Πριν από λίγες μέρες παρακολούθησα την παράσταση «Πουπουλένιος» με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Μεταξύ των μηνυμάτων που υποβάλλει, η (εξαιρετική) παράσταση αποτελεί και ένα σχόλιο για το κλειστό κύκλωμα της οικογένειας, ως μηχανισμό που υπό συνθήκες μπορεί να συνθλίψει ένα παιδί. Στις 2 ώρες ο θεατής βλέπει επί σκηνής με τρόπο άλλοτε τρομακτικό κι άλλοτε κωμικό πόσο καταστροφική επίδραση μπορεί να έχουν τα παιδικά βιώματα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, της σκέψης, των φόβων ή των εμμονών.
Λίγες μέρες αργότερα παρακολούθησα το διάσημο πλέον βίντεο της μικρής Θεοδώρας. Ενός 11χρονου κοριτσιού –που έδειχνε ακόμα μικρότερο στην όψη από την πραγματική του ηλικία– να διαβάζει ένα κείμενο και στην πορεία να βγάζει λόγο κατά του κλεισίματος της ΕΡΤ «και την αντικατάστασή της από τη Δ.Τ., μία φασιστική τηλεόραση». Η μικρή δήλωνε ότι είναι από τον Πύργο και βρέθηκε στην Αθήνα «για να συμπαρασταθώ στην ΕΡΤ. Επειδή δε θέλω να αντικατασταθεί από τη Δ.Τ., μία φασιστική τηλεόραση». Στην προσπάθειά της μάλιστα να θυμηθεί τα λόγια της προς το τέλος κομπιάζει. Για οποιονδήποτε δεν έχει δει το βίντεο και διατηρεί αμφιβολίες εάν τα λόγια ήταν δικά της και όχι υποβολιμαία, να σημειώσω ότι λίγο πριν την καταδίκη της «φασιστικής Δ.Τ.» το 11χρονο παιδί λέει διαβάζοντας: «Οι δικτάτορες άφωνες μαριονέτες κρεμάμενες με το μιαρό στόμα μισάνοιχτο», «τι γκρίζος που είναι ο ουρανός με το μαύρο τέρας να πλανάται μισάνθρωπο και εκδικητικό, να σαρώνει το κοινό υφάδι που υφαίναμε σε γειτονιές, σε δρόμους και εργοστάσια». Τυπική ατάκα, δηλαδή, κάθε 11χρονου…
Αφού ολοκληρώθηκε το θεατρικό, οι παριστάμενοι (οι γονείς της ενδεχομένως;) τη χειροκροτούν. Ζητοκραυγάζουν. Το παιδάκι χαμογελάει αμήχανα και αποχωρεί από το πλάνο. Όπως θα σκέφτηκε, έκανε την πρώτη του επαναστατική πράξη. Μίλησε κατά της «φασιστικής Δ.Τ.», είπε ότι ήρθε «για να αντισταθεί» και όλοι το χειροκρότησαν. Σεβόμενη την ηλικία του δεν θα μιλήσω για τις πιθανές πράξεις αυτού του γλυκύτατου πλάσματος στα 16 ή στα 18. Η αλήθεια είναι πως (κατά τη γνώμη μου πάντα) κανένα 11χρονο παιδί δεν θα πρέπει να βγαίνει στα ΜΜΕ, να σχολιάζονται τα δρώμενά του από ΜΜΕ, να προπαγανδίζει σε ΜΜΕ, να εκφωνεί πολιτικά μηνύματα σε ΜΜΕ. Αυτό που έχει σημασία είναι οι γονείς. Που επέλεξαν αυτόν τον τρόπο για να περάσουν τη γνώμη, που οι ίδιοι έχουν, μέσα από το στόμα του ανήλικου παιδιού. Που το κατέστησαν φερέφωνο των απόψεών τους, τις οποίες το έβαλαν να παπαγαλίσει, δίνοντας σόου μπροστά σε μία κάμερα.
Αλλά, όπως φάνηκε, μεγαλύτερη σημασία, από το μέσον, είχε το μήνυμα. Και πώς θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερο θόρυβο αυτό το μήνυμα; Πώς θα μπορούσε να μεταδοθεί σε site και τηλεοπτικά κανάλια; Εάν το εκφωνούσε ένα τρυφερό στοματάκι. Ποιον δε συγκινεί η εικόνα ενός μικρόσωμου γλυκού κοριτσιού; Δεν αποκλείω να είναι αρκετοί αυτοί που συγκινήθηκαν από τον πύρινο λόγο της μικρούλας, δεν αποκλείω να σκέφτονται να τη φέρουν και σε πολιτικά πάνελ να πει την άποψή της για «το κοινό υφάδι» που ύφαινε «σε γειτονιές και εργοστάσια», αλλά και για «τη συλλογική διάνοια, τους γκρίζους ουρανούς και τα μαύρα σκοτάδια που πλανώνται στην Ελλάδα και τους δικτάτορες – άφωνες μαριονέτες κρεμάμενες».
Πριν γίνει όμως αυτό, ας δώσουμε μία φιλική συμβουλή σε επίδοξους μιμητές κινηματογραφιστές γονείς που θέλουν να γυρίσουν βίντεο με τα 11χρονα παιδιά τους να μιλούν κατά του κλεισίματος π.χ. των ΕΑΣ, της ΕΛΒΟ και της ΛΑΡΚΟ.
Θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν επιλέξουν μία ατάκα που να φαίνεται πιο ρεαλιστικά γραμμένη από 11χρονο και όχι να το βάλουν να παπαγαλιζει κείμενα για το «κοινό υφάδι» που ύφαινε «στα εργοστάσια».
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
