Αφήνουμε εξ αρχής κατά μέρος την όποια θετική υποδοχή. Πάμε στην πιο ενδιαφέρουσα αρνητική υποδοχή, γιατί είναι ολοφάνερο ποιος θίγεται, από αυτή την ανάλυση. Όχι βέβαια μόνο οι ναζί, γιατί τα επιχειρήματά της τους πονάνε πολύ περισσότερο από όσο το μίσος της «Αριστεράς». Διψούν για το μίσος των «Άλλων», αφού αυτό τρέφει και το δικό τους μίσος, το οξυγόνο τους, τη ζωή τους. Αντίθετα, οι ναζί δεν αντέχουν, να μην τους δείχνεις μίσος, αλλά να τους λες ότι είναι ανθέλληνες και αντίχριστοι. Γιατί έτσι τους χαλάς όλο το στόρυ, το παραμύθι με το οποίο ξεγελάνε τον λεβεντοβουβαλέ οχλοπολτό.
Εκείνος, λοιπόν, που κυρίως θίγεται από αυτή την ανάλυση του Ανεξυριζαυγιτισμού, εύλογα είναι η «Αριστερά». Γιατί, ως εδώ, ήταν καλομαθημένη να κανοναρχεί στο ελληνικό πεδίο, να δίνει τον τόνο, να λέει ποιος περνάει και ποιος κόβεται στη ζωή. Ποιος είναι ο ακροδεξιός εχθρός και ποιοι οι σύμμαχοί του. Να αποφασίζει αν ο «νεοφιλελεύθερος» Νόμος Γιαννίτση, θα σταματήσει το πάρτυ του Πελατειακού Παρακράτους των σαραντάρηδων συνταξιούχων, που θεμελίωσε την καταστροφή, ή όχι… Χωρίς ποτέ να έχει πάρει την κεντρική διακυβέρνηση στα χέρια της! Να πετάει μια ομορφιά και όλοι να τη δέχονται ως θέσφατη.
Τώρα, κάποιοι της την επιστρέφουν ως ακατάλληλη. Τι έχει συμβεί; Και γιατί εισπράττει αυτή την εκνευριστική άρνηση, να δηλώνει καμαρωτά Αριστερά και να τη λένε «Αριστερά»; Και αντί να προβληματιστεί ουσιωδώς απέναντι στην κριτική, απαντά με αθέμιτες ζαβολιές, με υπόκωφο σαματά τόσο στα «δίκτυα» όσο και στην κοινωνία. Και προσπαθεί να υπονομεύσει συκοφαντικά όσους εγείρουν ζητήματα για την «αριστερότητά» της.
Ενίοτε για τα σκληρά επιχειρήματα αποδεικνύεται ότι δεν φταίει η κακή προέλευση, αλλά ο κακός προορισμός. Έτσι η «Αριστερά» πρέπει να δείξει ότι αυτά τα επιχειρήματα είναι σκάρτα και ασταθή, «μοχθηρά», «φανατικά». Και αυτό θέλει δουλειά και ηθική συγκρότηση, με την έννοια της οργάνωσης στο μυαλό της περί του τι είναι καλό και τι είναι κακό.
Έλα, όμως, που από την βολεμένη ακινησία δεκαετιών, λόγω δεδομένης κυριαρχίας των παλιών ιδεών της, πλέον έχει χάσει κάθε ικμάδα… Και δεν έχει την παραμικρή ευκινησία, η «Αριστερά», ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις νέες ιδέες που γεννάει η κοινωνία… Και έτσι, ναι μεν τάχα μου, έχει ξεπεράσει στα λόγια τον σταλινισμό, αλλά έχει πέσει με τα μούτρα στον ζιζεκισμό, τον οποίο θεωρεί φαιδρό ακόμα και ο (Νέστορας της «κινηματικής αριστεράς») Νόαμ Τσόμσκυ.
Είναι ολοφάνερο ότι αν δεν καταρριφθεί μια τέτοια ανάλυση, τότε η «Αριστερά» θα χρειαστεί να θωρακίσει καλύτερα τους μύθους της. Γιατί πλέον η ευστάθειά τους θα είναι προβληματική. Τι θα γίνει, αν επιτρέψει η ζωή να θεωρηθεί δεδομένο ότι οι επιθετικοί μανιχαϊσμοί, οι μέχρι τούδε θανάσιμοι εχθροί, που ζουν για να μισούνται, είναι αδελφάκια; Ότι έχουν κοινά δομικά στοιχεία, που τους κάνουν να μοιάζουν εκνευριστικά;
Αυτά είναι! Πρέπει η «Αριστερά» να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει η ζωή διεθνώς, ενώ εδώ έχουμε μείνει λίγο πίσω… Υπάρχουν νόμοι σταθεροί και ακατάλυτοι, που διέπουν την κοινωνία των ανθρώπων, ο κόσμος να χαλάσει; Υπάρχει ταυτότητα της νόησης και του είναι; Μπορεί τον 21ο αιώνα να είναι αντιληπτή από τον ανθρώπινο πολιτισμό η έννοια της αταξικής κοινωνίας; Είναι, άραγε, αναπόδραστη η ανάγκη να ιδεολογικοποιούμε το μίσος και τη βία, ως θεμέλια συστατικά της αλλαγής και της προόδου; Κάποιες κακές γλώσσες λένε, πως άμα προσεγγιστούν ξανά αυτές οι έννοιες, εύκολα θα καταρρεύσουν τα απανταχού επί γης ποικιλόχροα ακροδεξιά φαινόμενα.
Μήπως υπάρχει κάτι, δηλαδή, που έχει αλλάξει την εμπειρία του ανθρώπινου πολιτισμού, έχοντας καταστήσει άκυρο το δόγμα του μίσους και της βίας; Είναι αενάως Δεξιοί, αυτοί που τα χωρίζουνε και Αριστεροί αυτοί που τα μοιράζουνε;;; Γίνεται να μην αναδιαρθρώνονται τα μεγάλα ερωτήματα, επειδή κάποτε ήρθε ο μεγάλος προφήτης και έκλεισε την ανθρώπινη σκέψη στην αιώνια κονσέρβα; Δεν λέει τόση στατικότητα, να τρέχουν κοντά δύο αιώνες, που δεν έχει αλλάξει καμιά μεγάλη βεβαιότητα, λέει;
Εδώ και λίγες δεκαετίες η ζωή στέλνει πρόδρομα σήματα. Ότι κάποιες ιδεοκατασκευές, που τις θεωρούσαμε αιώνια και οικουμενικά καταξιωμένες και ακλόνητες, είναι έτοιμες (αν όχι ήδη μπάζα) να καταρρεύσουν από αστοχία υλικού. Πάντα ρει, άλλωστε, σύμφωνα με μια πανάρχαια ιδεοκατασκευή, που περιέργως ακόμα δεν έχει καταρρεύσει. Υπάρχουν, λοιπόν, κεραίες που συλλαμβάνουν αυτά τα πρόδρομα σήματα και σιγά σιγά τα αναδεικνύουν. Και προσπαθούν κάποιοι να τα συγκροτήσουν σε αυτό που περιγράφει ο Ποιητής: «σιμώνει ο νέος ο Λόγος». Και αυτή η δουλειά είναι δύσκολη, πραγματοποιείται μέσα σε κακουχίες, έχει απέναντί της τους πολλούς που θα ξεβολευτούν, έτσι και χάσει το κύρος του ο παλιός ο Λόγος. Μην ξεχνάμε ότι κι αυτό αιώνιο και οικουμενικό φαινόμενο είναι. Στην Αρχαία Αθήνα οι συντηρητικοί την είχαν πάρει χαμπάρι τη δουλειά και έλεγαν «αι μεταβολαί λυπηρόν».
Κάποιοι επιμένουν «είμαστε επαναστάτες και τα θέλουμε όλα». Τι θέλουν δηλαδή; Μια απλή θερμή, ρευστή, ζωντανή, ανατρεπτική κοινοβουλευτική δημοκρατία θέλουν, που να λειτουργεί, προσπαθώντας ολοένα να γίνεται καλύτερη, ξέροντας ότι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΛΕΙΑ. Που να προσπαθεί να συνθέσει, ως μεταξύ τους συμπληρωματικά, το αίτημα της ισότητας με αυτό της ελευθερίας. Αφού η ζωή έδειξε ότι όπου το ένα υπερίσχυσε εις βάρος του άλλου, έχασαν και τα δύο μαζί. Έτσι ταλαιπωρήθηκε μάλιστα και ο ανθρώπινος πολιτισμός… Τίποτε άλλο δεν είναι πιο επαναστατικό από αυτό, λένε, αυτό είναι λέει και η Αριστερά σήμερα. Ως ζητούμενο βέβαια, γιατί δεν υπάρχει ακόμα, δεν έχει ζωντανέψει και κρυσταλλωθεί το σκίτσο της. Υπάρχει διάσπαρτο εδώ κι εκεί, αλλού ως ζωή, αλλού ως ιδέα (μην ψάχνουμε καλύτερα για βάση και εποικοδόμημα λένε). Αλλά θέλει διαρκές κυνηγητό για να λάβει υπόσταση το αίτημά της.
Για να αντιμετωπιστούν οι κρίσεις, ανεξαρτήτως των αιτιών που τις προκάλεσαν, χρειάζεται έλλογη συμπεριφορά και σεβασμός στους κανόνες. Ακριβώς οι ίδιες προϋποθέσεις που χρειάζονται και για να υπάρχει πρόοδος σε καιρούς ομαλότητας. Όταν αυτές οι δύο αξίες ατονούν και χάνονται, μαζί τους εξαϋλώνεται και η πρόοδος. Τότε εμφανίζονται μοιραία και οι κρίσεις, οι οποίες φεύγουν μόνο αν επανέλθει η έλλογη συμπεριφορά και ο σεβασμός στους κανόνες.
Μετά από πολλές διαφορετικές δοκιμές, λοιπόν, η ιστορία το κατέδειξε ως αδύνατο, να αναπτυχθούν σε περιβάλλον απόλυτης αλήθειας αυτές οι δύο αξίες. Έτσι ξαναγυρίσαμε στις σχετικές αλήθειες. Άλλως ειπείν, πέθαναν οι ολοκληρωτισμοί και ξαναβγήκε στην επιφάνεια η δημοκρατία. Ναι, αυτή η ατελής δημοκρατία, που ποτέ δεν θα οδηγήσει τον Ανθρώπινο Πολιτισμό σε κάποια τελειότητα. Την τελειότητα μπορούν να την υποσχεθούν μόνο οι πυροβολημένοι «τέλειοι» (γι αυτό μέχρι πρότινος άλλωστε υπερείχαν) ολοκληρωτισμοί. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο, που οι ολοκληρωτισμοί έχουν πλέον ακόμα κάποια τύχη, μόνο στις λαϊκισμένες μπανανίες. Εκεί, δηλαδή, όπου ευδοκιμούν πολλά εύπιστα λάπατα. Στους ευρείς πάτους των λαών, των κοινωνιών, των εθνών και πουθενά αλλού.
Κι αν αυτά τα ερωτήματα περισσότερο αναπτύσσονται ερήμην μας διεθνώς, εμείς εδώ δεν τα συλλαμβάνουμε. Ακριβώς γιατί μας τρώει το σκότος και ο τροφός του λαϊκισμός. Επ’ αυτού συμφέρει την «Αριστερά», να κρύβει την αλήθεια. Ότι Δεξιά είναι όλες οι μορφές του ποικιλόχρου Λαϊκισμού. Όταν μάλιστα αυτές συνοδεύονται από ισχυρή βεβαιότητα και συμπεριφέρονται επιθετικά με μίσος και βία, τότε συγκροτούν την Ακροδεξιά. Και όσο υποχωρεί ο Λαϊκισμός, απομακρύνοντας μαζί την άρνηση του πολιτικού κόστους, μπαίνει η ειλικρίνεια και η αλήθεια. Και εδώ τότε αναπτύσσονται οι κεντρώες δυνάμεις. Και όταν έρχεται μέσα στο παιγνίδι όλη η αλήθεια, ακτινοδιασκοπεί τα προβλήματα και προτείνει τολμηρές λύσεις, τότε έχει μόλις αναδυθεί η εκάστοτε Αριστερά. Αυτή που δεν έχουμε σήμερα (ακόμα)…
Η καθ’ ημάς Δεξιά είναι δηλαδή η σήψη του λαϊκισμού, την οποία απέφερε η υγρασία και το σκότος, που κρύβονταν κάτω από το πέπλο του ανορθολογισμού του τύπου «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά». Και σήμερα ο βασικός κορμός της πλευράς που λέει «πολλά βάζετε πολλά παίρνετε», είναι η «Αριστερά», δηλαδή ό, τι αντιδραστικότερο. Οπότε η Αριστερά είναι η ζητούμενη πλευρά που λείπει. Η Αριστερά πρέπει να έρθει και να σηκώσει το πέπλο του ανορθολογισμού, να έρθει φως και οξυγόνο, να στεγνώσει η υγρασία και να ψοφήσουν οι αναερόβιοι μικροοργανισμοί της σήψης. Να ξαναδημιουργηθεί ζωή υγιής και τα παρεπόμενά της.
Καλά, μη μας αφήνετε να αγιάσουμε. Όταν στη γιορτή της Δημοκρατίας, όλοι ανεξαιρέτως οι αμνήμονες, ο Μιχαλολιάκος μετά της πελατείας, πάλι πρόταγμα είχαν το μνημόνιο, τι άλλο θέλει ένας απαισιόδοξος για να καταθλιβεί; Δεν υπάρχει κανείς πονηρός, που θα αμφισβητήσει δηλαδή, πώς αυτά αντιστοιχίζονται στον μικρόκοσμό μας. Ακροδεξιά είναι οι ποικιλόχροες επιθετικοί αμνήμονες, Δεξιά είναι οι όποιοι ντεμέκ αμνήμονες και Κέντρο είναι οι μνήμονες. Και Αριστερά είναι όσοι ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί να φτιάξουν το εθνικό ανατρεπτικό μνημόνιο του Νέου Εθνικού Οργανογράμματος και της εθνικής ανασυγκρότησης. Και φυσικά σε επόμενη φάση αυτή η Αριστερά να φέρει την πρόοδο και την προκοπή στον τόπο, με σχέδιο και όραμα για δημιουργία, με ελευθερία και ισότητα. Ώρα να ξυπνήσουν πάλι οι ονειροβάτες.
Και επιτέλους, μην ξεχνάτε, διαμαρτυρόμενοι «Αριστεροί»! Η Αριστερά σημαίνει πρόοδο και ανατροπή, τις οποίες εσείς μπλοκάρετε ως μαύρη αντίδραση, που συντηρεί τη σήψη του παλιού. Η Αριστερά είναι ζωή, εσείς είστε θάνατος.
Υ.Γ.
ΟΚ, το γελοίο συσσίτιο των ναζί δεν είχε και καμιά τρομερή επιτυχία. Γιατί όμως το πολιτικομηντιακό σύστημα υπέκυψε στον τζάμπα πανικό και δεν βγήκε να τους αδειάσει με μικρά λόγια; Απλώς, είναι αδιανόητο, μια πράξη αγάπης, ένα συσσίτιο, να ζέχνει σιχαμερό μίσος.
126 πόντους έλαβε η Μαρίνα Σάττι στη Eurovision. Η πλέον αξιομνημόνευτη στιγμή της ήταν η αντίδρασή της στη συνέντευξη Τύπου. Κάποιοι θεώρησαν ότι έκανε απόπειρα πολιτικής δήλωσης με τα χασμουρητά της.
19°
