Στην Αργεντινή γίνονται αιματηρές συγκρούσεις. Απολογισμός 12 νεκροί. 13 χρόνια μετά τη χρεοκοπία οι άνθρωποι λεηλατούν τα σούπερ μάρκετ γιατί δεν έχουν να φάνε. Κι όμως κάποιοι μας έλεγαν μακάρι να κάναμε ό,τι η Αργεντινή. Στη Βενεζουέλα γίνονται διαδηλώσεις εναντίον της εγκληματικότητας. Οι δολοφονίες και οι ληστείες είναι οι περισσότερες στον κόσμο. Το νόμισμα υποτιμήθηκε 44%, μετά άλλο 32% κι αυτό που απέμεινε αλλάζεται στη μαύρη αγορά με δολάρια, 6 φορές κάτω από την επίσημη ισοτιμία. Μία από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του κόσμου ζει εξαθλιωμένα. Κι όμως κάποιοι μας έλεγαν να ακολουθήσουμε το δρόμο της Βενεζουέλας και του Ισημερινού. Στην Ουκρανία, πάλι, γίνονται κάθε μέρα διαδηλώσεις. Οι Ουκρανοί πιέζουν την κυβέρνηση να προχωρήσει στη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να αψηφήσει τις αντιρρήσεις της Μόσχας. Αυτοί θέλουν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εμείς τη θεωρούμε Δ΄ Ράιχ και κάποιοι μας προτρέπουν να την εγκαταλείψουμε.
Για όλο τον πλανήτη Γη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η πιο δημοκρατική περιοχή του κόσμου, με τις περισσότερες κοινωνικές παροχές, τα πιο προστατευμένα εργασιακά δικαιώματα, τις μεγαλύτερες ελευθερίες, το κράτος δικαίου. Εμείς μιλάμε για Νταχάου και εργασιακό μεσαίωνα. Για Δ΄ Ράιχ και φούρνους της Μέρκελ. Για γενοκτονίες και ανθρωπιστικές καταστροφές. Ήταν τόσο καλύτερη η κατάσταση στην Ελλάδα, ώστε να θεωρούμε την Ευρώπη, τον παράδεισο δηλαδή συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο, στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και διαλύεται η εργατική νομοθεσία; Φυσικά και είμαστε καλύτερα. Καλύτερα για ποιους όμως;
Παρακολουθώ την αγαπημένη μου αντιμνημονιακή εφημερίδα. Αντιμνημονιακή, βέβαια, ονομάζουμε συνήθως την εφημερίδα που δεν πληρώνει τους εργαζόμενους, που δεν έχει πληρώσει τις αποζημιώσεις, που φέσωσε τα ασφαλιστικά ταμεία, την εφορία, το κράτος, και τα χρέη της τα πληρώνουμε εμείς. Και γι’ αυτό κατηγορεί καθημερινά την τρόικα, την Ευρώπη, τα μνημόνια και την κακούργα κοινωνία. Η εφημερίδα μέρα παρά μέρα γράφει για αυτοκτονίες, γενοκτονίες, κατοχές και θυσίες του ελληνικού λαού. Τις μονές μέρες. Τις ζυγές μέρες, με τα ίδια πρωτοσέλιδα και τους τεράστιους τίτλους, γράφει Σύνταξη με 25ετία στο Δημόσιο, Σύνταξη στα 52 για τις γυναίκες, σύνταξη στα 50 για τους γονείς ανήλικων τέκνων, πώς θα βγείτε στη σύνταξη στα 58.
Είναι μια περίεργη γενοκτονία αυτή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Βγάζει υγιέστατους 50ρηδες στη σύνταξη, συνεχίζει να κάνει 10δες χιλιάδες προσλήψεις στο δημόσιο, ενώ θρηνεί 4 χρόνια για τις απολύσεις που δεν γίνονται και πληρώνει 100 εκατομμύρια πλασματικές υπερωρίες στην πολιτική αεροπορία. Η ίδια εφημερίδα, που θρηνεί επίσης για την ακρίβεια και την αδυναμία των φτωχών στρωμάτων να αγοράσουν τα στοιχειώδη, μόλις τίθεται το ζήτημα να καταργηθούν οι ίσαμε 300 φόροι υπέρ τρίτων ανακαλύπτει ότι αυτό εγκυμονεί κίνδυνο για τα ταμεία. Ποια ταμεία; Τα ευγενή, φυσικά.
Έτσι σιγά-σιγά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε καλύτερα από την Ευρώπη και γιατί μόνο εμείς απ’ όλο τον κόσμο παράλογα θεωρούμε ότι είναι εις βάρος μας η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν δεις προσεκτικά όλα αυτά που υπερασπιζόμαστε τόσα χρόνια, όλα τα «κεκτημένα» για τα οποία διαδηλώνουμε, θα αντιληφθείς ένα πράγμα: ότι δεν είναι για όλους. Δεν βγαίνουμε όλοι στη σύνταξη στα 50, δεν δουλεύουμε όλοι σε δουλειές που δεν αξιολογείται η απόδοσή μας, δεν παίρνουμε όλοι μισθό ακόμα κι αν είμαστε αργόμισθοι, δεν πληρώνει η κοινωνία με φόρους υπέρ τρίτων τη σύνταξή μας, δεν παίρνουμε όλοι σύνταξη μεγαλύτερη από το μισθό μας, δεν έχουμε όλοι φοροαπαλλαγή, δεν αναπληρώνουμε όλοι τις μειώσεις μισθών με πλασματικές υπερωρίες, δεν αποφασίζουμε όλοι με δική μας απόφαση το ύψος των μισθών μας, δεν μας ορίζει το κράτος εγγυημένο ποσοστό κέρδους, δεν δουλεύουμε 16 ώρες τη βδομάδα, δεν φοροδιαφεύγουμε ανενόχλητοι, δεν παίρνουμε «όλα τα λεφτά όλα τα κιλά». Τα κεκτημένα μας, δηλαδή, είναι προνόμια.
Εμείς, όλοι αυτοί, εννοείται είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί πουθενά στον κόσμο, ούτε στο πιο δίκαιο και προστατευμένο τμήμα του, την Ευρώπη, δεν υπήρχαν τέτοιες πολυτελείς συνθήκες διαβίωσης. Και πιστεύουμε ότι αν κατηγορήσουμε την Ευρώπη, αν καταγγείλουμε τη Μέρκελ, αν επιστρέψουμε στη δραχμή, θα τα διατηρήσουμε. Χωρίς καμία παραγωγική αντιστοιχία να δικαιολογεί τα «κεκτημένα» μας. Απλώς επειδή τα είχαμε κατακτήσει. Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι δεν γίνεται.
Η κρίσιμη όμως φράση στην ιστορία είναι το «όχι όλοι». Δεν τα είχαμε όλοι. Όλα αυτά τα κεκτημένα κάποιοι άλλοι τα πλήρωναν. Και αν πριν με τα δανεικά δεν φαινόταν τόσο καθαρά, τώρα χωρίς τα δανεικά φαίνεται ξεκάθαρα. Γιατί για κάποιους είναι καλό να βγουν στη σύνταξη στα 50. Που και για αυτό αμφιβάλλω, αλλά ας πούμε. Όμως αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά τους θα βρουν χρεοκοπημένα ταμεία και δεν θα ’χουν ασφάλιση και σύνταξη. Κάποιοι παίρνουν συντάξεις απίθανες για το σημερινό επίπεδο μισθών. Όμως αυτό σημαίνει ότι οι νέοι εργαζόμενοι των 586 ευρώ θα πληρώνουν με τις κρατήσεις τους τις συντάξεις 3.000 των πατεράδων τους.
Κάποιοι μια χαρά μπορεί να διαδηλώνουν εναντίον της «αξιολόγησης», αυτής της «δυτικής συνωμοσίας του νεοφιλελευθερισμού». Αλλά αυτό σημαίνει ότι οι νέοι με τα προσόντα δεν θα βρίσκουν δουλειά γιατί το σύστημα προστατεύει την επετηρίδα, τη μετριότητα, την αργομισθία. Κάποιοι θέλουν να διατηρήσουν τις άκοπες μη παραγωγικές θέσεις τους σε φορείς της πλάκας, όπως η Διεθνής Ακαδημία Ελευθερίας και ο Γέρος του Μοριά. Όμως αυτό σημαίνει ότι οι φόροι για να συντηρήσουν τους ανύπαρκτους οργανισμούς θα βάλουν λουκέτο σε χιλιάδες μαγαζιά. Κάποιοι δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε 1 ευρώ το στρέμμα φόρο. Αλλά αυτό σημαίνει ότι οι άλλοι θα πληρώσουν για τα δυαράκια τους στην πόλη τα διπλάσια.
Γι’ αυτό, επειδή μεταξύ μας είμαστε και γνωριζόμαστε όλοι, ας σταματήσει κάποια στιγμή αυτό το παραμύθι με τους αγανακτισμένους. Με τους αντιμνημονιακούς και τους μνημονιακούς, τους δεξιούς κι αριστερούς, τους φίλους του λαού και τους «αντισυστημικούς», τους επαναστάτες και τους πατριώτες, τους οργισμένους με τους πολιτικούς και τους ψεκασμένους. Το πολιτικό σύστημα γιατί δεν μας αρέσει; Πότε ήταν κακό; Όταν έδινε συντάξεις στα 50 ή τώρα που τις κόβει; Όταν έκανε δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις σε μη παραγωγικές θέσεις, όταν έδινε αυξήσεις, επιδόματα και πλαστές συντάξεις ήταν καλό και τώρα είναι κακό;
Μια αντίθεση υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα: Αυτοί που πιστεύουν, μάταια, ότι θα διατηρήσουν το συστηματάκι που μας χρεοκόπησε ζωντανό, και αυτοί που θέλουν να το αλλάξουν. Καταλαβαίνω τους ανθρώπους να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους ακόμα κι όταν αυτό είναι άδικο, ακόμα κι αν είναι μάταιο, όπως είναι τώρα. Αλλά να πουλάνε επανάσταση οι πιο σκληροί υπερασπιστές των προνομίων εις βάρος όλων των άλλων, καταντάει γελοίο.
Tο βιβλίο του Φώτη Γεωργελέ «Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Με συλλογή άρθρων τα οποία αποτυπώνουν την Ελλάδα της κρίσης, μιλάνε με τόλμη για τα κακώς κείμενα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας και διακρίνονται για την διεισδυτικότητα και τη διορατικότητά τους.
12°
Tο βιβλίο του Φώτη Γεωργελέ «Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
