Κάποιοι λένε πως η φράση «Όταν μου έσπασαν το μαγαζί με είπαν νοικοκυραίο, ακροδεξιό και φασίστα» από το σκίτσο του Αρκά, ξεπλένει τους δολοφόνους του Ζακ
Ο Αρκάς με τα σκίτσα του εδώ και καιρό κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και ως τέτοιος δεν αρέσει και έχει δεχθεί κριτική. Αυτό όμως είναι κάτι άλλο από το να παραποιούνται τα λόγια του.
Το πρόσφατο αυτό σκίτσο του προκάλεσε, να το πω ευγενικά, αντιδράσεις. Κάποιοι υποστήριξαν με ζήλο πως η φράση «Όταν μου έσπασαν το μαγαζί με είπαν νοικοκυραίο, ακροδεξιό και φασίστα» ξεπλένει τους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου, ισχυριζόμενοι ότι για αυτούς μιλάει. Και ξεκίνησε ο γνωστός πόλεμος στα σόσιαλ μίντια, με χιλιάδες καταγγελτικά και προσβλητικά σχόλια κάτω από το ποστ στην επίσημη σελίδα του σκιτσογράφου και στα φιλοκυβερνητικά μέσα.
Όμως δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο Αρκάς αναφέρεται στους δολοφόνους του Ζακ. Παρά μόνο αν κάποιος θέλει για τους δικούς του λόγους να το καταλάβει έτσι, και κυρίως να κάνει τους άλλους να το καταλάβουν. Στο βαθμό που η φράση ενός κειμένου δεν υπάρχει αυθύπαρκτη και το νόημά της γίνεται σαφές μόνο σε σχέση με τα συμφραζόμενά της, είναι απολύτως ξεκάθαρο τι καυτηριάζει το συγκεκριμένο σκίτσο και σε τι αναφέρεται.
Στο σκίτσο αυτό του Αρκά, λοιπόν, πρωταγωνιστής είναι ένας εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης που κάνει έναν, ας πούμε, μικρό απολογισμό για τα χρόνια της τελευταίας διακυβέρνησης, εν όψει εκλογών. Με απάθεια αλλά κι ένα συναίσθημα πικρό, απαριθμεί: Του φέρθηκαν ως ταξικό εχθρό, δεν μίλησε. Τον γονάτισαν με εκδικητική υπερφορολόγηση, δεν μίλησε. Για την κόλαση που βίωσε στο Μάτι, για τους νεκρούς και τη συμφορά που τον βρήκε, του είπαν πως φταίει, ούτε τότε μίλησε. Ψήφισε, όμως, και τότε του είπαν, ένα μήνα πριν τις εκλογές, ότι αδικήθηκε. Το ΤΩΡΑ με κεφαλαία γράμματα ταράζει τον ήρεμο τόνο της αφήγησης και δείχνει τον θυμό. Των ανθρώπων που σε λίγο θα ξαναψηφίσουν.
Η κυβέρνηση τιμωρήθηκε στην κάλπη των ευρωπαϊκών και αυτοδιοικητικών εκλογών, ΤΩΡΑ είναι αργά να επανορθώσει, οι προσπάθειές της φαίνεται να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως συνέβη και με τις παροχές και τα επιδόματα της τελευταίας στιγμής. Γιατί οι άνθρωποι νιώθουν την κοροϊδία και αντιδρούν. Η κυβέρνηση υπερφορολόγησε συνειδητά τη μεσαία τάξη, κάτι που παραδέχθηκαν ρητά και οι ίδιοι. Την αντιμετώπισαν περίπου ως ταξικό εχθρό. Τη χλεύασαν. Η λέξη «νοικοκυραίοι», που ενόχλησε, συνιστά μια ιδεολογικά φορτισμένη γενίκευση που χρησιμοποιήθηκε περιφρονητικά για να περιγράψει αυτούς που επιθυμούν μια ήσυχη και τακτοποιημένη ζωή, όσους παλεύουν να τα βγάλουν πέρα, να πληρώσουν τους φόρους τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, με τα καλά τους και τα κακά τους, όπως όλοι, πιο φτωχοί, πιο μεσαίοι ή πιο τακτοποιημένοι, είναι αυτοί που ονομάζουμε ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, όσοι επιθυμούν μια ήρεμη, δημοκρατική ζωή. Είναι όλοι αυτοί μια κατηγορία συλλογικά ενόχων, «μικροαστοί με φασίζουσες τάσεις»; Τραμπούκοι δολοφόνοι; Όσοι επιθυμούν τάξη και ασφάλεια, και όχι «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», είναι ακροδεξιοί και φασίστες, αυτοί που δεν θέλουν να τους σπάνε τα μαγαζιά ή να τους κλέβουν τα σπίτια; Ή έχει κάποια λογική να βάλουμε αυτούς που τους έχουν σπάσει το μαγαζί στο ίδιο τσουβάλι με τους δολοφόνους του Ζακ; Η ασφάλεια δεν έχει ταξικό πρόσημο, είναι προϋπόθεση για όλα τα υπόλοιπα.
Οι δολοφόνοι του Ζακ δεν ήταν «νοικοκυραίοι», γενικά και αόριστα, κι ας χρησιμοποιήθηκε τότε κατά κόρον αυτή η λέξη για να τους περιγράψει. Ήταν συγκεκριμένοι άνθρωποι με ονοματεπώνυμα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οι δολοφόνοι του Ζακ δεν έχουν καμιά δουλειά στο παραπάνω κείμενο ούτε υπονοούνται πουθενά. Εκείνη η απεχθής, δυσοίωνη στιγμή που κάποιοι λιντσάρανε έναν άνθρωπο στο κέντρο της πόλης μέρα μεσημέρι πάνω σε σπασμένα γυαλιά δεν σχετίζεται με κανέναν τρόπο με τους «νοικοκυραίους» της μεσαίας τάξης. Η παραποίηση αυτή λέγεται πολιτική εκμετάλλευση από αυτούς που αυτό παριστάνουν πως καταγγέλλουν. Κλασική προπαγανδιστική πρακτική στον καιρό των σόσιαλ μίντια, η αυθαίρετη διαστρέβλωση των λεγομένων κάποιου, ώστε μετά από διαδοχικά τρολαρίσματα και αναπαραγωγές μίσους, να θεωρούν πολλοί ότι πράγματι ο Αρκάς είπε κάτι για τον Ζακ Κωστόπουλο, κάτι που προσβάλλει τη μνήμη του, κάτι χυδαίο και αποκρουστικό, ντροπή (!), και να απαντάνε σ’ αυτό, να το διαδίδουν.
Οι υποστηρικτές της κυβέρνησης έχουν τους λόγους τους να θέλουν να επιτεθούν στον Αρκά. Όμως δεν κερδίζουν κάτι. Τίτλοι όπως «Ο θλιβερός Αρκάς έφτασε να ξεπλένει τους δολοφόνους του Ζακ» είναι μια ακόμα προσπάθεια να στηριχτεί η κυβέρνηση μέσω της σπίλωσης και της δολοφονίας χαρακτήρων όσων της ασκούν κριτική. Όμως το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει ότι δεν εισακούγονται. Και ότι η μεσαία τάξη τιμώρησε την κυβέρνηση ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρονται στο σκίτσο.
13°
