Οι εκλογές που θα διεξαχθούν στο Δήμο Αθηναίων έχουν κάτι σπάνιο, αν όχι πρωτοφανές: υπάρχει επιλογή μεταξύ αρκετών σοβαρών υποψηφίων. Μεταξύ ανθρώπων με ποιότητα και συγκρότηση που πράγματι, και λόγω της ηλικίας τους, μπορεί να κομίσουν κάτι νέο στην Αθήνα.
Εννοείται πως καμία εκλογή δεν είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση των υποψηφίων, αλλά συνάρτηση πολιτικών στρατηγικών που αφορούν συλλογικότητες. Ωστόσο, ειδικά στην περίπτωση των δημοτικών εκλογών, το πρόσωπο του Δημάρχου έχει εξέχουσα σημασία και το γνωρίζουμε όλοι. Δεν είναι όλοι οι σοβαροί υποψήφιοι ίδιοι. Όσο κι αν είναι πρόσωπα που κομίζουν ποιότητα στο ύφος, κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Ειδάλλως όλοι οι ευγενείς και συμπαθείς θα ήταν σε ένα ψηφοδέλτιο, οι εκλογές θα ήταν διαγωνισμός ομορφιάς και καλών τρόπων. Άρα, μετά την εύκολη πρώτη διάγνωση, καλούμαστε να κάνουμε τις ουσιώδεις επιλογές.
Επιλογές με βάση τις θέσεις. Για παράδειγμα, εμείς διαφωνούμε όταν ο Κ. Μπακογιάννης λέει «για αυτό και επιμένω πως σήμερα, κανείς δεν ενδιαφέρεται για την άποψη του Δημάρχου της Αθήνας για το Μεσανατολικό. Ο κόσμος θέλει να μας πιάσει από το λαιμό για να κάνουμε τη δουλειά». Ακόμα περισσότερο όταν δηλώνει ότι «Δεν χρειάζεται να έχει άποψη για την κλιματική αλλαγή ο δήμαρχος της Αθήνας». Ο Δήμαρχος πρέπει και τη δουλειά του να κάνει αλλά και άποψη να έχει για το προσφυγικό, για την κλιματική αλλαγή και για όλα τα μεγάλα πολιτικά επίδικα της ζωής μας. Εξάλλου, η άποψη που έχει γι’ αυτά τα ζητήματα είναι αυτή που θα καθοδηγήσει ως ένα βαθμό και την αποτελεσματικότητά του στη διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά και τις επιλογές που θα κάνει. Αν ήταν αλλιώς, στις πόλεις δεν θα εξέλεγαν δημάρχους, θα διόριζαν γενικούς γραμματείς. Και πάντως, η «δήλωση αναρμοδιότητας» του δημάρχου μιας μεγαλούπολης για την κλιματική αλλαγή παραπέμπει μάλλον σε πολιτική λογική Τραμπ.
Η «απολίτικη» προσέγγιση του δήμου στο όνομα της αποτελεσματικότητας έχει κάτι στα όρια του στεγνού κι αντιδημοκρατικού. Ας αναλογιστούμε πώς χάθηκε η μάχη με την καθημερινότητα κυρίως στην δεύτερη θητεία Καμίνη: αυτό έλαβε χώρα κατεξοχήν στο πλαίσιο όπου κρίσιμες επιλογές στα «μικρά»καθημερινά -φωτισμός και σκουπίδια- υπαγορεύτηκαν από ευρύτερες στρατηγικές επιλογές, ιδέες και αντιλήψεις. Με απλά λόγια, το πώς βλέπει τον εαυτό του και τον ρόλο του ο δήμαρχος και ποια άποψη έχει για τα ευρύτερα σηματοδοτεί και την καθημερινή διαχείριση.
Επειδή λοιπόν οι δημοτικές εκλογές στο Δήμο της Αθήνας εξ ορισμού παραπέμπουν στις ευρύτερες πολιτικές στρατηγικές και τις ατομικές δεξιότητες του Δημάρχου, θέλουμε με το κείμενο αυτό να δηλώσουμε την υποστήριξή μας στον Νάσο Ηλιόπουλο. Ο Νάσος παρουσιάζει έναν σπάνιο στην Αριστερά συνδυασμό πολιτικού ήθους και επιστημονικής τεκμηρίωσης. Κατά τη θητεία του στο Υπουργείο Εργασίας και στη Γραμματεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας ήταν αποτελεσματικός και ενίσχυσε τον αδύνατο κοινωνικό πόλο, την μισθωτή εργασία. Είναι ταυτόχρονα ένας κανονικός άνθρωπος με κοινό νου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της πόλης.
Ο Νάσος Ηλιόπουλος μπορεί να ορθώσει πολιτικό ανάστημα απέναντι στην παλινόρθωση του βαθέως κράτους της αναξιοκρατίας και του δεξιού κομματισμού που σωρεύτηκε στο Δήμο Αθηναίων κατά τη διάρκεια των θητειών των Δημάρχων που στηρίχτηκαν από τη συντηρητική παράταξη. Ο Κώστας Μπακογιάννης και να ήθελε, δεν μπορεί: αν εκλεγεί, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η «ανανέωση» που εν γένει υπόσχεται θα πατήσει σε ό,τι πιο ευτελώς παλαιοκομματικό υπάρχει στο Δήμο. Οι υποδοχές είναι έτοιμες και τον περιμένουν ήδη. Έχει ισχυρή παράδοση ο δήμος στην οικοδόμηση πελατειακών μηχανισμών. Ακόμη και τα κεκτημένα Καμίνη σε ό,τι αφορά το νοικοκύρεμα των οικονομικών του Δήμου απειλούνται. Απέναντι σε αυτό, ο Ηλιόπουλος μπορεί να ορθώσει πιο ανθεκτικά αναχώματα. Αναχώματα που αδυνατεί να ορθώσει, φοβόμαστε, ο Παύλος Γερουλάνος. Παρά την καλή του προαίρεση, εξ ορισμού δεσμεύεται από την αδιέξοδη στρατηγική σύγκλισης ή και ώσμωσης του πολιτικού του φορέα με τη συντηρητική παράταξη.
Μένει ένα κρίσιμο για εμάς ζήτημα: η ήττα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Κατ' αρχάς θεωρούμε κρίσιμης σημασίας να μην βρεθούμε μπροστά στο αποτρόπαιο ενδεχόμενο εισόδου του ναζί υποψηφίου στο δεύτερο γύρο. Το ενδεχόμενο δεν είναι θεωρητικό. Ας θυμηθούμε κάτι που ενδεχομένως έχουμε απωθήσει: ο Κασιδιάρης το 2014 πήρε 16% στον πρώτο γύρο, ποσοστό που θα μπορούσε σήμερα να του δώσει το εισιτήριο στον δεύτερο γύρο. Οι δημοκρατικοί πολίτες θα πρέπει επομένως στην επιλογή τους να λάβουν υπόψη τους και αυτό το δεδομένο.
Ο Ηλιόπουλος μπορεί να αντισταθεί πιο αποτελεσματικά στον υπόδικο ναζιστή υποψήφιο. Το έχει δείξει ως σήμερα προς όλες τις κατευθύνσεις. Εννοείται πως αυτό επ’ ουδενί δε συνιστά υπαινιγμό για το δημοκρατικό ήθος των συνυποψηφίων του. Λέμε όμως απερίφραστα ότι ο υποψήφιος της Αριστεράς έχει εξ ορισμού μεγαλύτερο απόθεμα δύναμης εναντίον της Χρυσής Αυγής από έναν κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό υποψήφιο. Και αυτό δεν είναι δευτερεύον ζήτημα. Η αντίθεση προς την Χρυσή Αυγή και την ακροδεξιά θα είναι ένα ουσιαστικό επίδικο για την επόμενη περίοδο.
Η ναζιστική οργάνωση πρέπει να απομονωθεί πλήρως και στην κοινωνία και στην κάλπη από τον πρώτο γύρο. Έτσι οι δημοκρατικοί πολίτες θα έχουν επιλογή στον δεύτερο γύρο. Στην αντίθετη περίπτωση, η ψήφος σε όποιον αντιμετωπίζει τον υπόδικο ναζιστή θα είναι μονόδρομος.
