Δεν είναι μόνο εκείνοι που τον κλωτσούσαν με μανία. Είναι και όσοι παρακολουθούσαν απαθείς. Και αυτοί που αδιαφόρησαν, όταν το έμαθαν. Οι «καλά να πάθει» και οι «δεν μας νοιάζει». Όσοι δεν λυπήθηκαν για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου που, φτιαγμένος όπως ήταν, εγκλωβίστηκε στο κοσμηματοπωλείο όπου μπήκε για αδιευκρίνιστο μέχρι στιγμής λόγο. Τα κόμματα που δεν βρήκαν μια λέξη να πουν για το άγριο λιντσάρισμα, όσα ΜΜΕ υιοθέτησαν αυτομάτως την εκδοχή της απόπειρας ληστείας, πολλοί διαδικτυακοί ακτιβιστές-υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κρύφτηκαν, περισσότεροι φλογεροί δημοκράτες που ανησυχούν για την προστασία του νόμου και της τάξης αλλά σ’ αυτή την περίπτωση αποκρουστικής «αυτοδικίας» ξεχάστηκαν.
Αναμενόμενο. Ειδικά για έναν πολιτικό. Ό,τι και να πει θα χάσει ψήφους. Αν εκφράσει με ένταση τον αποτροπιασμό του, θα του πουν πως δεν καταλαβαίνει τον πόνο του νοικοκυραίου για την έξαρση της ανομίας. Αν μιλήσει για την κατάντια της Αθήνας, θα τον εγκαλέσουν για άθλιο συμψηφισμό. Αν πει και για τα δύο μαζί, θα ’ναι πολύ αμήχανο. Αν δεν λειτουργεί μέσα του, δεν θα βγει καλά προς τα έξω – και μάλλον αυτό συμβαίνει.
Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν μπορούσε να ξεφύγει. Ήταν έξω από τη βιτρίνα τόσος κόσμος και είχε ειδοποιηθεί η αστυνομία. Θα τον μπαγλάρωναν αμέσως. Όμως δεν αρκεί πάντα αυτό. Δεν φτάνει η σύλληψη και η τιμωρία με βάση όσα προβλέπει ο ποινικός κώδικας. Όχι, υπάρχει και η ανάγκη της εκφόρτισης, η εξωτερίκευση της εσωτερικής μαυρίλας, η εκτόνωση εντάσεων, απωθημένων, κακίας, αηδίας. Τόση επιθετικότητα μαζεμένη πρέπει να εκφραστεί κάποια στιγμή. Για τα χάλια της Ομόνοιας, όπου η παραβατικότητα ζει και βασιλεύει. Για τις δυσκολίες του μικρομεσαίου εμπόρου που παλεύει με τους φόρους και τα χρέη. Για τις σχέσεις που διαλύονται, για τις προσδοκίες που δεν εκπληρώνονται, για τα όνειρα που χάνονται, για τη χαρά που δεν βρίσκεται, για τη μίζερη ζωή μας, για τη μεγάλη αφήγηση που λείπει – ούτε οι ίδιοι, αυτοί που κλωτσούσαν, δεν ξέρουν γιατί έγιναν τόσο βίαιοι, πώς συγκεντρώθηκε μέσα τους τόσο μένος, ποιον μισούν και ποιον φοβούνται.
Σκέψου να είσαι gay, οροθετικός, τοξικομανής και φτωχός. Καταραμένος, αποκλεισμένος, τελειωμένος. Δεν υπήρχε εύκολος δρόμος για σένα, καμία ευθεία μπροστά. Μάλλον δεν θα έβρισκες την άκρη και δεν θα τα κατάφερνες, αλλά το κακό συνέβη πολύ νωρίς, για τον πιο λάθος λόγο και με τον πιο λάθος τρόπο: Να προσπαθείς να βγεις έξω σπάζοντας το τζάμι και να σε χτυπούν ενώ είσαι κάτω, αδύναμος, με κοψίματα στο πρόσωπο από τα γυαλιά.
Σκέψου να είσαι ένα από αυτούς που βρέθηκαν εκεί, αυτόπτες μάρτυρες της φρικιαστικής σκηνής. Τι θα έκανες, τι θα έλεγες, τι θα αναλογιζόσουν και τι θα ένιωθες. Μόνο ένας φαίνεται στο βίντεο να προσπαθεί να βοηθήσει το θύμα, που για τους άλλους ήταν σκέτο θύτης, δράστης, εγκληματίας, ένοχος. Χάρη σ’ αυτόν τον έναν, ίσως δεν είμαστε ακόμη μέσα στην άγρια ζούγκλα, τρώγοντας τις σάρκες μας και πίνοντας το αίμα μας. Είμαστε πολύ κοντά.
7°
