Εκ πρώτης όψεως φαίνεται λαϊκίστικο. Και πολύ φοβούμαι πως έτσι θα πάει ως το τέλος του κομματιού, αφού ο λαϊκισμός σε τυλίγει σαν πειρασμός που δεν σηκώνει αντιρρήσεις.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται λαϊκίστικο. Και πολύ φοβούμαι πως έτσι θα πάει ως το τέλος του κομματιού, αφού ο λαϊκισμός σε τυλίγει σαν πειρασμός που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Σκέφτομαι, λοιπόν, πως αρκετοί εξ όσων ξεροβήχουν και αγορεύουν υπέρ της ανάγκης για πειθαρχία, συμμάζεμα και για την αποκατάσταση της διασαλευθείσας τάξεως, δεν έχουν απολύτως κανένα άγχος για την έλευση του ΔΝΤ. Η κρίση θα τους χτυπήσει την πόρτα, αλλά δεν θα διαπεράσει τη θωράκιση. Ασφαλώς θα χάσουν χρήματα, θα δουν συμβόλαια να παραπαίουν από την καχεξία, μπορεί να κλείσουν στο γκαράζ τα πολλά κυβικά και να κυκλοφορήσουν με κάτι πιο σεμνό – η σπαρτιάτικη λιτότητα θα γίνει trend. Μέχρι εκεί. Θα μείνουν σκαρφαλωμένοι επάνω στο φράχτη που τους χωρίζει από την άλλη πλευρά παρατητώντας τι συμβαίνει κάτω από τα πόδια τους, υψώνοντας αραιά και πού τη φωνή, σαν σειρήνα που προειδοποιεί για τα χειρότερα.
Θα μου πείτε ότι όλοι αυτοί είναι ειλικρινείς. Υπερασπίζονται το σύστημα που τους ανέδειξε και, εντέλει, ταυτίζουν το πατριωτικό συμφέρον με το προσωπικό. Το χειρότερο που μπορείς να δεις είναι κομματικό στέλεχος με θεόρατη, από τις αρπαχτές, κοιλιά, να θρηνεί για τις χαμένες λαϊκές καταβολές του κινήματος και την παράδοση της χώρας στα νύχια του ΔΝΤ. Αλλά αυτές τις μέρες οι πολιτικοί μιλούν λιγότερο από τους δημοσιογράφους.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι πολίτες συμφωνούν με αυτά που ακούν στα δελτία ειδήσεων και στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Η λογική λέει πως σταδιακά θα μετακινηθούν προς τις απόψεις που κερδίζουν κάθε βράδυ θέση στο σαλόνι τους. Στο τέλος θα τις δεχθούν και στο μυαλό τους. Γκρίζες φιγούρες, πρόσωπα που φωτίζονται μόνο από την τηλεόραση, κάθονται σε έναν παλιό καναπέ και ακούν απειλές, προειδοποιήσεις και προτροπές από ανθρώπους που είναι και αισθάνονται ασφαλείς. Παντόφλες που σέρνονται ως την κουζίνα και την τουαλέτα. Μετά πάλι πίσω. Καλοκαιριάζει, θα ανοίξουν τα παράθυρα, οι ύβρεις θα καβαλάνε το άρωμα των λουλουδιών και θα ταξιδεύουν από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.
Οι άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση. Και αγωνιούν. Καμιά φορά ακούνε το ίδιο το πρόβλημα να τους μιλάει για το πρόβλημα και τη λύση του. Του κερατά, οι ίδιες ομιλούσες κεφαλές που δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη σαθρότητα και τα ψεύδη της «ισχυρής Ελλάδας», είναι τώρα σε θέση να υποδείξουν λύσεις και πορεία; Γιατί ο Τύπος ανοίγει σήμερα το στόμα του από έκπληξη, αλλά δεν το άνοιγε νωρίτερα για να φωνάξει; Διότι πολλοί άνθρωποι του Τύπου, τουλάχιστον τα στελέχη του, κάθισαν γύρω από το μεγάλο τραπέζι. Έβγαλαν χρήματα από το χρηματιστήριο, πήραν έργα στους Ολυμπιακούς, γέμισαν με μελάνι τα ντεπόζιτα της μπουλντόζας, έκοψαν και αυτοί απόδειξη στα καινούργια διόδια. Γνώριζε και ο Τύπος. Πολλές φορές καθοδηγούσε προς ενέργειες που τώρα αφορίζει. Και είναι πραγματικά εξωφρενικό όταν ολόκληρο το σύστημα συγκλονίζεται, τρίζει σαν ξυλοπόδαρος που πάει να γονατίσει, ο Τύπος να καταφέρνει να βγάλει το κεφάλι από τη σκόνη. Εντάξει, η αξιοπιστία του θα υποστεί απώλειες, οι εφημερίδες θα παριστάνουν το περιτύλιγμα και το δίκτυο θα αποτελεί μία διέξοδο. Όμως οι ισχυρότερες φωνές του παραδοσιακού Τύπου θα συνεχίσουν να έχουν τον πρώτο λόγο και την πρώτη επιλογή στο τηλεχειριστήριο.
Τι λένε τώρα αυτές οι φωνές; Το αυτονόητο: θεωρούν την προσφυγή στο ΔΝΤ αναπόφευκτη, προσπαθούν μήπως και διακρίνουν καμιά ευκαιρία για να τη φωτίσουν, καλούν την κοινωνία σε συστράτευση. Όχι άδικα. Μόνο που είναι σαν να μπορείς να αποτρέψεις ένα θανατηφόρο τροχαίο, αλλά τελικά επιλέγεις να το περιγράψεις. Οι ευθύνες του Τύπου μπροστά στην τραγωδία που βιώνουμε είναι αντίστοιχες των πολιτικών ευθυνών. Τι κάναμε οι δημοσιογράφοι όταν βλέπαμε ότι από το πουλόβερ έχει ξηλωθεί ολόκληρο κουβάρι; Τίποτα. Πρωταγωνιστές ή θεατές ενός βαλκανικού κιτς star system, αφήσαμε τη μύτη να ακολουθήσει τα πλούσια πιάτα, αγνοώντας το βόθρο που ξεχείλιζε δίπλα μας. Φυσικά, τώρα μπορούμε να καταγγέλλουμε τεντώνοντας το δάχτυλο ή να οδυρόμαστε για την πατρίδα που ψυχορραγεί. Ας πεθάνει. Οι δημοσιεύσεις στα κοινωνικά έχουν και αυτές την τιμή τους.
11°
