Από την ώρα που άνοιξε τα χαρτιά του ο Αλ. Τσίπρας σε σχέση με τον ανασχηματισμό, δεν μάθαμε κάτι που δεν ξέραμε, αλλά επιβεβαιώσαμε ότι εξακολουθούν να ισχύουν τα βασικά:
• Η συμμαχία του Αλ. Τσίπρα με τον Π. Καμμένο είναι στρατηγική. Και γι’ αυτό συνεχίζεται χωρίς δεύτερες σκέψεις παρά το τέλος του προγράμματος. Η παρουσία των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση ενισχύθηκε (έχουν 8 χαρτοφυλάκια και είχαν 7), ενώ επιλέχθηκαν πρόσωπα με μετριοπαθές προφίλ (λ.χ. Χρυσοβελώνη) για να αναδειχθεί η καραμανλική αναφορά τους, μήπως και αυτό δημιουργήσει πρόβλημα στη ΝΔ. Η μεταγραφή της Κ. Παπακώστα έχει τη σφραγίδα του Π. Καμμένου και καθόλου τυχαία της ανατέθηκε ένα εκλογικά ενδιαφέρον χαρτοφυλάκιο (Υπ. Προστασίας του Πολίτη). Με βάση τις δηλώσεις του, ο Π. Καμμένος θα ρίξει την κυβέρνηση όταν έρθει στη Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών στις αρχές του 2019. Είναι, όμως, δύσκολο να δει κανείς πώς θα προλάβει μέσα σε λίγους μήνες (μέχρι τις εκλογές του Μαϊου) να αναβαπτιστεί πολιτικά για να έχει πιθανότητες εκπροσώπησης στην επόμενη Βουλή. Αλλοι πιστεύουν ότι τελικά θα τον δούμε στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι επιμένουν ότι παρόλα όσα λέει θα τα γυρίσει στο Σκοπιανό την τελευταία στιγμή.
• Ο πρωθυπουργός δεν έχει αλλάξει στάση στο Μακεδονικό και δεν έχει κρυφή ατζέντα οπισθοχώρησης. Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης καθορίστηκε και από την αγωνία διαμόρφωσης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα κυρώσει στη Βουλή τη συμφωνία των Πρεσπών. Η Κ. Παπακώστα έφερε μαζί της την ψήφο της και πήρε ό,τι ήθελε. Ο Μακεδόνας Μάρκος Μπόλαρης, που θα καταψήφιζε ή θα απείχε, βρέθηκε σε θέση υφυπουργού και δεσμεύεται. Η αντικατάσταση της Κόλλια-Τσαρουχά από τη Νοτοπούλου στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης δείχνει διάθεση να δοθεί μάχη υπέρ της συμφωνίας στη Θεσσαλονίκη.
• Το άνοιγμα στην Κεντροαριστερά αποτελεί στρατηγική επιλογή, παρόλο που γίνεται δύσκολο λόγω της καθοδικής φάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου να θωρούταν προεξοφλημένη, όμως η Μυρσίνη Ζορμπά ήταν έπληξη γιατί προέρχεται από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και δεν «έπαιζε» στα σενάρια. Το σημαντικότερο είναι ότι και οι δύο έγιναν υπουργοί και δεν υποχρεώθηκαν σε «μαθητεία» κάτω από υπουργό ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός μάλιστα ότι ο Φώτης Κουβέλης απαλλάχθηκε από τη βαριά σκιά του Π. Καμμένου, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Ναυτιλίας, εκλαμβάνεται ως μήνυμα στους εκτός τειχών ΣΥΡΙΖΑ ότι, αν προσέλθουν, θα αντιμετωπιστούν με όρους ισοτιμίας και με γενναιοδωρία. Και αν αληθεύουν οι πληροφορίες ότι έγιναν κρούσεις και σε άλλους της Κεντροαριστεράς –χωρίς αποτέλεσμα– τότε πρόκειται για μια διαδικασία που θα συνεχιστεί και θα επηρεάσει και τη σύνθεση των ψηφοδελτίων.
• Ο Αλ. Τσίπρας παραμένει προσηλωμένος στην εσωκομματική κουζίνα. Η ενέργεια που αναλώθηκε για την επιλογή του νέου γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ (Π. Σκουρλέτης) και η ανάδειξη της «γενιάς Τσίπρα» επιβεβαιώνει ότι ο πρωθυπουργός δεν παραμελεί την ιδιότητα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – κάθε άλλο. Όσοι πήραν κυβερνητική θέση αποκτούν πλεονέκτημα στην εκλογική μάχη και αν χειριστούν σωστά την ευκαιρία που τους δόθηκε μπορεί οι μικροί να αφήσουν πίσω τους μεγάλους και οι νέοι τις παλιές καραβάνες. Η ενίσχυση του Αλ. Χαρίτση που βρίσκεται κοντά στους «53» αποτελεί και ενός είδους «δαχτυλίδι» για τη επόμενη μέρα έναντι του Ευ. Τσακαλώτου.
Συμπέρασμα: Ο Αλ. Τσίπρας έχει ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης και γι’ αυτό απέφυγε ένα μοιραίο λάθος (λ.χ. να βάλει τον Δρίτσα στο Προστασίας του Πολίτη, όπως ακουγόταν), αλλά δεν έχει τη γενναιότητα και την κουλτούρα που θα απαιτούσε μια πραγματική υπέρβαση (πολύ μικρότερο σχήμα, πλειοψηφία μη κομματικών προσώπων με τεχνοκρατικό και μεταρρυθμιστικό προφίλ, που θα επέτρεπε και περιορισμό της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο).
