Είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι στις διεθνείς επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών. Όχι γιατί δεν απολαμβάνω τον πρωταθλητισμό, όχι γιατί δεν θαυμάζω το ταλέντο, τις ικανότητες, την επιμονή και την αφοσίωση που απαιτεί μια μεγάλη επιτυχία και σίγουρα όχι επειδή δεν χαίρομαι να βλέπω κάποιον από τη γειτονιά μου να κερδίζει τους αθλητές από άλλες γειτονιές. Κάθε άλλο. Οι επιφυλάξεις μου δεν έχουν να κάνουν με τις ίδιες τις επιτυχίες, όσο με τα παρελκόμενά τους.
Οι απόπειρες να κολακευτεί το κοινό μέσω της ψευδαίσθησης συνιδιοκτησίας της επιτυχίας, αυτό το ακατανόητο «όλοι μαζί τα καταφέραμε» και ακόμα περισσότερο η απαίτηση της στήριξης από την πολιτεία (μτφ. χρηματοδότηση από τα λεφτά των γδαρμένων φορολογούμενων) με απωθούν και μου στερούν μέρος της χαράς που θα μπορούσα να νιώσω, αν οι υστερίες και η απαίτηση κρατικής χρηματοδότησης ήταν η εξαίρεση κι αν κανόνας ήταν αυτά που είπε με αφορμή τις επιτυχίες του Τσιτσιπά η παλιά πρωταθλήτρια του τένις (και μητέρα της Σάκαρη), η Αγγελική η Κανελλοπούλου, μιλώντας στον Παύλο τον Τσίμα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Τα βάζω ακριβώς όπως τα είπε, γιατί νομίζω ότι δεν πρέπει να αλλάξω ούτε κόμμα.
- Η Ελλάδα μπορεί να γίνει μια χώρα που φτιάχνει τενίστες ή όχι;
- Κοιτάχτε, δεν είναι η Ελλάδα που έφτιαξε τους τενίστες, είναι οι οικογένειες που έφτιαξαν τους τενίστες. Και εγώ ήμουν μέσα στο άθλημα και ήξερα κάπως να καθοδηγήσω τη Μαρία, και η μητέρα και ο πατέρας του Τσιτσιπά ήταν μέσα στο άθλημα, τ’ αφήσαν όλα οι άνθρωποι και πέσαν πάνω στο παιδί όπως έπεσα κι εγώ πάνω στη Μαρία.
- Άρα είναι ένα οικογενειακό κατόρθωμα, όχι εθνικό.
- Είναι ένα οικογενειακό κατόρθωμα. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από την Ελλάδα, έτσι όπως είναι η κατάσταση, βοήθεια για τα παιδιά. Θα ήταν πολυτέλεια να λέγαμε, βοηθήστε μας επειδή θέλουμε να πάμε να παίξουμε τένις, ενώ υπάρχουν άλλα τεράστια προβλήματα στην Ελλάδα.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, καταλαβαίνω την έκπληξή σας και την ανάγκη να ξαναδιαβάσετε όσα ήδη διαβάσατε. Είναι σπάνιες οι φορές που κάποιος σχετικός με κάποιο σπορ μιλά για μια διεθνή επιτυχία και όχι μόνο δεν απαιτεί να βάλουμε το χέρι στην τσέπη, αλλά αναγνωρίζει πως, ειδικά σε καιρό κρίσης, αυτή η απαίτηση είναι υπερβολική. Όσο σπάνιες είναι οι φορές που δεν γίνεται καμία προσπάθεια για κολακεία του κοινού.
Από την άλλη, ίσως το ένα να φέρνει το άλλο. Ίσως οι άνθρωποι που πουλούν «όλοι μαζί τα καταφέραμε» δικαίως να ζητούν χρήματα. Στο κάτω-κάτω, αν κάποιος θέλει να αποκτήσει κομμάτι μιας επιτυχίας, θα πρέπει και να το πληρώσει. Εγώ, πάλι, προτιμώ αυτούς που δεν πουλάνε και για αυτό δεν ζητούν. Που μου επιτρέπουν να απολαύσω τις επιτυχίες χωρίς πάρε-δώσε. Που με κάνουν να ελπίζω ότι μπορεί να έρθει μια μέρα που λόγια σαν αυτά της Κανελλοπούλου θα είναι ο κανόνας και οι απαιτήσεις για πρωταθλητισμό δημοσία δαπάνη η θλιβερή εξαίρεση. Και μπράβο της.
10°
