Από τη μια, όσοι φρίττουν με την ιδέα μια δημόσιας ραδιοτηλεόρασης που λειτουργεί υπό την προστασία των ΜΑΤ. Από την άλλη, όσοι επικαλούνται τη νομιμότητα και την ανάγκη να λειτουργήσει πλήρως σήμερα η ΔΤ, αύριο η ΝΕΡΙΤ.
Η κυβέρνηση επικαλείται τη νομιμότητα. Μόνο που την ανακάλυψε κάπως καθυστερημένα. Μπορούσε να συνεχίσει το μοντέλο του Μόσιαλου, δηλαδή τη μη επέμβαση στην ΕΡΤ – δεν το έκανε (ρωτήστε τον κ. Κεδίκογλου για διορισμούς). Μπορούσε να προχωρήσει το Σχέδιο Νόμου της επιτροπής Αλιβιζάτου – δεν το έκανε. Μπορούσε να κινηθεί τον Ιούνη του 2012, όχι τον Ιούνη (κλείσιμο) ή τον Νοέμβρη (ανακατάληψη) του 2013. Δεν το έκανε. Μπορούσε να γλιτώσει πολλά χρήματα των φορολογουμένων αυτό τον ενάμιση χρόνο. Δεν το έκανε ούτε κι αυτό. Επομένως, η καθυστέρηση σε όλα όσα τελικά υιοθέτησε την καθιστά αναξιόπιστη.
Τα σωματεία της πρώην ΕΡΤ και η αντιπολίτευση επικαλούνται τη δική τους νομιμότητα. Μόνο που δεν δέχονταν καμιά αξιολόγηση, κανενός απασχολούμενου (και όχι κατανάγκην εργαζόμενου) στην πρώην ΕΡΤ, πράγμα που επέφερε το συνολικό «οριζόντιο» κλείσιμό της. Μόνο που τα επιχειρήματά τους ήταν συναισθηματικού χαρακτήρα («μαύρο», «χούντα» κ.λπ. που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν ισχύουν). Μόνο που φετιχοποιούν κάθε κατάληψη (σε δημόσια υπηρεσία, εννοείται, μια και σε ιδιωτικούς χώρους δεν τολμάνε. Εξάλλου, εκεί είναι η αληθινή ζωή με το 1.300.000 της ανεργίας). Μόνο που τώρα η ΕΡΤ έχει καταργηθεί (έχουν απομείνει οι επιγραφές στο κτίριο, τίποτ’ άλλο), οι συνδικαλιστές είναι παράνομοι και οι προσλήψεις στο νέο φορέα έχουν προσχωρήσει. Μόνο που η νομικά ανύπαρκτη ΕΡΤ εξέπεμπε ένα πρόγραμμα – μείγμα αριστερισμού, συνωμοσιολογίας, εθνικισμού και συνδικαλιστικού αυτισμού. Επομένως, δεν πρόκειται για «ενημέρωση του λαού», αλλά για ιδιοτελή συντεχνικά και κομματικά συμφέροντα.
Θα με πείθανε οι κυβερνητικές θέσεις, αν υπήρχε συνολικό εκσυγχρονιστικό σχέδιο, τόσο για το κλείσιμο της ΕΡΤ (φάνηκε πολύ καλά ότι δεν υπήρχε), όσο και γενικότερο (π.χ. να βάζανε χέρι στα δικά τους τα παιδιά: ΔΕΚΟ, εκκλησία, Βουλή, συντάξεις «ευγενών» ταμείων) – πράγμα ελαφρά αδύνατο, όταν μιλάμε για τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. Και θα με πείθανε οι σωματειακές θέσεις, αν αυτοί οι ίδιοι βγάζανε στη σέντρα όσους κηφήνες είχαν στις τάξεις τους ή κατάγγελλαν τους διορισμούς από το παράθυρο – πράγμα ελαφρά αδύνατο, όταν μιλάμε για τα ελληνικά συνδικάτα του ελληνικού δημόσιου τομέα.
Και οι δύο πλευρές είναι αντιμεταρρυθμιστικές. Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για σύγκρουση παραδοσιακών πελατειακών υποκειμένων, που είχαν και στενότατη σχέση μεταξύ τους επί δεκαετίες. Μόνο που τώρα, το ένα υποκείμενο (η κυβέρνηση) υποχρεώθηκε να κάνει κάτι. Θα δούμε αν αυτό το «κάτι» μπορέσει να μετασχηματιστεί, τελικά, σε μεταρρυθμιστική κατεύθυνση ή όχι.
Μόνη ελπίδα μιας κάποιας μικρής βελτίωσης, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, είναι η θετική πρακτική όσων ανθρώπων δεν συνδέονται άμεσα ούτε με το ένα, ούτε με το άλλο πελατειακό υποκείμενο, όσων ανθρώπων δηλαδή υποχρεώθηκε η κυβέρνηση, με βαριά καρδιά, να τοποθετήσει σε θέσεις κλειδιά ή να δεχτεί τις απόψεις τους. Τέτοιοι είναι η Επιτροπή Αλιβιζάτου (έμπνευση Μόσιαλου), οι προτάσεις της οποίας αποτέλεσαν, πολύ καθυστερημένα, το νομικό πλαίσιο της ΝΕΡΙΤ. Τέτοιοι είναι, ακόμα, ο Παντελής Καψής, ο Γιώργος Προκοπάκης ή τα περισσότερα μέλη των Εποπτικών Συμβουλίων.
Οι λίγες επόμενες βδομάδες είναι κρίσιμες. Καθώς οι εργαζόμενοι που έχουν προσληφθεί νόμιμα θα έρχονται να πιάσουν δουλειά στο ραδιομέγαρο της πρώην ΕΡΤ, οι «εκβεβλημένοι» συνδικαλιστές και οι ποικιλώνυμοι πολιτικοί υποστηρικτές τους είναι εξαιρετικά πιθανό να αντιδράσουν, μετατρέποντας τις «συγκεντρώσεις συμπαράστασης» έξω από το κτίριο, σε συγκρούσεις. Και τα ΜΑΤ δεν είναι δυνατό, βέβαια, να σταθμεύουν μόνιμα στην Αγ. Παρασκευή, κατέχοντας το κτίριο και διατηρώντας το ανοιχτό, ώστε να δουλεύει ο κόσμος. Θα δούμε, λοιπόν, αν και πώς θα γίνονται οι εκπομπές.
Υ.Γ. Η «Θεία Λειτουργία» της Κυριακής, όμως, για όποιους ανησυχούν, δεν διατρέχει κανένα φόβο, είτε με ΕΡΤ είτε με ΔΤ είτε με ΝΕΡΙΤ. Όλα κι όλα, όταν πρόκειται για την ορθόδοξη εκκλησία τα στρατόπεδα ομονοούν.
17°
