Υπήρξε τελικά η «πολιτική αλλιώς»;

Ο Σταύρος Θεοδωράκης διαμαρτύρεται. Για πολλά μέσα ενημέρωσης, λέει, η είδηση της δωρεάς των 500.000 ευρώ από το Ποτάμι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν υπήρχε καν, άλλα την ξεπέταξαν με ένα μονόστηλο. Δεν είναι ο δημοσιογράφος που μιλάει, αλλά ο πολιτικός. Η ίδια η εξήγηση αυτής της ειδησεογραφικής αφάνειας είναι πολιτική: Μη μαθευτεί και δημιουργηθεί κακό προηγούμενο, λέει. Αυτή είναι μια δωρεά που χαλάει την πιάτσα.

Ακόμη και αν η εξήγηση δεν ακούγεται απολύτως πειστική, ο πολιτικός Θεοδωράκης έχει δίκιο να διαμαρτύρεται. Όχι μόνο για τη μεταχείριση που επιφύλαξαν τα μέσα στην είδηση της δωρεάς – μιας δωρεάς που, εκτός από το δικό του, δεν έκανε κανένα άλλο κόμμα σε κανένα πανεπιστήμιο. Αλλά και για τη μεταχείριση που επιφύλαξαν στον ίδιο, για τους τόνους λάσπης που έφαγε ως άνθρωπος των μέσων. Ως εξωνημένος του Mega, του Μπόμπολα, αλλά και των πολιτικών συνδηλώσεων με τις οποίες συνδέθηκε ειδικά το Mega, του Σημίτη, της Δάφνης, της τρόικας εσωτερικού, των δανειστών.

Μοιάζει κάπως οξύμωρο, αλλά είναι αλήθεια: Ο πολιτικός Θεοδωράκης υποδείχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ ως άνθρωπος των μέσων αλλά δεν έγινε η darling κανενός μέσου. Ακόμη και οι φίλοι του, σκόρπιοι σε εφημερίδες, ιστοσελίδες και ραδιόφωνα, τον έκριναν πολλές φορές περισσότερο σκληρά παρά δίκαια. Μοιάζει οξύμωρο ακόμη ότι ο πολιτικός Θεοδωράκης διατήρησε διαύλους επικοινωνίας με εκείνους που έριξαν επάνω του τη λάσπη με το κιλό.

Μα μιλάς με τους υβριστές σου; Ο Θεοδωράκης μιλούσε. Μιλούσε ακόμη και όταν η λάσπη του ανθρώπου των μέσων είχε αρχίσει να ξεραίνεται και να φεύγει από πάνω του για να δώσει τη θέση της στην υποψία πως ήταν έτοιμος να γίνει άνθρωπος του ΣΥΡΙΖΑ – τι έκανε ώρες ολόκληρες στο Μαξίμου σε εκείνη τη συνάντηση με τον Τσίπρα; Μήπως παζάρευε καμιά θέση; Όχι, έλεγε ο ίδιος, εγώ κάνω πολιτική αρχών, μιλάω με όλους, αυτή είναι η πολιτική αλλιώς, η πολιτική που δεν μετράς το κόστος, παλεύεις για τις ιδέες σου, προωθείς προτάσεις, ψηφίζεις τις Πρέσπες. Και συγχωρείς ή ξεχνάς.

Αν κρίνει κανείς από το αποτέλεσμα, από τη μοίρα ενός κόμματος που του έμελε να στερέψει, η πολιτική αλλιώς δεν ήταν ακριβώς ιδιοφυής. Και αν έπρεπε να κρίνει τον ίδιο τον Θεοδωράκη θα έλεγε πως όλος αυτός ο πολιτικός ρομαντισμός, όλη αυτή η εκδήλωση των καλών προθέσεων, θόλωσε από την καχυποψία μιας μιντιακής πιάτσας που ο δημοσιογράφος Θεοδωράκης γνωρίζει πολύ καλά. Πολιτική αλλιώς ή νταραβέρι; Πολιτική αρχών ή φτωχομακιαβελισμός;

Όχι πως δεν τροφοδότησε την καχυποψία ο ίδιος ο Θεοδωράκης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η καχυποψία των άσπονδων φίλων και των δηλωμένων εχθρών θα ήταν ασήμαντη εάν η εκλογική πελατεία του Ποταμιού δεν διαποτιζόταν από μια κάποια σύγχυση στην καλύτερη περίπτωση ή την ίδια καχυποψία στη χειρότερη. Εάν αυτή η πολιτική αλλιώς δεν φαινόταν να υποκύπτει σε έναν τακτικισμό ή, ακόμη χειρότερα, σε έναν τακτικισμό χωρίς πυξίδα. Πού το πήγαινε ο Σταύρος;

Τελικά το πήγε η ίδια η ζωή, το Ποτάμι στέρεψε. Και στέρεψε όχι μόνο επειδή φάνηκε να απέτυχε η πολιτική αλλιώς ή απέτυχε ο ίδιος ο Θεοδωράκης ως τακτικιστής, αλλά κι επειδή ο χώρος του ήταν φυσικό να συμπιεστεί ανάμεσα σε μια ΝΔ που κατακτούσε το κέντρο και έναν ΣΥΡΙΖΑ που απέναντι στο αντισύριζα μέτωπο έδειχνε αξιοσημείωτες αντοχές.

Δεν θα πρέπει να απαντηθεί επιτέλους το ερώτημα; Να διαλυθεί η καχυποψία και να αρθεί η σύγχυση; Εκανε πολιτική αλλιώς ή νταραβέρι ο Θεοδωράκης; 

Ωραία, αλλά δεν θα πρέπει να απαντηθεί επιτέλους το ερώτημα; Να διαλυθεί η καχυποψία και να αρθεί η σύγχυση; Εκανε πολιτική αλλιώς ή νταραβέρι ο Θεοδωράκης; Ο ίδιος δεν είναι πια στην πολιτική, αλλά επιμένει να απαντά, η τελευταία απάντηση είναι αυτό το μισό εκατομμύριο της κρατικής επιδότησης που αντί να κρατήσει στο κόμμα του, στο έστω και θνήσκον κόμμα του, προσέφερε στο ΕΚΠΑ για να μοιραστεί σε υποτροφίες. Και το έκανε, λέει, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς καν το photo opportunity με τον ίδιο να παραδίδει την επιταγή στα χέρια του πρύτανη.

Αν είναι έτσι, η πολιτική αλλιώς υπήρξε. Μπορεί με πολλά ακόμη, αλλά υπήρξε. Και ο Θεοδωράκης έχει δίκιο. Της άξιζε κάτι παραπάνω από ένα απλό μονόστηλο.