Κάποτε προοδευτικό ήταν το αριστερό. Και όσο πιο αριστερό τόσο πιο προοδευτικό. Αν έλεγες ότι θα διεκδικήσεις την εξουσία μέσα από εκλογές, ήσουν απλά ρεφορμιστής. Αν έλεγες ότι μαζεύεις όπλα για να κάνεις πραξικόπημα, λέγε με λαϊκή εξέγερση, και να επιβάλεις δικτατορία, λέγε με λαϊκή δημοκρατία, ήσουν η επιτομή της προοδευτικότητας. Και σε σέβονταν οι πάντες.
Στην εποχή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ η προοδευτικότητα ορίζεται διαφορετικά, και αυτό είναι μια κάποια «πρόοδος». Διογκώνεις τους φόρους ώστε να αποτρέπεις την ανάπτυξη, αυξάνεις την ανεργία και τη μετανάστευση των ικανότερων, αυγατίζεις το κράτος με αχρείαστους συμβασιούχους και μετακλητούς, ξεφτελίζεις κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα, αρνείσαι κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση, παρεμβαίνεις στη δικαιοσύνη και κλείνεις το μάτι σε κάθε μορφή βίας, κυρίως πολιτικής. Αλλά μοιράζεις και ξεροκόμματα υπό μορφή επιδομάτων. Τότε είσαι προοδευτικός. Ειδικά αν έχεις περπατήσει στη Γένοβα, στην Πράγα και σε άλλους κινηματικούς σταθμούς.
Αν δεν αρκούν αυτά, ανοίγεις διάπλατα τα σύνορα και στοιβάζεις ανθρώπους σε κολαστήρια τύπου Μόριας, φωνάζοντας «μετανάστες αδέρφια μας». Ψηφίζεις διακρατικές συμφωνίες που σου φέρνουν, σαν την Πρεσπών, κράζοντας τους διαφωνούντες ως φασίστες και εθνικιστές. Συμπαραστέκεσαι στον Μαδούρο επειδή δηλώνει κομμουνιστής αλλά όχι στον λαό της Βενεζουέλας που υποφέρει από τον κομμουνισμό. «Διαχωρίζεις» εικονικά την Εκκλησία από το Κράτος και εισάγεις την απλή αναλογική ως παγίδα ακυβερνησίας. Τότε είσαι η ίδια η πρόοδος. Ειδικά αν έχεις ψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης και τις έμφυλες ταυτότητες.
Για να τα κάνεις όλα αυτά τα προοδευτικά πρέπει να είσαι η κυβέρνηση, οπότε φροντίζεις, ως γνήσιος λενινιστής, να κάνεις συμμαχίες με όλους τους «διαβόλους», όπως έλεγε και ο μεγάλος. Έτσι ανοίγεις το κόμμα στα ορφανά του Άκη, συγκυβερνάς για τρία χρόνια με τον Καμμένο και τον υπόλοιπο έναν μόνο με την παρέα του, φροντίζεις να μην τελειώσει ποτέ η δίκη της Χρυσής Αυγής, ανακαλύπτεις την πολιτική γοητεία της Παπακώστα και του Τέρενς, τακιμιάζεις με το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου και απευθύνεσαι στα περιτρίμματα της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς για να κλείσεις τον τελευταίο σου ανασχηματισμό με Τόλκα και Μωραΐτη, που μέχρι χτες σου έσουρναν τα εξ αμάξης. Παρατείνοντας τη διαμονή σου σε αυτόν εδώ τον κόσμο που είναι εφικτός. Τον κόσμο της εξουσίας α λα ελληνικά. Προοδευτικό δεν είναι πλέον το αριστερό. Είναι το δικό σου.
Δεν κάνεις συμμαχίες με όμορες πολιτικές δυνάμεις για να οδηγήσεις τη χώρα κάπου που εσύ οραματίζεσαι. Μαζεύεις όποιον και όποια αναγνωρίζει πειθήνια την αρχή σου και δέχεται να παίξει το παιχνίδι σου με στόχο την παραμονή στην εξουσία. Δεν θέλεις να αφήσεις κάτι στον τόπο για να σε θυμάται και γι' αυτό δεν προχωράς τίποτα καινοτόμο και ωφέλιμο. Ούτε με τα δικά σου μέτρα. Δείχνεις ότι δεν πιστεύεις σε κανέναν από τους θεσμούς που ήρθες να υπηρετήσεις, αντίθετα τους λοιδορείς και τους υπονομεύεις. Αλλά καρπώνεσαι τα αγαθά της εξουσίας. Σπρώχνεις τον χρόνο, ναρκοθετείς το έδαφος για τον επόμενο και σκέφτεσαι μόνο την επιστροφή.
Επειδή και ο λαός σου μαστίζεται από την ημιμάθεια, για να μην πω αγραμματοσύνη, δεν χρειάζεσαι αποδείξεις για τίποτα. Δηλώνεις προοδευτικός και συγκροτείς προοδευτικά μέτωπα ενάντια στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό. Ούτε κομμουνιστικά, ούτε σοσιαλιστικά, ούτε αριστερά, ούτε κεντροαριστερά. Πλέον. Απλά προοδευτικά. Ακριβώς για να χωράνε όλοι, για να μην έχεις κανένα στίγμα, να μη σε πιάνει κανένα ραντάρ, να μην απολογείσαι στην Ιστορία.
Ο ασπόνδυλος λαϊκισμός σου επιτρέπει να ελίσσεσαι ανάμεσα από τον Τραμπ και τον Μαδούρο, από τον Πούτιν και τη Μέρκελ, τον Σαλβίνι και τον Μακρόν και πάντοτε χωρίς γραβάτα. Χωρίς να κάνεις όμως και τίποτα σημαντικό. Για ωφέλιμο, ούτε λόγος. Χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις και να ρωτάς, να αποφασίζεις και να ρισκάρεις, να πράττεις και να κοπιάζεις. Κυρίως χωρίς να κοπιάζεις. Απλά υπογράφεις συμβόλαια.
Δεν είναι μόνο η ιδιοτέλεια που έλκει ξεπεσμένους πολιτευτές προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς να είναι όταν το κόμμα αυτό εγκαταλείπει την εξουσία. Είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που τους «λερώνει». Είναι η λατρεία του παλιού, του κάλπικου, του δανεικού, του χαλαρού και αβάδιστου. Του δήθεν, του αριστερού και προοδευτικού της μεταπολίτευσης, του εικονικού, του βερμπαλιστικού, αυτού που έφυγε και δεν γυρίζει πια. Νεκροφιλία κανονική. Νομίζουν ότι θα το αναστήσουν, θα πάρουν κάτι από το αρχαίο φέγγος του, θα κερδίσουν ζωές, θα υποσχεθούν σοσιαλισμό ή κάτι τέτοιο και θα πάνε ταμείο εξαργυρώνοντας κουπόνια ημεραργίας. Ο παλιός ξεπεσμένος κόσμος, μια θλιμμένη έπαρση. Αλλού θα είχαν τελειώσει οριστικά, στην οπισθοδρομική Ελλάδα ακόμα πνέουν τα λοίσθια. Και βγαίνουν στην τηλεόραση ως ομιλούσες κεφαλές. Τα ανθρωπάκια. Κάτι σαν τους ελληνικούς χορούς της Δόρας Στράτου. Κάποτε.
Δεν θα είχαμε κανένα λόγο να ασχολούμαστε με τον ξεπεσμό αν αυτός δεν απειλούσε ότι θα επανέλθει. Αν σήμερα δεν ήταν το Νο 2 του πολιτικού συστήματος. Σε μια χώρα με παράδοση στον λαϊκισμό αυτός ο σημερινός μειοψηφικός ξεπεσμός, που φεύγει με φάλτσα ταρατατζούμ, μπορεί να επιστρέψει. Για να τελειώσει το έργο του, που δεν είναι άλλο από την ανοικτή χρεοκοπία και τη δραχμή.
Αν υπάρχουν κάποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στη χώρα αυτή που πονούν για την πατρίδα και βλέπουν λίγο μακρύτερα από τις επόμενες εκλογές, πρέπει να εργαστούν ώστε να μειώσουν την πιθανότητα της επιστροφής. Κυρίως στο επίπεδο της ιδεολογίας. Δεν αντέχουμε άλλη «πρόοδο». Ας συντηρήσουμε και λίγο τις ανθρώπινες και δημοκρατικές αξίες μας. Αυτές που καταρράκωσε ο συρφετός.
15°
