε κάποιο μέσο ή σε λεφτά. Όλοι είναι ίσοι, έχουν τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες ευκαιρίες, και θα αντιμετωπίσουν τη σκληρότητα των ανισοτήτων ενδεχομένως αργότερα, στην αγορά εργασίας.
Οι πιέσεις από την ΕΕ για πλήρη εξίσωση των κολεγίων με τα ΑΕΙ θα επιτείνονται όσο περνά ο καιρός. Είναι μεγάλη συζήτηση αν πρέπει και υπό ποιες προϋποθέσεις να αρθεί η αποκλειστικότητα του δημόσιου χαρακτήρα της ανώτατης παιδείας (τα παραδείγματα της Πορτογαλίας και της Γερμανίας έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον). Είναι εντελώς διαφορετική και απολύτως επείγουσα η συζήτηση που πρέπει να γίνει για το πώς θα αποτραπεί η δια της τεθλασμένης απόδοση ισοτιμίας σε αμφιλεγόμενης αξιοπιστίας κολέγια.
Σε μια χώρα ακμάζοντος πελατειασμού, το να καταλύεται (με την εξίσωση των πτυχίων κολεγίων-ΑΕΙ) μια από τις λίγες δικλείδες αξιοκρατικής ασφάλειας, έτσι, χαλαρά, είναι δείκτης συλλογικής υπνοβασίας.
Συμπερασματικά: Να χαιρόμαστε το άρθρο 16, τα πανεπιστήμια και τα κολέγιά μας! Όλα μαζί!
