Ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει απαντήσεις στα σύγχρονα ερωτήματα, θέλει να θέτει τις ερωτήσεις. Όπως παλιά.
Η απόφαση να μην εκλεγεί από τη βάση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί νίκη του σκληρού κομματικού μηχανισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το σημαντικό εκλογικό ποσοστό του (κοντά στο 32%) έχει πολύ μικρό αριθμό μελών (γύρω στις 25.000), τα περισσότερα από τα οποία έχουν πολλά χρόνια στο κομματικό βιογραφικό τους, ακόμη και δυο δεκαετίες.
Επομένως, εάν -παράδειγμα εργασίας- πήγαιναν στις κάλπες 100.000 ψηφοφόροι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τετραπλασίαζε τις δυνάμεις του και ο κομματικός μηχανισμός θα απονευρωνόταν, αφού πια ο κορμός του ΣΥΡΙΖΑ θα διαμορφωνόταν από τη σχέση του Αλ. Τσίπρα με τη βάση χωρίς διαμεσολαβητές. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο λόγος των «53», του Σκουρλέτη, του Βούτση κοκ δεν θα είχε το ίδιο βάρος, αφού θα δημιουργούταν de facto μια νέα κομματική αρχιτεκτονική που θα καθοριζόταν από την ελκτική δύναμη της ηγεσίας πέρα από την κομματική γραφειοκρατία.
Ο κίνδυνος θα ήταν ότι το αντιΣΥΡΙΖΑ σύστημα θα συνέκρινε το αποτέλεσμα με το 1 εκ. πολιτών που είχαν πάει στις κάλπες για τον ΓΑΠ και με τις 220.000 που πήραν μέρος στην εκλογή ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ για να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι ο Τσίπρας δεν τραβάει.
Επικοινωνιακά, λοιπόν, θα δημιουργούταν μια κακή εντύπωση για τον ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που στην πραγματικότητα θα είχε αιμοδοτηθεί και θα είχε «ανοίξει». Επομένως, η μη προσφυγή στη βάση είναι μια νίκη του μικρού ΣΥΡΙΖΑ που αντέχει και καθορίζει τη φυσιογνωμία του μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ. Πώς; Με απλό τρόπο.
Η συζήτηση για τη σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκλωβιστεί σε σαθρή βάση. Θα ΠΑΣΟΚΟποιηθεί και πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα αλωθούν και σε ποιο βαθμό οι μηχανισμοί του παλιού ΠΑΣΟΚ που έχουν απομείνει ενεργοί; Θα γίνουν άλλες μεταγραφές τύπου Σπίρτζη-Κοτσακά για να σηματοδοτηθεί μετανάστευση από την κεντροαριστερά στην αριστερά;
Είναι όλα λάθος. Το θέμα προφανώς δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάζεται ως αριστερό κόμμα με κεντρώα μπαλώματα ή σαν κεντροαριστερό κόμμα με αριστερές παραδόσεις. Το θέμα είναι αν η κυβερνητική εμπειρία μέσα από μια διεργασία πολιτικού αναστοχασμού θα οδηγήσει σε μια νέα κουλτούρα κυβερνησιμότητας με κεντρική στόχευση την υπέρβαση των λαθών και των παραλείψεων που στιγμάτισαν την πενταετία εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι παλεύουν όσοι θέλουν έναν καθαρό και αθώο ΣΥΡΙΖΑ, αμόλυντο από τον πειρασμό της διακυβέρνησης, έστω κι αν μειωθεί το ποσοστό του με εκείνους που ονειρεύονται επιστροφή στην εξουσία με τη λογική του ώριμου φρούτου, όταν έρθει η σειρά τους, εφόσον έχουν κρατηθεί στη δεύτερη θέση συνεχίζοντας την πίεση προς το ΚΙΝΑΛ.
Ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ συντηρεί την προβληματική της ευρωπαϊκής αριστεράς τη δεκαετία του ’80, για την επαναστατική καθαρότητα απέναντι στη νόθευση από την σοσιαλδημοκρατική επιμόλυνση. Δεν αφήνει να γίνει συζήτηση επί της ουσίας των σοσιαλδημοκρατικών αρχών: Κοινωνικό κράτος σε συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας, τα όρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ελεύθερης αγοράς, η έννοια της υγιούς επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας, παραγωγική ανασυγκρότηση, πολιτική ασφάλειας στη συγκυρία του προσφυγικού κοκ. Δεν αφήνει, δηλαδή, να γίνει επεξεργασία θέσεων τέτοια που θα καταλήξει σε μια νέα πολιτική-ιδεολογική-αξιακή ταυτότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ και σε μια νέα αισθητική.
Ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει απαντήσεις στα σύγχρονα ερωτήματα, θέλει να θέτει τις ερωτήσεις. Όπως παλιά. Και να ακούγεται περισσότερο. Όπως σήμερα. Να ζήσει δηλαδή με την αντίφασή του. Όπως πάντα.
