Την περασμένη Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος δήλωσε από το Καστελόριζο ότι όποιος δεν σεβαστεί την εθνική κυριαρχία μας «θα συντριβεί», τονίζοντας παράλληλα ότι μέσα στους επόμενους μήνες η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην ανακήρυξη της ΑΟΖ του ακριτικού νησιού ώστε να απελευθερωθεί «η δυνατότητα απάντλησης του φυσικού αερίου για την πατρίδα μας, μεγάλων κοιτασμάτων που θα καλύψουν τις ανάγκες για τις επόμενες γενιές».
Αν και ελάχιστοι δίνουν πια βαρύτητα στα όσα εκστομίζει ο Πάνος Καμμένος, αξίζει να σημειωθεί ότι είναι ελάχιστα πιθανό να συμβούν τα όσα είπε. Η ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να προχωρήσει στην ανακήρυξη της ΑΟΖ του Καστελόριζου, όπως και τελικά δεν προχώρησε στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αλβανία παρά τις σχετικές επίσημες ανακοινώσεις κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Εξωτερικών στον Αλέξη Τσίπρα από τον Νίκο Κοτζιά.
Ακριβώς την ίδια μέρα, αίσθηση προκάλεσαν οι αναφορές του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ ναυάρχου Ευάγγελου Αποστολάκη σχετικά με την αντίδραση της Ελλάδας σε πιθανό θερμό επεισόδιο με την Τουρκία στο Αιγαίο. Στο πλαίσιο της ετήσιας καθιερωμένης συνάντησης του με τους συντάκτες που καλύπτουν το ρεπορτάζ του υπουργείου Άμυνας, ο κ. Αποστολάκης ανέφερε ότι «αν ανέβουν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε κι αυτή είναι μια κόκκινη γραμμή που την ενστερνίζεται και η κυβέρνηση».
Πρόκειται για μια δήλωση που ξενίζει και είναι απόλυτα δυσανάλογη με τη μέχρι σήμερα μετρημένη παρουσία του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στα δημόσια πράγματα. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο ναύαρχος Αποστολάκης έχει διαδραματίσει αρκετές φορές τον ρόλο του «ενήλικα στο δωμάτιο», ως αντίβαρο στην έμφυτη ροπή των πολιτικών προϊσταμένων του στην ελαφρότητα και τον τυχοδιωκτισμό. Οι επιλογές του κατά τους επόμενους μήνες θα δείξουν αν πρόκειται για μια ανευθυνότητα της στιγμής ή για το πρώτο βήμα διεκδίκησης άλλων αξιωμάτων.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για δυο ακραία τυχοδιωκτικές και θεσμικά απαράδεκτες δηλώσεις, οι οποίες μάλιστα γίνονται στο τέλος μιας δύσκολης χρονιάς για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις -στο δεύτερο εξάμηνο της οποίας πάντως η ένταση στο Αιγαίο ήταν τελικά χαμηλότερη του αναμενόμενου. Δυστυχώς, το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι τέτοιου τύπου δηλώσεις έχουν πια πλήρως κανονικοποιηθεί, τόσο που πιο συχνά θα ακούσεις κάποιους να λένε «μα γιατί δεν μιλάμε κι εμείς στη γλώσσα που καταλαβαίνουν;» παρά κάποιους να αναρωτιούνται «για ποιο λόγο ανεβάζουμε τους τόνους;».
Ζούμε στους καιρούς που σε πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές υψηλής τηλεθέασης υπάρχει κάθε μέρα ένα ρεπορτάζ για την «τουρκική προκλητικότητα», ανεξάρτητα από το αν πράγματι υπάρχει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στην επικαιρότητα. Αν δεν υπάρχει, τότε αρκεί να εντοπιστεί σε κάποια τουρκική εφημερίδα μια γενικόλογη δήλωση κρατικού αξιωματούχου που επαναλαμβάνει τις πάγιες θέσεις της χώρας του. Κάτι τέτοιο είναι αρκετό για να βγει ο τίτλος «νέα τουρκική πρόκληση» ώστε στη συνέχεια απόστρατοι, εμπειροτέχνες διεθνολόγοι αλλά και μητροπολίτες(!) να μας εκθέσουν τις σπουδαίες απόψεις τους, καταλήγοντας συνήθως σε μια τηλεοπτικά εξωραϊσμένη εκδοχή του «πας μη Έλλην βάρβαρος».
Συχνά, αυτή η διάσταση της εθνικής τύφλωσης μοιάζει να είναι λυτρωτική για όσους δεν αντέχουν να αντικρύσουν κατάματα την εγχώρια πραγματικότητα. Είναι πράγματι ευκολότερο να σταθείς σε μια ανοησία που θα εκστομίσει κάποιος εξτρεμιστής σύμβουλος του Ερντογάν παρά στο ότι το τιμόνι της ελληνικής Εθνικής Άμυνας κρατά ένας απαξιωμένος πολιτικός αρχηγός ενός ακροδεξιού σχήματος υπό εξαφάνιση. Πουλάει περισσότερο να υποστηρίξεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν λόγω των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαρτίου στην Τουρκία παρά εν όψει των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019 στην Ελλάδα. Είναι πιο εύπεπτο να παπαγαλίσεις για πολλοστή φορά το ξεπερασμένο κλισέ που θέλει την Τουρκία να εξάγει τις πολιτικές κρίσεις της στο Αιγαίο παρά να δεις ότι τα τελευταία χρόνια ήταν συχνά Έλληνες αξιωματούχοι αυτοί που υπερέβησαν τα εσκαμμένα.
Όπως και να έχει, όλα δείχνουν ότι η νέα χρονιά θα είναι πιθανότατα μια περίοδος ωρίμανσης των διεργασιών διευθέτησης πολλών εκ των ανοιχτών γεωπολιτικών ζητημάτων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα θα είναι όμως και μια εκλογική χρονιά για την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας είναι μάλλον βέβαιο ότι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις αγαπημένες καρέκλες τους κάποιοι που δεν δίστασαν να κάνουν τα πάντα για να τις αποκτήσουν. Ας δείξουν τουλάχιστον κατά την αποχώρηση τους την αίσθηση καθήκοντος που δεν έδειξαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Δεν θα κερδίσει κάτι ο τόπος αν χτιστούν ακόμα περισσότερες αποκρουστικές πολιτικές καριέρες πάνω στην επικοινωνιακή αξιοποίηση της «τουρκικής απειλής».
Χορτάσαμε από υπερπατριώτες επαίτες δημοσιότητας. Η Ελλάδα δεν πρέπει να εξάγει την πολιτική κρίση της στο Αιγαίο.
