Ψάχνοντας για τον ορισμό της πλημμύρας αλλά και της ξηρασίας διαπίστωσα τη σχετική αδυναμία ύπαρξης ενός ολοκληρωμένου και ξεκάθαρου ορισμού και για τα δύο. Η ξηρασία για παράδειγμα ορίζεται γενικά ως «η περίοδος μειωμένης βροχόπτωσης -κάτω του μέσου όρου- σε μια δεδομένη περιοχή και η πλημμύρα ως η υπερχείλιση επιπλέον νερού, που καλύπτει την ξηρά».
Στην περίπτωση του ορισμού της ξηρασίας όμως δεν λαμβάνεται υπόψη ο χρόνος της πτώσης της στάθμης των υπογείων νερών, της απορροής των ποταμιών και των λιμνών κατά τη διάρκειας αυτής, ενώ στην περίπτωση της πλημμύρας δεν διευκρινίζεται το ύψος ή η ένταση της ροής του νερού που καλύπτει την ξηρά ή οι επιπτώσεις της. Αυτή θεωρώ πως είναι και μία από τις αιτίες της διαφορετικής προσέγγισης του θέματος από τους τοπικούς άρχοντες και γενικά τους πολιτικούς που παίρνουν τις αποφάσεις για τους υδατικούς πόρους.
Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια δείχνει να ευαισθητοποιείται ολοένα και περισσότερο στις επιπτώσεις των ακραίων καιρικών φαινόμενων, νιώθω ότι στη χώρα μας έχουν πολλά ακόμα να γίνουν όσον αφορά στη λήψη μέτρων και τη χάραξη γενικά μιας Εθνικής πολιτικής αντιμετώπισης μελλοντικών ακραίων καιρικών καταστάσεων. Τα πλημμυρικά επεισόδια του φετινού χειμώνα σε αρκετές περιοχές της χώρας μας και κυρίως στην Εύβοια, την Πελοπόννησο αλλά και στην Κρήτη, μετά μάλιστα από μια παρατεταμένη περίοδο ξηρασίας, αποτελούν κατά την άποψη πολλών και έγκριτων επιστημόνων, μια πρόγευση της κατάστασης που αναμένεται να βιώνουμε στο μέλλον εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, χαρακτηριστικό της οποίας αποτελούν τέτοιου είδους εμμονικές καιρικές συμπεριφορές.
Αρκεί λοιπόν απλά και μόνο η εξασφάλιση μιας οποιασδήποτε αντιπλημμυρικής προστασίας; Όχι φυσικά, καθώς απαιτείται όχι μόνο η προσαρμογή των αντιπλημμυρικών έργων στο φυσικό τοπίο, αλλά και η σύνδεσή τους με κατάλληλες υποδομές στα ορεινά της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας έτσι ώστε όχι μόνο να μειωθεί στο ελάχιστο η πιθανότητα καταστροφών αλλά κυρίως να εξαλειφθεί η πιθανότητα απώλειας ανθρώπινων ζωών.
Η ολοκληρωμένη διαχείριση λεκανών απορροής υδάτων είναι μεν, σύμφωνα με μια θεμελιακή αναδιάρθρωση της νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποχρεωτική για όλα τα κράτη μέλη, όμως στην τελική τα νερά και από τις πλημμύρες θα πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη στο μέλλον όχι μόνο να δαμάζονται αλλά και να συγκεντρώνονται σε κατάλληλους, φυσικούς ταμιευτήρες ορεινών σημείων της χώρας μας, έτσι ώστε να μπορούν να αξιοποιηθούν σε χρονιές όπου μια πιθανή παρατεταμένη περίοδος ανομβρίας - ξηρασίας μειώσει τους διαθέσιμους πόρους υπόγειων υδάτων και αυξήσει απότομα τις απαιτήσεις σε νερό.
Στη διαχείριση πλημμυρικών επεισοδίων, όπως και ξηρασιών, θα πρέπει λοιπόν και στη χώρα μας, εκτός από την άμεση αντιμετώπισή τους κατά τη διάρκεια εκδήλωσής τους, να προστεθεί και η δυνατότητα πρόβλεψης-εκτίμησης των επιπτώσεών τους. Ειδικά δε στην περίπτωση των πλημμυρών, γιατί όχι σ' έναν μεγάλο βαθμό, και η εκμετάλλευση τους.
10°
