Η πρώτη φωτογραφία, αν δεν κάνω λάθος, είναι από τον Ιανουάριο. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία η ημερομηνία του κλικ όσο αυτό που αποτυπώνει. Κι αυτό που αποτυπώνει είναι κάτι που χρειάζεται πολύ περισσότερες από 1.000 λέξεις για να αποτυπωθεί. Αυτό που αποτυπώνει, είναι μια ολόκληρη παράταξη.
Μια πρώτη ματιά είναι αρκετή για να καταλάβετε σχεδόν τα πάντα, αλλά θα ήταν λάθος να μην αφιερώσετε λίγο χρόνο για τις λεπτομέρειες. Αυτές που κάνουν αυτή την φωτογραφία να μην είναι απλώς ένα ντοκουμέντο του υπουργείου της Υγείας επί των ημερών Πολάκη και Ξανθού, αλλά μια καλλιτεχνική απεικόνιση αυτού που ονομάζουμε κυβέρνηση της ανανεωτικής ή ριζοσπαστικής αριστεράς.
Μια «βαριά» αίθουσα συσκέψεων που έχει μετατραπεί σε τραπεζαρία. Το τσιμπούσι περιλαμβάνει μερίδες κεμπάπ σε πλαστικά πιάτα, χύμα κρασί στο πλαστικό αλλά και σαμπανιζέ κρασί (μπορεί και κανονική σαμπάνια) γιατί είμαστε και μπον βιβέρ. Το «χύμα» δεν περιορίζεται στα κρασιά αλλά είναι κυρίαρχο παντού. Από τις στάσεις των γλετζέδων μέχρι τον τρόπο που πιάτα, μπουκάλια, σάλτσες, σακούλες, χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες (παρότι η εντύπωση που δίνεται είναι πως οι παριστάμενοι σκουπίζονται στα μανίκια), πακέτα ντελίβερι είναι σκορπισμένα στο τραπέζι με τη χάρη φοιτητικής γκαρσονιέρας. Λίγο πιο κει η προτομή της Υγείας ελαφρώς σκυμμένη, σαν σκεφτική και πάνω από όλα, εν είδει θρησκευτικού εικονίσματος, ένα τεράστιο πορτραίτο του Άρη του Βελουχιώτη.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι από τον τελικό του ελληνικού κυπέλλου του ποδοσφαίρου, αλλά και πάλι η ημερομηνία δεν έχει σημασία (η Ελλάδα άλλωστε, έχει τον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας τριτοκοσμικής χώρας, από την αρχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους).
Σ’ αυτήν την φωτογραφία μπορείτε να απολαύσετε έναν βαθμοφόρο της Ελληνικής Αστυνομίας να χαιρετά με καμάρι (κάποιοι κακόπιστοι θα μιλούσαν για δουλοπρέπεια) που αρμόζει σε χαιρετισμό σε ανώτερο, έναν ιδιώτη ο οποίος, με την άνεση ανωτέρου, σπεύδει να δώσει το χέρι του στο ευσεβές όργανο. Δεν ξέρω ποιο είναι το όργανο (δεν έχει και σημασία άλλωστε, καθώς ένας ένστολος πάντοτε εκπροσωπεί όλο το σώμα του οποίου τη στολή φορά) αλλά ο ανώτερος είναι ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ και μεγαλοπαράγοντας (όχι μόνο με την ποδοσφαιρική έννοια του όρου) της Θεσσαλονίκης, Ιβάν Σαββίδης. Η εικόνα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη περιγραφική αξία αν κανείς σκεφτεί πως δεν είναι η πρώτη φορά που υψηλόβαθμο όργανο της Ελληνικής Αστυνομίας αναγνωρίζει την ανωτερότητα κάποιου παράγοντα (όχι μόνο με την ποδοσφαιρική έννοια του όρου).
Αν, λοιπόν, κάποιος σας ζητήσει να του μιλήσετε για την ωραία μας Ελλάδα εσείς δεν χρειάζεστε περισσότερα από αυτές τις δύο φωτογραφίες που την περιγράφουν καλύτερα απ’ οποιοδήποτε ρεπορτάζ και έρευνα. Μια χώρα που την κυβερνά ένα χυμαδιό και κουμάντο κάνουν κάποιοι μεγαλοπαράγοντες (όχι μόνο με την ποδοσφαιρική έννοια του όρου). Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Κάποιοι καλοπροαίρετοι συμπολίτες παρατήρησαν ότι αυτός ο χαιρετισμός επιβάλλεται από τον κανονισμό για κάθε ένστολο που απευθύνεται σε πολίτη. Με δεδομένο ότι ο πολίτης που γράφει και οι πολίτες με τους οποίους το συζήτησε, δεν έχουν απολαύσει τον χαιρετισμό αυτό, η παρατήρηση τους δεν αλλάζει τίποτα. Το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι η χωρίς προσχήματα διαφορά αντιμετώπισης του μεγαλοπαράγοντα (όχι μόνο με την ποδοσφαιρική έννοια του όρου) και των υπολοίπων.
Υ.Γ.2 Κάποιοι άλλοι συμπολίτες, επίσης καλοπροαίρετοι, έσπευσαν να θυμίσουν άλλους παράγοντες που αντιμετωπίστηκαν από την αστυνομία ως αφεντικά. Νομίζω πως το κάνω σαφές στο κείμενο πως δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα έγινε μια χώρα του τρίτου κόσμου προχτές.
13°
