Τα δέντρα που έντυσε με πουλόβερ ο Καμίνης δεν τα έχω δει από κοντά. Δεν ξέρω καν πού ακριβώς βρίσκονται και σιγά που θα πάρω σβάρνα τους δρόμους για να τα ψάξω. Από κάποιες φωτογραφίες που πέτυχα στο ίντερνετ θα χαρακτήριζα το θέαμα από αδιάφορο έως ψιλοkitsch. Τέλος πάντων, πρόκειται για ένα θέμα που φυσιολογικά θα περνούσε στα (πολύ) ψιλά. Δόξα τω Θεώ, άλλωστε, από κακόγουστες χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις στην πρωτεύουσά μας έχουμε χορτάσει. Ποιος άλλωστε ξεχνά το θρυλικό «ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο στον κόσμο» του Αβραμό - ένα θεόρατο πάσσαλο, δηλαδή, από την κορυφή του οποίου κρεμόντουσαν σκοινιά με λαμπιόνια;
Αμ δε! Οι Έλληνες Επαναστάται Α.Ε. διέκριναν πίσω από αυτή την ασήμαντη κίνηση του δημάρχου τη μέγιστη πρόκληση σε βάρος του ελληνικού λαού! Γεμίσαμε λοιπόν από άρθρα, αρθρίδια, στάτους και τουίτς με κατάρες για τον Καμίνη ο οποίος τόλμησε (Θου Κύριε!) να ντύσει τα δέντρα τη στιγμή που στην πόλη υπάρχουν άστεγοι. Ξέρω, φίλοι μου, πως η φράση που μόλις διαβάσατε είναι λίγο σουρεαλιστική, αλλά τι να σας κάνω… Ρωτήστε τους εμπνευστές της. Άλλωστε είναι γνωστό πως οι άστεγοι της Αθήνας (μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, που ξεπαγιάζουν το χειμώνα και σκάνε το καλοκαίρι και που κοιμούνται στο δρόμο) ζούσανε μέχρι πρότινος ζωή και κότα. Μια χαλεπή μέρα, όμως, ξυπνήσανε και είδανε τα δέντρα ντυμένα. Τότε, κάτι έσπασε μέσα τους. Η ιδέα πως τα δέντρα θα ζουν πλέον στην ζεστασιά και αυτοί -λόγω φυσικά του επάρατου μνημονίου- στον παγετό τους διέλυσε.
Και αναρωτιέμαι: Όλοι αυτοί οι οργισμένοι ιντερνετάδες που βγήκαν στα κάγκελα (κάνουν και τίποτε άλλο από τότε που ανακάλυψαν το διαδίκτυο και τα σόσιαλ μύδια;) έχουν δώσει ποτέ στη ζωή τους μισό ευρώ ή έστω ένα μεταχειρισμένο ρουχαλάκι τους σε αυτούς που έχουν ανάγκη;
Θα σας πω εγώ: Όχι. Πρώτον γιατί δεν βρίσκουν λόγο (το είχαμε γράψει και στο προηγούμενο κείμενό μας: «το Κράτος πρέπει να ασχολείται με αυτά, όχι εμείς») και δεύτερον επειδή σιχαίνονται ακόμα και να τους αγγίξουν. Μια-δυο φωτογραφίες με το iPhone και τέρμα. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν δίνουν ούτε δεκάρα για τους άστεγους, τους άνεργους, τους μετανάστες κτλ. Απλώς τους χρησιμοποιούν ως όχημα για να εκφράσουν την κλάψα και την γκρίνια τους. Ψάχνουν από το πρωί ως το βράδυ αφορμές για να «επαναστατήσουν», να βρίσουν και να πλακωθούν (διαδικτυακά πάντα, αλλιώς μπορεί να σκιστεί κάνα καλτσόν), δίνοντας ένα εικονικό ενδιαφέρον στην παντελώς αδιάφορη ζωή τους. Τα πάντα ιδεολογοποιούνται: μια διφορούμενη δήλωση, μια μυστήρια εικαστική παρέμβαση, ένας ακτιβισμός ή μια φιλανθρωπία από τους «λάθος» ανθρώπους (είπαμε, δεν έχετε δικαίωμα ρεεε!) ακόμα και ένα φεϊσμπουκικό στάτους του στιλ «Περνάω ωραία στο μπαρ» (πως τολμάς να μπεκροπίνεις, άθλιε νεοφιλελεύθερε, τη στιγμή που τα παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα στην οδό Σκαλιστήρη;) αποτελούν casus belli και ευκαιρία να «βγουν όλοι στους δρόμους». Τώρα πια βέβαια, μετά τον Αι Γιάννη. Να χλαπακιάσουμε πρώτα τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.
17°
