Απ’ ό,τι φαίνεται καμιά φορά οι αντιδράσεις έχουν αποτέλεσμα και έτσι η ιδέα της εισαγγελέως του Αρείου του Πάγου σχετικά με την έρευνα για το Μάτι τελικά, μάλλον, δεν θα γίνει πραγματικότητα κι έτσι, μάλλον, δεν θα υπάρξει καθυστέρηση στην διαδικασία της απόδοσης ευθυνών (τα «μάλλον» τα βάζω γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος καθώς μια ιδέα που δεν πραγματοποιείται μπορεί να αντικατασταθεί από μια άλλη κ.ο.κ.) Δεν κρύβω ότι η υποχώρηση μπροστά στις αντιδράσεις με εξέπληξε, αλλά όχι τόσο όσο η αμηχανία που κατάλαβα πως ένιωσαν πολλοί συμπολίτες όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την υποψία ότι υπάρχει μια μικρή, τόση δα, πιθανότητα η Δικαιοσύνη να μην είναι εντελώς ανεξάρτητη.
Φανταστείτε την περίπτωση κατά την οποία οι επικεφαλής της ΚΕΔ (του οργάνου που είναι αρμόδιο για τη διαιτησία στο πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου) θα διορίζονταν απευθείας από το Δ.Σ. της ομάδας που έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα. Φανταστείτε το προεδρείο της Επιτροπής αυτής να διοριζόταν κάθε φορά από το Δ.Σ. της ΑΕΚ ή του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού ή ακόμα και του ΠΑΟΚ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον τρόπο με τον οποίο κάποιος θα κατάφερνε να υποστηρίξει ότι η επιτροπή αυτή είναι ανεξάρτητη χωρίς να προκαλέσει το γέλιο.
Σταματήστε τώρα να φαντάζεστε και σκεφτείτε ποιος είναι αυτός που ορίζει τους επικεφαλής της Δικαιοσύνης. Σκεφτείτε ποιος είναι αυτός που ορίζει, ας πούμε, τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Σκεφτείτε ότι ο επικεφαλής της ελληνικής Δικαιοσύνης δεν ορίζεται από κάποια διακομματική επιτροπή από την οποία απαιτείται πλειοψηφία που να διασφαλίζει μια σχετική αντιπροσωπευτικότητα και σκεφτείτε ότι ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο επικεφαλής της ελληνικής Δικαιοσύνης, ορίζεται από το υπουργικό συμβούλιο. Ορίζεται από την κυβέρνηση και μόνο από αυτήν.
Δεν θέλω να υπονοήσω κάτι, πολύ περισσότερο να καταγγείλω, αλλά μου φαίνεται πως αν υπήρχε η επιθυμία για πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, αν το ζητούμενο ήταν η όσο το δυνατόν μικρότερη σχέση της εκτελεστικής με τη δικαστική εξουσία, θα είχε προτιμηθεί ένας άλλος τρόπος ορισμού Προέδρου του Αρείου Πάγου. Ή των αντιπροέδρων του. Ή του εισαγγελέα του.
Φυσικά ο ορισμός δεν σημαίνει ότι κάθε φορά οι ανώτεροι δικαστικοί κάνουν τα χατήρια της κυβέρνησης ελπίζοντας να είναι αυτοί που θα επιλεγούν για εκείνες τις θέσεις που είναι όνειρο ζωής και καριέρας. Σημαίνει, όμως, ότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα κάποια στιγμή να τα κάνουν τα χατήρια. Σημαίνει ότι η πολιτεία αρνείται να κάνει σαφές σε μια κοινωνία που έχει ανάγκη την πίστη στην ανεξαρτησία (και άρα την αποτελεσματικότητα) της Δικαιοσύνης ότι η Δικαιοσύνη είναι όντως ανεξάρτητη.
Για να το πω πιο απλά με ένα παράδειγμα, στην υποθετική περίπτωση που κάποιοι δικαστές δικάσουν μια υπόθεση στην οποία εμπλέκεται στέλεχος της κυβέρνησης υπέρ του στελέχους της κυβέρνησης και αργότερα βρεθούν με υψηλά δικαστικά αξιώματα, δεν θα μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι με κάποιο τρόπο απόφαση και προαγωγή συνδέονται αλλά, δυστυχώς, δεν θα μπορούμε και να το αποκλείσουμε. Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα για ένα πολίτευμα στο οποίο ο αποκλεισμός της πιθανότητας συναλλαγής των δύο εξουσιών είναι απολύτως απαραίτητος.
Σε κάθε περίπτωση, μέχρι τα υψηλόβαθμα στελέχη της Δικαιοσύνης να αποφεύγουν τις σχέσεις με τις κυβερνήσεις όχι επειδή δεν θέλουν να κερδίσουν κάτι αλλά επειδή δεν μπορούν να κερδίσουν κάτι, η έκπληξη για την πιθανότητα να μην είναι και εντελώς ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη θα είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελής και στη χειρότερη υποκριτική (ή το αντίθετο αν κανείς θεωρεί την αφέλεια πιο επικίνδυνη από την υποκρισία). Όλα τα άλλα είναι ωραία λόγια αυτοϊκανοποίησης η οποία σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση πλην της ερωτικής καλό είναι να αποφεύγεται. Και μπράβο της.
12°
